Ο Παύλος Κοχλιαρίδης ένα 24ωρο πριν είχε σηκώσει περήφανα την Ελληνική σημαία στην Αρμενία, στην μεγάλη διοργάνωση του ONE Championship, παίρνοντας νίκη με νοκ άουτ και μια σπουδαία πρόκριση για την τετράδα της διοργάνωσης. Λίγες ώρες μετά, στην επιστροφή του στα πάτρια εδάφη, από καθαρή τύχη δεν ήταν ανάμεσα στα θύματα του τραγικού δυστυχήματος που πάγωσε όλη την Ελλάδα.

Την συγκλονιστική του ιστορία την έμαθα φυσικά τυχαία, μετά από ένα εθιμοτυπικό τηλεφώνημα για τα συγχαρητήρια στον μάνατζερ του Παύλου, τον Στέλιο Πολίτη που ήταν και στη γωνία του στο Γερεβάν. Ανάμεσα σε όλα μου λέει κάποια στιγμή… “ξέρεις ήταν και ο Παύλος στο μοιραίο τραίνο”. Σοκ! Μίλησα στη συνέχεια με τον Παύλο και μεταφέρω αυτούσιο τον χειμαρρώδη λόγο του, με μία σημαντική υπογράμμιση από εμένα (ας μου το συγχωρήσει) για αυτόν τον τεράστιο αθλητή και συνάμα ταπεινό και σεμνό.

Ο Παύλος μου διηγήθηκε την ιστορία του χρησιμοποιώντας πληθυντικό αριθμό, ως ένα απλό κομμάτι των ανθρώπων εκεί, και χωρίς καμία νύξη ηρωισμού, χωρίς να πει ¨εγώ” ποτέ, γιατί ήξερε ότι μέσω εμού θα την μάθαιναν όλοι. Η ιστορία όμως έτσι όπως την διηγήθηκε τις πρώτες ώρες στον Στέλιο Πολίτη, και αποτελούσε το προσωπικό του βίωμα και τις πράξεις του, ήταν διαφορετική, οι παρενθέσεις που παρεμβάλλω στη διήγησή του συμπληρώνουν σωστά όλη την εικόνα, εκείνες τις δύσκολες ώρες και δείχνουν το μεγαλείο ψυχής του Κοχλιαρίδη.

“Ήμουν μέσα στο μοιραίο τραίνο, ταξιδεύαμε προς Θεσσαλονίκη και ενώ ήταν προγραμματισμένο να φθάσουμε γύρω στις 11.20 είχαμε μία καθυστέρηση στα Παλαιοφάρσαλα περίπου 45 λεπτά. Μας είχαν ενημερώσει ότι περιμένουμε να περάσει ένα άλλο τραίνο για το οποίο μετά μάθαμε πως είχε κάποια βλάβη.

Ξεκινάμε από Παλαιοφάρσαλα και όταν φτάνουμε κοντά στα Τέμπη αισθανόμαστε μια μεγάλη σύγκρουση. Εγώ είχα σηκωθεί για να ξεπιαστώ (ο Παύλος είχε σηκωθεί για να πάει στο βαγόνι του κυλικείου) και με την σύγκρουση έπεσα κάτω και παρασύρθηκα γύρω στα 5 μέτρα περίπου.

Την στιγμή αυτή δεν γνωρίζαμε τι είχε συμβεί ακριβώς, καταλαβαίναμε όμως ότι ήταν κάτι πολύ κακό από το μέγεθος της σύγκρουσης. Κυριολεκτικά παρακαλούσαμε να σταματήσει το τραίνο γιατί είχαμε μια ξέφρενη πορεία. Μόλις σταματήσαμε να κινούμαστε, επικράτησε ένας πανικός, φωνές από παντού.

Το μπροστινό βαγόνι είχε πιάσει φωτιά και φώναζε ο κόσμος φωτιά-φωτιά και τρέχαμε πανικόβλητοι. Μυρίζαμε τα αέρια από την φωτιά και είχαμε πανικοβληθεί πως θα πάθουμε ασφυξία, πως θα μας συμβεί κάτι κακό μόνο από αυτό. Μετέπειτα ο κόσμος άρχισε να ουρλιάζει ότι το βαγόνι θα πέσει, δεν ξέραμε το ύψωμα που ήμασταν οπότε πανικόβλητοι έτσι όπως ήμασταν προσπαθούσαμε να σπάσουμε τα τζάμια για να βγούμε από εκεί μέσα σώοι και αβλαβείς.

Ενώ σπάσαμε τα παράθυρα (ο Παύλος πήρε το ειδικό σφυράκι θραύσης και έσπασε το παράθυρο) και βγήκαν πολλοί από τα τζάμια των παραθύρων (με την βοήθεια του), ξαφνικά πατήσαμε το κουμπί της πόρτας και άνοιξε για να βγούμε, αλλά πάνω στον πανικό δεν μπορέσαμε να το σκεφτούμε πριν.

Δεν τραυματιστήκαμε (ο Παύλος έχει ένα σκίσιμο στην πλάτη του, από το σύρσιμο) αλλά το ψυχολογικό κομμάτι είναι αυτό που μας μένει και πρέπει να το ξεπεράσουμε.

Ήμουν σίγουρος μέσα μου πως θα πεθάνουμε. Σκεφτόμουν ότι δεν θα βγούμε με τίποτα από εκεί μέσα ζωντανοί. Μέσα μου όμως, ενώ το ένιωθα, πάλευα με τον εαυτό μου, για να τα καταφέρουμε και να ζήσουμε. Τραυματική εμπειρία η οποία θα με συνοδεύει σε όλη μου την ζωή, αλλά θα κοιτάξω να πάρω τα “θετικά” της δοκιμασίας για εμένα.

Ευτυχώς για εμάς, μεγάλο κρίμα για τις οικογένειες των θυμάτων. Ευχαριστώ το Θεό που με βοήθησε. Ο Πάτερ μου (Πάτερ Μιχαήλ) μου είχε δώσει για τον αγώνα μου στην Αρμενία να έχω μαζί μου ένα Σταυρό από την Αγία Τράπεζα (από την Εκκλησία Κοίμηση της Θεοτόκου, στην ενορία Νέας Παναγιάς που ανήκει ο Παύλος) τον οποίο τον είχα μαζί μου και πιθανότατα ήταν αυτό που μας έσωσε.

Όσο σκέφτομαι ότι κάποιος που καθόταν μερικά μέτρα μακριά μου, στα μπροστινά βαγόνια και πέθανε και κάποιος άλλος που πήγε στο κυλικείο και πέθανε, δηλαδή ότι εξαρτάται το γεγονός ότι ζούμε από μία τυχαία στιγμή τρελαίνομαι και με πιάνει ρίγος.

Τέλος ντροπή, δεν φταίει μόνο ο σταθμάρχης με το τραγικό λάθος που έκανε και πήρε τις ζωές τόσων ανθρώπων, αλλά το τραγικό και σάπιο σύστημά μας. Οι πολιτικοί περισσότερο, όλοι οι υπουργοί που ήταν υπεύθυνοι για όλα αυτά και τα κομματόσκυλα που τους υποστηρίζουν. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι που ακούσαμε από αυτούς τις τελευταίες μέρες τραγικά πράγματα, ότι θυσιάστηκαν πολλά άτομα π.χ. στα Τέμπη για να βελτιωθούν κάποια πράγματα στην χώρα μας.

Ντροπή και μόνο ντροπή, πρέπει να καθαρίσει όλη αυτή η βρωμιά από μέσα, είναι ξεφτίλα για το κράτος μας. Αυτοί όλοι τους είναι για κρέμασμα.

Τέλος συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων και στους τραυματισμένους, κουράγιο σε αυτούς που το βίωσαν, εύχομαι να το ξεπεράσουν όσο μπορούν.

Ελλάδα που τρως τα παιδιά σου, φάε και διώξε επιτέλους αυτό το τρισάθλιο σάπιο σύστημα με ότι συμπεριλαμβάνει αυτό μέσα. Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε αν το πιστέψουμε.“