Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Μάικ Τάισον μάθαμε ποιο ήταν το έναυσμα να ασχοληθεί με την πυγμαχία, ποιο το κίνητρό του να φτάσει στην κορυφή του κόσμου και να γράψει με τη σειρά του με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία της επαγγελματικής πυγμαχίας. Την καριέρα του την οφείλει (κι οφείλουμε) στον σπουδαιότερο όλων, τον Μωχάμεντ Άλι. Η περιγραφή του είναι εντυπωσιακή.

“Το Σπόφορντ ήταν ένα κέντρο κράτησης ανηλίκων που βρισκόταν στο Μπρονξ. Είχα ακούσει ιστορίες τρόμου για τον Σπόφορντ – ανθρώπους που ξυλοκοπούνταν από άλλους κρατούμενους ή από το προσωπικό – οπότε δεν ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που πήγαινα εκεί. Μου έβγαλαν ρούχα και μου έδωσαν ένα κελί και πήγα για ύπνο.

Το πρωί ήμουν τρομοκρατημένος. Δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε σε εκείνο το μέρος. Αλλά όταν πήγα στην καφετέρια για πρωινό, ήταν σαν μια συνάντηση τάξης. Αμέσως είδα τον φίλο μου Κέρτις, τον τύπο με τον οποίο είχα ληστέψει ένα σπίτι, και που ο ιδιοκτήτης τον τσάκωσε. Μετά αρχίζω να βλέπω τους παλιούς μου συνεργάτες. «Ηρέμησε», είπα μέσα μου, «Όλα τα αγόρια σου είναι εδώ».

Μετά από εκείνη την πρώτη φορά, μπαινόβγαινα στο Σπόφορντ σαν να μην ήταν τίποτα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις επισκέψεις μου εκεί, μεταφερθήκαμε όλοι σε μια αίθουσα όπου παρακολουθήσαμε μια ταινία που ονομάζεται «The Greatest», για τον Μωχάμεντ Άλι. Όταν τελείωσε, όλοι χειροκροτήσαμε και συγκλονιστήκαμε όταν ο ίδιος ο Άλι βγήκε στη σκηνή. Έμοιαζε τεράστιος από κοντά. Δεν χρειάστηκε καν να ανοίξει το στόμα του – μόλις τον είδα να βγαίνει, σκέφτηκα, «Θέλω να είμαι αυτός ο τύπος». Δεν είχα ιδέα τι έκανα στη ζωή μου, αλλά ήξερα ότι ήθελα να γίνω σαν αυτόν.

Είναι αστείο, οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν αυτή την ορολογία πια. Αν δουν έναν σπουδαίο αγώνα μπορεί να πουν «Θέλω να γίνω πυγμάχος». Αλλά κανείς δεν λέει, «θέλω να γίνω σαν αυτόν». Δεν υπάρχουν και πολλοί σαν τον Άλι. Τότε αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω σπουδαίος. Δεν ήξερα τι θα έκανα, αλλά αποφάσισα ότι ήθελα οι άνθρωποι να με κοιτάζουν σαν να ήμουν στην εκπομπή, με τον ίδιο τρόπο που έκαναν και στον Άλι”.