Αν υπάρχει μία συμβουλή που ως μεγαλύτερος θα μπορούσα να δώσω στους νεαρούς διεθνείς είναι αυτή: “Πηγαίνετε στο εξωτερικό, μείνετε μακριά από τους αιώνιους”

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος λοιπόν αυτό που κρατάω από τον αγώνα της Εθνικής στην Ολλανδία είναι η θέληση των “μικρών”. Η θέληση να παίξουν και να φανούν. Μια ομάδα που έμοιαζε σαν να πήγε σαν πρόβατο στη σφαγή δίχως τους θεωρητικά καλύτερούς της και πιο έμπειρους παίκτες της που θέλοντας και μη έριξε στα βαθιά και χωρίς σωσίβιο προστασίας παιδιά με ελάχιστες παραστάσεις και εμπειρίες σε αυτό το επίπεδο.

Λίγες συμμετοχές, πολλές απαιτήσεις

Ναι, ο Τολιόπουλος είναι φέτος βασικός και αναντικατάστατος στον Άρη (και εκεί να μείνει, θα το εξηγήσω παρακάτω…) αλλά ξέρετε πόσες διεθνείς συμμετοχές μετρούσε με την ανδρών; 5. Ολογράφως: Πέντε. Οι 10 από τους 11 διεθνείς (πλην του πιο έμπειρου Παπαγιάννη των 59 συμμετοχών) που έπαιξαν στη Χάγη, πριν τον αγώνα με την Ολλανδία μετρούσαν αθροιστικά 127 συμμετοχές. Και οι 10 μαζί! 17 λιγότερες από τις 144 του αρχηγού Κώστα Παπανικολάου. Ο Μαντζούκας έπαιξε για 2η φορά. Ο Ζούγρης για πρώτη. Κουζέλογλου, Χαραλαμπόπουλος είχαν μονοψήφιο αριθμό διεθνών αγώνων.

Ναι, “ποια Ολλανδία” θα πει κανείς, αλλά για μισό λεπτό; Ποιοι διεθνείς; Από ποιους ζητήσαμε να πάνε και να κερδίσουν ντε και καλά τους “οράνιε” και που αν έχαναν (ελάτε τώρα, μην κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε, ξέρετε εσείς) θα είχαν περάσει από λαϊκά δικαστήρια στα αδηφάγα “social media”. Από το -13 της 2ης περιόδου είχαν ξεκινήσει τα προεόρτια για “μηδενικό ταλέντο” για “παίκτες Α2” και δε συμμαζεύεται.

Μακριά από τους “αιώνιους”

Λοιπόν για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν ξέρω (όπως σχολίασα και το βράδυ της Δευτέρας μετά το ματς) αν αυτά τα παιδιά έχουν το περισσότερο ή το λιγότερο ταλέντο στο μπάσκετ όμως δικαιούνται όχι μίας αλλά πολλών ευκαιριών. Και πρέπει πάσει θυσία να τους δοθούν αλλά παράλληλα και τα ίδια να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και να σταματήσουν να αιθεροβατούν ονειρευόμενοι μεγαλεία στις δύο ισχυρότερες ελληνικές ομάδες Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Το μέλλον τους, τούς αρέσει δεν τους αρέσει είναι μακριά από αυτές. Για το δικό τους καλό.

Το παράδειγμα του 2005

Κάνω ένα άλμα στον χρόνο 20 χρόνια πίσω, στη σεζόν 2004-05 την τελευταία δηλαδή πριν η Εθνική κατακτήσει στις 25 του Σεπτέμβρη του 2005 το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι. Ξέρετε που έπαιζαν οι 9 από τους 12 διεθνείς; Οπουδήποτε αλλού εκτός από τους δύο “αιώνιους”, οι 6 από τους 9, δε, στο εξωτερικό. Ζήσης στη Μπένετον, Φώτσης και Λάζος στη Ντινάμο Μόσχας, Κακιούζης στη Σιένα, Παπαλουκάς στην ΤΣΣΚΑ, Ντικούδης μεταξύ Βαλένθια και ΤΣΣΚΑ ενώ Βασιλόπουλος (ΠΑΟΚ), Σπανούλης (Μαρούσι), Μπουρούσης (ΑΕΚ) πριν πάνε σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αντίστοιχα βρίσκονταν μακριά από την τοξικότητα της διαμάχης των “δύο”.

Ακόμη και οι τότε τρεις “πράσινοι” Διαμαντίδης (25 ετών τότε), Χατζηβρέττας (28), Τσαρτσαρής (26) είχαν φάει τα μικράτα τους σε ομάδες που είχαν χρόνο συμμετοχής και ρόλο. Στον Ηρακλή οι δύο πρώτοι, σε Νήαρ Ηστ και Περιστέρι ο “Τσάρτσα” και πήγαν έτοιμοι πρωταγωνιστές στο ΟΑΚΑ.

Βρήκαν την υγειά τους

Τι σχέση λοιπόν έχει ο Βασίλης Χαραμπόπουλος των δύο ματς με Τσεχία και Ολλανδία με το φοβισμένο σχεδόν “χαμένο” παιδάκι των προηγούμενων χρόνων στον Παναθηναϊκό του “δεν παίζω”. Έχει ότι βρήκε την υγειά του και τον εαυτό του και δούλεψε πραγματικά μόλις έφυγε από τα μέρη μας. Θα είχε αυτή την εξέλιξη ο Τολιόπουλος αν παρέμενε όπως στα μικράτα του στον Ολυμπιακό; Σε καμία περίπτωση. Θα είχε “ξεψαρώσει” ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης αν δεν πήγαινε προ διετίας στη Λιθουανία; Σε καμία περίπτωση.

Οι δύο αιώνιοι έχουν και καλά κάνουν δική τους ξεχωριστή ατζέντα, επιχειρήσεις είναι άλλωστε και κοιτάνε το συμφέρον τους εντός και εκτός παρκέ δεν έχουν χρόνο και τρόπο να ασχοληθούν με την ανάπτυξη των ταλέντων νεαρών παικτών όσο και αν προσπάθησαν κατά καιρούς να το “πουλήσουν” (ανεπιτυχώς φυσικά) αυτό. Θα έβαζα στην ίδια κατηγορία και την ΑΕΚ που συνεχίζει να αιθεροβατεί λόγω του ένδοξου μακρινού παρελθόντος της. Ξεχάσατε το παιδομάζωμα που έκανε και πολυδιαφήμιζε στα πρώτα χρόνια της θητείας του Μάκη Αγγελόπουλου; Πέρασαν και δεν ακούμπησαν, κυριολεκτικά όμως, καμιά 10αρια (ίσως και παραπάνω, κάπου χάθηκε το μέτρημα…) μικροί.

Χαμένα “στοιχήματα” και γενιές

Θυμάστε το αντίστοιχο του Παναθηναϊκού που διαφήμιζε μέσω του ιδιοκτήτη του “τρόπαιο Ευρωλίγκα με αρχηγό τον Χαραλαμπόπουλο”, όχι στο μέλλον, αλλά… πέντε χρόνια πριν; Διαμαντάκο, Κόνιαρη, Λούντζη και τόσους άλλους. Ακόμη και ο Παπαγιάννης που έμπλεξε με την ίδια τοξικότητα από ένα σημείο και ύστερα έγινε… Βύντρα στα μάτια των φανατικών. Φυσικά όχι επειδή δεν τους αρέσει η φάτσα του αλλά γιατί κάποιοι το ζήτησαν και το οργάνωσαν αυτό. Αν υπάρχει έστω μία περίπτωση να βρει το χαμένο του mojo και να πιστέψει στον εαυτό του κάνοντας αυτοκριτική όπως αυτή μετά το ματς με την Ολλανδία είναι να παραμείνει μακριά από την Ελλάδα. Για δικό του καλό.

Ποια εξέλιξη θα έχει ο Τανούλης που έκανε το τεράστιο λάθος για να… μεγαλοπιαστεί να πάει στον Ολυμπιακό; Για πόσο ακόμη θα μιλάμε για τον “ταλαντούχο κύριο Μαντζούκα” που δεν παίζει σχεδόν ποτέ στον Παναθηναϊκό (και) φέτος. Θα έχει ο Δημήτρης Μωραϊτης την ίδια (μη) εξέλιξη όσο γυαλίζει τον πράσινο πάγκο; Η απάντηση σαφώς και είναι “θα έχει την ίδια εξέλιξη με τους υπόλοιπους, δηλαδή καμία”. Και μην ακούσω τη μόνιμη “καραμέλα” έχει παραστάσεις κάνοντας προπονήσεις με σπουδαίους και μεγάλους παίκτες. Να τις βράσω και τις προπονήσεις και τους μεγάλους παίκτες.

Μόνο ο Ντούντα

Για να είμαι απόλυτα δίκαιος πάντως, εδώ πρέπει να αναφέρω ότι ο μοναδικός στην ιστορία προπονητής “αιώνιων” που άφησε στην άκρη τα “πρέπει” και έριξε στα βαθιά 22χρονους (και δικαιώθηκε) δεν ήταν άλλος από τον αείμνηστο Ντούσαν Ίβκοβιτς τη σεζόν 2011-12 δίνοντας πάνω από 14 λεπτά μέσο όρο συμμετοχής στους 22χρονους τότε Σλούκα, Παπανικολάου, Μάντζαρη και τον 21χρονο Κατσίβελη. Αλλά ο Ντούντα δεν είχε να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν μετά από μία τεράστια καριέρα και δεν σκεφτόταν την υστεροφημία του ή δεν προσπαθούσε να φτιάξει το όνομά του.

Τα παιδιά αυτά θέλουν και πρέπει να παίζουν. Κανείς δεν εξελίχθηκε βλέποντας αγώνες από τον πάγκο. Αν έκαναν το λάθος να επιλέξουν τα (δήθεν) μεγαλεία για να βλέπουν τους άλλους να παίζουν να να αρπάζουν τα ξεροκόμματα της όποιας συμμετοχής του στη χάση και στη φέξη είτε σε κανένα άκυρο ματς πρωταθλήματος είτε σε τυχαία ματς της Εθνικής πρέπει να το διορθώσουν όσο είναι καιρός. Και όσοι σκέφτονται να κάνουν το ίδιο άλμα (βλ.Τολιόπουλος) καλό θα είναι να το σκεφτούν διπλά πριν το διαπράξουν. Χίλιες φορές ο κάθε Τολιόπουλος, να μείνει στον κάθε Άρη, παρά να υποθηκεύσει το μέλλον του με μία “μεγάλη” μεταγραφή για να “πιάσει την καλή”.