Η διελκυστίνδα (αγγλ. Tug-of-War) είναι ένα άθλημα που παίζεται μεταξύ δύο ομάδων, οι οποίες τραβούν ένα σχοινί προσπαθώντας η μία να τραβήξει την άλλη προς το μέρος της. Η διελκυστίνδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες διεξαγόταν από το 1900 ως το 1920, ενώ συμπεριλήφθηκε και στους Β΄ Διεθνείς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1906 στην Αθήνα, στη λεγόμενη μεσοολυμπιάδα. Αρχικά ήταν ενταγμένη στο πρόγραμμα των αγωνισμάτων στίβου αλλά αργότερα λογιζόταν ως ανεξάρτητο άθλημα, αναγνωρισμένο από τη Δ.Ο.Ε

Η διελκυστίνδα έχει αρχαίες ρίζες και η καταγωγή της είναι αβέβαιη. Η φήμη της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Στην αρχαία Ελλάδα χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ. Αναφέρεται ανάμεσα στα αγωνίσματα δύναμης που ασκούνταν οι νέοι για να βελτιώνουν τη φυσική τους κατάσταση και να αποκτήσουν ρώμη. Αναφέρεται σε πολλές περιοχές του πλανήτη, όπως: αρχαία Αίγυπτος, Ρώμη, Κίνα, Ινδία (από το 12ο αιώνα μ.Χ.), Μιανμάρ, ακόμα και στη Νέα Γουινέα. Στα χρόνια του μεσαίωνα υπάρχουν αναφορές για αγώνες με σχοινιά στην Ευρώπη, στη Γερμανία και στη Σκανδιναβία. Μετά το 1500 διεξάγονταν δημοφιλή τουρνουά στη Γαλλία και στη Μεγάλη Βρετανία. Μετά το 1800 αναφέρονται και αγώνες ανάμεσα σε ναύτες με βάρκες. Η αγγλική ονομασία του αθλήματος προήλθε από τη φράση «tug of war», που σημαίνει στην κυριολεξία, τον καθοριστικό αγώνα που θα κρίνει το αποτέλεσμα μιας αναμέτρησης. Τη μονομαχία από την οποία που θα κριθεί το αποτέλεσμα μιας μάχης. Μόλις το 19ο αιώνα δίνεται το όνομα αυτό στο άθλημα της διελκυστίνδας.

Οι κανονισμοί της διελκυστίνδας είναι απλοί και καθορίζονται από τη «Διεθνή Ομοσπονδία Διελκυστίνδας» (Tug of War International Federation – TWIF), η οποία στην Ελλάδα εκπροσωπείται από την «Ελληνική Ομοσπονδία Διελκυστίνδας-ΕΟΔ». Στη σύγχρονη εποχή το άθλημα διεξάγεται και από γυναίκες τόσο σε κλειστά όσο και ανοικτά στάδια.

Οι δυο ομάδες (ανδρικές ή γυναικείες) αποτελούνται από οκτώ άτομα και πρέπει το συνολικό σωματικό βάρος των αθλητών της μιας ομάδας να είναι το ίδιο με της αντιπάλου. Χρησιμοποιείται σχοινί από κάνναβη με ελάχιστο μήκος 33,5 και περιφέρεια ( όχι διάμετρο ) μεταξύ 100 έως 125 χιλιοστών. Σε κάθε ομάδα υπάρχουν τρεις αθλητές-κλειδιά, που είναι: ο αρχηγός, ο πρώτος στη σειρά και ο τελευταίος που τυλίγει (μια φορά) την άκρη του σχοινιού γύρω από τη μέση του και αποκαλείται άγκυρα (anchor).

Στην έναρξη του αγώνα το κέντρο του σχοινιού βρίσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο εκκίνησης. Νικήτρια αναδεικνύεται η ομάδα που θα τραβήξει το σχοινί κατά τέσσερα μέτρα προς το μέρος της.

Η διελκυστίνδα συμπεριλήφθηκε σε πέντε ολυμπιάδες: 1900, 1904, 1908, 1912 και 1920 καθώς και στη μεσοολυμπιάδα του 1906. Συχνά εθεωρείτο ως παιχνίδι διασκέδασης και όχι άθλημα. Οι κανονισμοί δεν είχαν ακόμα σταθεροποιηθεί και οι ομάδες δημιουργούνταν ευκαιριακά από τους δυνατότερους αθλητές κάθε χώρας, όπως: αρσιβαρίστες, ρίπτες, παλαιστές, ανεξαρτήτως βάρους. Υπήρξαν και μικτές ομάδες από αθλητές διαφόρων κρατών.

Επίσης, δεν είχε σταθεροποιηθεί ο αριθμός των μελών κάθε ομάδας. Το 1900 πήραν μέρος μόνο δύο ομάδες των έξι αθλητών, μια μικτή Δανών-Σουηδών που νίκησε και μια Γαλλική. Το 1904 μετείχαν έξι ομάδες των πέντε αθλητών: τέσσερις αμερικανικές, μια βρετανική και η ελληνική με τους: Γεωργαντά, Κακούση, Δημητρακόπουλο, Γεωργόπουλο και Μέταλο. Το 1906 στην Αθήνα καθιερώνονται οι οκταμελείς ομάδες και μετείχαν η Γερμανία, η Ελλάδα με τους Τσίτα, Βέλλα, Τριβουλίδη, Β. Ψάχο, Γ. Ψάχο, Κ. Λάζαρο, Σπ. Λάζαρο και Παπαχρήστου και η Σουηδία. Το 1908 μετείχαν πέντε: τρεις βρετανικές, μια σουηδική και μια από τις ΗΠΑ. Το 1912 πήραν μέρος μόνο η σουηδική και η βρετανική ομάδα. Τέλος, το 1920 μετείχαν πέντε χώρες.

Στις μέρες μας το άθλημα της διελκυστίνδας «καλλιεργείται» σε 54 κράτη, οι ομοσπονδίες των οποίων είναι μέλη της TWIF. Διοργανώνονται παγκόσμια πρωταθλήματα ανδρών και γυναικών, σε ανοιχτό γήπεδο και κλειστού χώρου. Στην Ελλάδα το άθλημα δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές.