Ο θρύλος Dan Inosanto ήταν αυτός που ενθάρρυνε τον Σαλέμ να κατακτήσει την τέχνη της πατρίδας του, Σαβάτ ώστε να μπορεί να τη διδάξει στους μαθητές της Ακαδημίας Inosanto και παγκοσμίως. Το πρώτο του βήμα στον κόσμο του γαλλικού Σαβάτ ξεκίνησε με ένα παλιό βιβλίο που του δάνεισε ο Ινοσάντο – “Boxe Francaise ιστορία και παράδοση” του Bernard Plasait (Μαθητής του Κόμη Pierre Baruzy). Συνεχίζει να ερευνά το Σαβάτ κατά τη διάρκεια της ζωής του, ιδιαίτερα τον παραδοσιακό παλαιού τύπου Σαβάτ. Πίσω στη Γαλλία ο Σάλεμ κέρδισε το Ασημένιο Γάντι 1ου βαθμού από τον Εθνικό Τεχνικό Διευθυντή της Γαλλίας, Μπομπ Αλίξ. Ο Σαλέμ ολοκλήρωσε πρώτος την τάξη των 50 μαθητών του, αποκτώντας την υψηλότερη βαθμολογία, χωρίς προηγουμένως να έχει εκπαιδευτεί ή διδάξει. Ένα χρόνο αργότερα στο Λος Άντζελες, ο Σαλέμ απέκτησε το διάσημο δίπλωμα του Καθηγητή του Σαβάτ Μποξ Φρανσέζ και το Ασημένιο Γάντι 2ου βαθμού μαζί με μέλη της Γαλλικής Ελίτ Ομάδας όπως ο Ρίτσαρντ Σίλλα και ο Ρόμπερτ Πατουρέλ.

Στη μνήμη του επιλέξαμε αποσπάσματα από μια συνέντευξη του, από τις πολλές, στο έγκυρο διεθνές περιοδικό Μπλακ Μπελτ με αναφορές από το βιβλίο του. Θέμα τι άλλο το…Σαβάτ.

Οι ρίζες του σαβάτ είναι ασαφείς, αλλά ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι μπορούν να ανιχνευθούν μέχρι τη θρυλική ελληνική πολεμική τέχνη του παγκρατίου. Πιο πρόσφατα αρχεία δείχνουν ότι αναπτύχθηκε από διάφορα συστήματα μάχης του δρόμου, που χρησιμοποιήθηκαν στη Γαλλία κατά τα τέλη του 17ου αιώνα. Το Boxe francaise, ένα εναλλακτικό όνομα για το σαβάτ, ιδρύθηκε το 1838 από τον Σαρλ Λεκούρ. Πριν από αυτό, δύο τέχνες μάχης ήταν δημοφιλείς στη Γαλλία: Σαβάτ και le chausson. Το πρώτο ήταν ένα σύστημα μάχης του δρόμου, που χρησιμοποιούσε όλα τα μέρη του σώματος για χτύπημα, ενώ το δεύτερο θεωρήθηκε ως ένα ηπιότερο σύστημα και ο πρόγονος του αθλήματος του boxe francaise. Και οι δύο δίδαξαν τεχνικές αυτοάμυνας. Αφού έχασε έναν φιλικό αγώνα με τον Άγγλο πυγμάχο Owen Swift, ο Charles Lecour εμπνεύστηκε να συνδυάσει το le chausson με την αγγλική πυγμαχία. Η απώλεια του Charles Lecour οδήγησε σε τεράστιες τεχνικές αλλαγές στο σαβάτ που διήρκεσαν δεκαετίες. Τελικά κωδικοποιήθηκε ως άθλημα σε ρινγκ στο L’Art de la Boxe Fra Francaise του Ζοζέφ Σαρλεμόν. Αν και οι διδασκαλίες του Joseph Charlemont έχουν παραμείνει οριστικές, εξακολουθούν να είναι ανοιχτές σε τροποποιήσεις. Όλες οι αλλαγές πρέπει να εγκριθούν από την εκτελεστική επιτροπή της Γαλλικής και Διεθνούς Ομοσπονδίας Boxe Francaise Σαβάτ και Συναφών Κλάδων.

Το Σαβάτ ως πολεμική τέχνη. Παρά τη χάρη και την ομορφιά του, το σαβάτ είναι μια αποτελεσματική μέθοδος αυτοάμυνας. Έχει περιγραφεί ως ξιφασκία με τα χέρια και τα πόδια. Οι κλωτσιές, οι γροθιές, οι αρπαγές, η πάλη και η εκπαίδευση όπλων ήταν κάποτε μέρη του σαβάτ. Σήμερα, το σύστημα περιλαμβάνει μόνο τεχνικές με άδεια χέρια που δίνονται ενώ στέκεστε ή πηδάτε. Οι άλλες δεξιότητες διδάσκονται ξεχωριστά με διαφορετικά ονόματα. Το επίσημο παρατσούκλι για τους σύγχρονους επαγγελματίες της τέχνης είναι σαβατέρ ή tireur (γαλλικά για “shooter”). Κατά τη διάρκεια της προπόνησης, οι σαβατέρ φορούν παπούτσια που είναι ειδικά σχεδιασμένα για λακτίσματα. Στην πραγματικότητα, τα παπούτσια θεωρούνται τα κύρια όπλα ενός μαχητή και μπορεί να είναι θανατηφόρα στο δρόμο. Στη Γαλλία, λέγεται ότι η εξάσκηση του σαβάτ χωρίς παπούτσια είναι σαν να παίζεις τένις χωρίς ρακέτα. Όλα τα δυνατά χτυπήματα είναι αποτέλεσμα επιστημονικής μελέτης και περισσότερο από ενάμιση αιώνα εμπειρίας στα ρινγκ.

Στη δυτική πυγμαχία, οι γροθιές ρίχνονται τόσο γρήγορα και από τόσο μικρές αποστάσεις που οι αρχάριοι σπάνια έχουν αρκετό χρόνο για να εκτρέψουν σωστά τα χτυπήματα. Αυτό συχνά έχει ως αποτέλεσμα το παιχνίδι της αποφυγής, της διαφυγής, της αντεπίθεσης και της επίθεσης να προορίζεται μόνο για προχωρημένους μαθητές. Στο σαβάτ, παρόλο που τα πόδια είναι γρήγορα και δυνατά, οι αποστάσεις είναι πολύ μεγαλύτερες. Αυτό επιτρέπει στον μέσο επαγγελματία να χρησιμοποιεί με επιτυχία επιθετικές και αμυντικές κινήσεις χωρίς φόβο τραυματισμού. Ο μαθητής μπορεί πιο εύκολα να αναπτύξει αυτοέλεγχο και αυτοπεποίθηση. Ο σαβατέρ προσπαθεί να επιτεθεί με συνδυασμούς και συχνά εφευρίσκει στρατηγικές που περιλαμβάνουν προσποιήσεις και πραγματικά χτυπήματα. Αναγκάζεται να προβλέψει και να προσαρμοστεί στις αλλαγές στην απόσταση και την ταχύτητα, ενώ επιδεικνύει το Σαβάτ Competition και τεχνικές Σαβάτ διαγωνισμοί διεξάγονται κάτω από δύο σύνολα κανόνων: “επίθεση” και “συνολική μάχη”. Σε έναν αγώνα επίθεσης, οι συμμετέχοντες μπορεί να φορούν προστατευτικά καλύμματα κεφαλής και κνήμης, για παράδειγμα. Έτσι, μειώνεται ο κίνδυνος τραυματισμού.

Σε έναν αγώνα μάχης, η εμπειρία στο ρινγκ της πλήρους επαφής είναι παρόμοια με αυτή που βρίσκεται στη δυτική πυγμαχία. Τα νοκ άουτ εμφανίζονται συχνά. Οι τεχνικές γροθιάς είναι παρόμοιες με αυτές της πυγμαχίας. Οι τεχνικές ποδιών μπορούν να στοχεύσουν τα πόδια, το σώμα ή το κεφάλι ενός αντιπάλου. Επειδή οι κλωτσιές δεν καλύπτονταν από τους κανόνες του Queensbury, οι παλιοί τρόποι μάχης ποδιών παρέμειναν εν ισχύ με τις προσποιήσεις είναι βασικό στοιχείο του αγώνα.

Για να εξασκηθείτε στο σαβάτ, χρειάζεστε έναν σύντροφο, ένα ζευγάρι παπούτσια (τα υποδήματα πάλης είναι αποδεκτά), ένα ζευγάρι γάντια πυγμαχίας (κατά προτίμηση με επιπλέον επένδυση στην παλάμη και τον καρπό) και μια στολή που επιτρέπει την ελευθερία κινήσεων. Στις πρώτες μέρες του σαβάτ, η στολή αποτελούνταν από ένα φαρδύ πουκάμισο και παντελόνι φανέλας που ταιριάζουν σφιχτά στους αστραγάλους. Κατά τη διάρκεια της ακμής της τέχνης, οι στολές ήταν πολύχρωμες, αλλά με την παρακμή της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περισσότεροι ασκούμενοι φορούσαν αυστηρό μαύρο καλσόν και γκρι πουκάμισο. Μετά από μια σύγκρουση στη δεκαετία του 1970 που έφερε αντιμέτωπους τους οπαδούς του σαβάτ με τους οπαδούς του boxe francaise, η στολή του σαβάτ άλλαξε ριζικά. Η τρέχουσα έκδοση αποτελείται από μια μονοκόμματη αμάνικη στολή, φόρμα.