Ο 24χρονος αθλητής των Fighters Athanasopoulos είχε τον δύσκολο ρόλο να κάνει το “ποδαρικό” στις 8 Ελληνο-ολλανδικές μονομαχίες του SPARTAN’S NIGHT 3 το Σάββατο βράδυ (22/4) στο κατάμεστο κλειστό της Ζωφριάς στα Άνω Λιόσια, καθώς λόγω κατηγορίας βάρους (60κ) θα αγωνιζόταν πρώτος.

Οι πληροφορίες για τον αντίπαλό του, Μαροκινό στην ουσία τον Hazzar Hamza (Fightmasters) έλεγαν ότι αποτελεί ανερχόμενο αστέρι και ελπίδα του Ολλανδικού Κικμπόξινγκ, ιδιαίτερα σε αυτή την κατηγορία βάρους που είναι καπαρωμένη λόγω σωματότυπου από αθλητές με καταγωγή από Βόρειο Αφρική. Οι πληροφορίες ήταν σωστές…ο Hazzar είναι ένας πολύ καλός αθλητής, πλήρης, με πολύ καλή πυγμαχία και πολλούς συνδυασμούς χεριών, λακτισμάτων και γονάτων.

Αυτό όμως ήταν και το αδύνατο σημείο του! Μπήκε στον αγώνα με τουπέ και ύφος, νομίζοντας ότι θα έκανε ένα σεμιναριακό σπάρινγκ και θα είχε ένα εύκολο βράδυ. Ο Μάριος από την άλλη πλευρά μπήκε συγκεντρωμένος, κλειστός, προσεκτικός να κάνει το παιχνίδι του. Ο πρώτος γύρος μοιρασμένος κύλαγε με πολλές εναλλαγές και ανταλλαγές χτυπημάτων. Ο Λούλα κεφαλαιοποίησε την τεράστια εμπειρία του και με ένα αριστερό κροσέ από το πουθενά επιβεβαιώνει το παρατσούκλι του “the Viper” και στέλνει στο καναβάτσο τον σοκαρισμένο Μαροκινό. O Hamza δέχεται το μέτρημα για το νοκ ντάουν και ο Μάριος βάζει μεγαλη παρακαταθήκη και προβάδισμα για την εξέλιξη, που δεν ήταν θα ήταν εύκολη.

Δεύτερος γύρος με αφόρητη πίεση από τον Hamza που προκαλούσε συνεχώς με νοήματα και “γλώσσες” ενώ με θανατηφόρα γόνατα μέσα από κορ-α-κορ ανά πάσα στιγμή μπορούσε να κάνει ζημιά. Αλήθεια είναι ότι παρόλο το προβάδισμα του πρώτου γύρου το ματς έδειχνε να γυρίζει.

Ήμουν εκεί καθώς είχα την τύχη (και τιμή) να κάνω το σχολιασμό για το COSMOTE TV και ασυναίσθητα το μάτι μου πάντα έπεφτε στις Ελληνικές γωνίες. Στη γωνία του Μάριου, γονατιστός ο Κώστας Αθανασόπουλος να δίνει οδηγίες, ο συναθλητής του Λούλα, ο Σταύρος Γεωργόπουλος σε ρόλο cutman να ταμπονάρει μύτη και κάποια πριξίματα στο πρόσωπο από τα γόνατα και ο Αντώνης Καραδήμας δίπλα να βοηθήσει σε ότι χρειαστεί. Ομάδα, οικογένεια.

Δεν ξέρω τι του είπε ο Αθανασόπουλος στην γωνία, αλλά λίγο πριν μπει ο Λούλα στο ρινγκ, σε μία φορτισμένη στιγμή, τον αγκαλιάζει δυνατά, σηκώνεται και μπαίνει για τον τελευταίο γύρο.

Λέω από μέσα μου…έχει κερδίσει, μπαίνει για να “πεθάνει” αυτός! Ο Λούλα έκανε κατάθεση ψυχής, πίστευε στη νίκη, άντλησε δυνάμεις από την ομάδα του και γύρισε τούμπα το παιχνίδι, κατακτώντας την πρώτη Ελληνική νίκη με ομόφωνη απόφαση στα σημεία, μετά από πραγματικά σπουδαία εμφάνιση.