H αναμέτρηση που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Long Count Fight, ήταν ο αγώνας-ρεβάνς μεταξύ του παγκόσμιου πρωταθλητή Gene Tunney (1898-1978) και του πρώην πρωταθλητή Jack Dempsey (1895-1983). Έγινε στις 22 Σεπτεμβρίου 1927 στο αχανές Soldier Field του Σικάγο. Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 26 Σεπτεμβρίου 1926 στην Φιλαδέλφεια, ο Tunney είχε κερδίσει άνετα τον Dempsey και τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή σε έναν αγώνα 10 γύρων.

Μετά από αυτόν τον πρώτο αγώνα τους, είναι που ο Dempsey είπε στη γυναίκα του μια από τις διασημότερες ατάκες στην πυγμαχία. Προσπαθώντας να της εξηγήσει γιατί έχασε, είπε το διάσημο “Honey, I forgot to duck.” (αγάπη μου ξέχασα να σκύψω)!

Σε εκείνον τον αγώνα έγινε ρεκόρ προσέλευσης κόσμου και εισπράξεων, αφού τον παρακολούθησαν 120,000 θεατές με έσοδα 1,8 εκατ. δολάρια. Ο αγώνας αυτός ήταν να διεξαχθεί στο Σικάγο, αλλά ο Dempsey ζήτησε αλλαγή του τόπου διεξαγωγής καθώς εκεί βρισκόταν ο περιβόητος Αλ Καπόνε, που δήλωνε μεγάλος θαυμαστής του. Ο Dempsey δεν ήθελε να συνδεθεί με κανέναν τρόπο το όνομα του με τη Μαφία, και έτσι ζήτησε και πέτυχε την αλλαγή.

Στον δεύτερο αγώνα τους δεν ξεπεράστηκε το ρεκόρ προσέλευσης θεατών, καθώς παρευρέθηκαν «μόλις» 104,000 θεατές, αλλά δημιουργήθηκε ένα ρεκόρ εισπράξεων με $2,65 εκατομμύρια δολάρια, που κράτησε 50 χρόνια, και ρεκόρ ακροαματικότητας από το ραδιόφωνο, αφού υπολογίζεται ότι πάνω από 60 εκατομμύρια ακροατές άκουσαν «ζωντανά» τον αγώνα. Οι αμοιβές των δύο πυγμάχων ήταν εξίσου εξωπραγματικές για την εποχή. Ο Dempsey, που στον πρώτο αγώνα είχε κερδίσει $711,000, πήρε $450,000, ενώ ο Gene Tunney είχε πάρει στον πρώτο αγώνα $200,000 και για τον δεύτερο $900,000. (το μέγεθος των αμοιβών είναι τεράστιο αν αναλογιστεί κανείς ότι ο καλύτερος και πιο ακριβοπληρωμένος παίχτης Baseball της εποχής, ο θρυλικός Babe Ruth, τότε είχε το καλύτερο συμβόλαιό του με $80,000).

Αν και στον πρώτο αγώνα ο Tunney είχε κερδίσει καθαρά και με μεγάλη διαφορά, η ρεβάνς αναμενόταν από όλους με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Jack Dempsey, ένας θρύλος της πυγμαχίας τη δεκαετία του ’20, γνωστός και για την άρνησή του να πολεμήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν σε αντίθετη τροχιά από τον Tunney ο οποίος είχε υπηρετήσει στους Πεζοναύτες. Γι΄ αυτό το λόγο είχε και το παρατσούκλι «The fighting Marine», (ο μαχόμενος πεζοναύτης).

Πριν το συγκεκριμένο αγώνα όμως θεσπίστηκαν κάποιοι νέοι κανονισμοί, αλλάζοντας τελείως το αγωνιστικό τοπίο. Σύμφωνα με αυτούς, όταν ένας αθλητής έπεφτε νοκ ντάουν, ο διαιτητής έπρεπε να αρχίσει να μετρά εφ’ όσον ο άλλος αθλητής είχε πάει σε ουδέτερη γωνία. Με αυτόν τον τρόπο δινόταν περισσότερος χρόνος στον αθλητή να συνέλθει, ώστε να αποφεύγονται μεγαλύτερες βλάβες. Ο Jack Dempsey, δυστυχώς για αυτόν, δεν είχε ενημερωθεί σωστά για τις αλλαγές αυτές. Με το ξεκίνημα του αγώνα λοιπόν ο Tunney άρχισε να κυριαρχεί στο ρινγκ παίζοντας από απόσταση και ψάχνοντας το άνοιγμα. Από τον πρώτο έως τον έκτο γύρο ο αγώνας εκτυλισσόταν έτσι, με τον Tunney να έχει αποκτήσει σημαντική διαφορά.

Στον 7ο γύρο όμως έγινε το απρόσμενο σύμφωνα με την όλη εξέλιξη του αγώνα ως εκείνο το σημείο. Ο Dempsey στρίμωξε τον Tunney στα σκοινιά και με έναν συνδυασμό 8 χτυπημάτων τον έριξε στο καναβάτσο. Ο Dempsey, κατά τη συνήθειά του, στεκόταν πάνω από τους αντιπάλους του περιμένοντας να σηκωθούν για να τους επιτεθεί αμέσως. Ο διαιτητής Dave Barry μάταια του έλεγε να πάει στην ουδέτερη γωνία για να ξεκινήσει το μέτρημα, με τον Dempsey να του λέει «Δεν πάω πουθενά. Θα μείνω εδώ». Ώσπου ο Dempsey να πάει στη γωνία, με τη συνοδεία του διαιτητή, είχαν περάσει 4 με 5 δευτερόλεπτα με τον Tunney ήδη κάτω. Ο διαιτητής άρχισε να μετρά από το ένα αντί να συνεχίσει από το έξι που είχε μετρήσει η γραμματεία, κάτι που έδωσε στον Tunney την ευκαιρία να συνέλθει και να σηκωθεί μόλις το μέτρημα έφτασε στο 9. Αφού κατάφερε να σηκωθεί κέρδισε και τον αγώνα στα σημεία, αφού στη συνέχεια του αγώνα δεν άλλαξε κάτι.

Μετά το τέλος του αγώνα ο Tunney παραδέχθηκε ότι ήταν αρκετά ζαλισμένος, αλλά ότι θα κατάφερνε να σηκωθεί ακόμα και αν ο διαιτητής μετρούσε κανονικά (από τον χρόνο που κρατούσε ο επίσημος χρονομέτρης). Ο Jack Dempsey, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν πήγε αμέσως σε ουδέτερη γωνία απάντησε «Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Απλά δεν μπορούσα. Ήθελα να σηκωθεί ο Tunney. Ήθελα να το σκοτώσω το κάθαρμα (the S.O.B.)».

Αν ο Dempsey είχε ακούσει τον διαιτητή από την αρχή θα ήταν ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής, αφού όπως έδειξαν μετρήσεις που έγιναν με τη σύγκριση του φιλμ του αγώνα και χρονομέτρου ο Tunney έμεινε κάτω τουλάχιστον 13 δευτερόλεπτα. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο αγώνας έμεινε στην ιστορία ως «The long count fight », ο αγώνας δηλαδή του μακρύτερου μετρήματος! Έχει επικρατήσει μάλιστα και στην πυγμαχία ως χαρακτηριστική έκφραση για αντίστοιχα γεγονότα, όπου οι διαιτητές αργούν λίγο να μετρήσουν, δίνοντας την ευκαιρία στον πεσμένο πυγμάχο να συνέλθει.

Από το βιβλίο των Βίκτωρα Ρέντη και Περικλή Κολυβάρη, Box, ο θαυμαστός κόσμος της επαγγελματικής πυγμαχίας!

https://boxing-epaggelmatiko.apexsports.gr/2023/04/10/ntempsei-tanei-o-agonas-ton-120557-theaton-23-9-1926/