Ο χρόνος λένε πως γιατρεύει τις (συναισθηματικές) πληγές και στην προκειμένη περίπτωση συνέβη. Η σχέση του Σακίλ Ο’ Νιλ με τον Άνφερνι Χάρνταγουεϊ και τους Ορλάντο Μάτζικ διεκόπη απότομα το καλοκαίρι του 1996 και προκάλεσε έντονο πόνο σε όλες τις πλευρές. Κυρίως στην ομάδα της Φλόριντα και τους φίλους της, αλλά και στον Πένι, ο οποίος έχασε την ευκαιρία να κερδίσει τίτλους στο ΝΒΑ, καθώς στο υπόλοιπο της καριέρας του, δεν είχε στο πλευρό του κάποιον παίκτη της αξίας του «Σακ». Τα ξημερώματα της Τετάρτης (14/2), ο περίφημος «Shaq Attack» είδε την φανέλα του με το Νο32 του να αποσύρεται στην οροφή του Amway Center, με τον Πένι να είναι συνεχώς δίπλα του και τον κόσμο να τον αποθεώνει. 

Πλέον όλοι μπορούν να προχωρήσουν ανακουφισμένοι, αλλά σίγουρα προβληματισμένοι. Οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν, πλην όμως η απορία για το τι θα μπορούσαν να είχαν πετύχει παρέα οι δύο σούπερ-σταρ, παραμένει (αν όχι το σημαντικότερο, σίγουρα) ένα από τα μεγαλύτερα «what if» στα χρονικά του ΝΒΑ… 

Απροσδόκητο ξεκίνημα

Η ιστορία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς η κοινή τους πορεία δεν ξεκίνησε στο παρκέ, αλλά στο κινηματογραφικό πλατό. Ο Σακίλ ήταν το Νο1 του ντραφτ του 1992 και στην πρώτη του σεζόν στην κορυφαία λίγκα του κόσμου, είχε δείξει ότι όχι μόνο θα κυριαρχούσε εντός των τεσσάρων γραμμών, αλλά ότι θα ακολουθούσε τα χνάρια της εμπορικής επιτυχίας του Μάικλ Τζόρνταν. Την ίδια στιγμή, οι γνώσεις του όχι μόνο σε εγκυκλοπαιδικό επίπεδο, αλλά ακόμα και σε μπασκετικό ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. 

Ως εκ τούτου, μετά την ολοκλήρωση της περιόδου 1992-93, όταν ξεκίνησε το γύρισμα της μπασκετικής ταινίας με πρωταγωνιστή τον Νικ Νόλτε, δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Άνφερνι Χάρνταγουεϊ, που ήταν μέσα στο καστ των ηθοποιών, μαζί με άλλες τεράστιες προσωπικότητες του χώρου, όπως ο Λάρι Μπερντ και ο φίλος μας, Ρικ Πιτίνο. 

Ο Πένι, όμως, ήξερε καλά πρόσωπα και πράγματα και μέσω της ταινίας, ήθελε να στείλει μήνυμα στον Σακ πως μαζί θα μπορούσαν να γίνουν το καλύτερο δίδυμο του ΝΒΑ, εφ’ όσον το Ορλάντο τον επέλεγε στο Νο1 του ντραφτ. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Ότι ο Κρις Ουέμπερ, μετά την πρωτοφανή επιτυχία στην διετή θητεία του με το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, είχε «καπαρώσει» την κορυφή και ουδείς τολμούσε να σκεφτεί πως οι Μάτζικ θα μπορούσαν να επιλέξουν άλλον παίκτη. Ουδείς, πλην του Σακίλ… 

Ο “νόμος” του Σακ

Το σενάριο της ταινίας ήταν… κενό στις σκηνές εντός του παρκέ και ο Χάρνταγουεϊ με τον Ο’Νιλ συνεργάστηκαν άριστα, δίχως να έχουν σχεδιάσει το παραμικρό. Έτσι ο Σακ δεν δίστασε να τηλεφωνήσει στον τότε GM, Τζον Γκάμπριελ και ορθά κοφτά να του πει «θα επιλέξεις τον Πένι». 

Στο πρώτο «μα» που ακούστηκε, ο θηριώδης σέντερ κατέστησε σαφές πως θα έφευγε από το Ορλάντο στην πρώτη ευκαιρία, οπότε δεν υπήρξε κάποιο «μου». 

Οι Μάτζικ την μέρα του ντραφτ του 1993 σόκαραν τον κόσμο του μπάσκετ, καθώς αρχικά ανακοίνωσαν την επιλογή του Κρις Ουέμπερ, προς μεγάλη ικανοποίηση του κοινού τους και μετά από μια ώρα ολοκλήρωσαν την ανταλλαγή του στους Ουόριορς αντί του Νο3 που ήταν ο Χάρνταγουεϊ και τεσσάρων μελλοντικών επιλογών του πρώτου γύρου! Στις 10 Οκτωβρίου του 1993 ο Πένι υπέγραψε ένα συμβόλαιο 13(!) ετών έναντι 45 εκατομμυρίων δολαρίων και ο Σακίλ χαμογελούσε ικανοποιημένος… 

Ονειρεμένο ξεκίνημα

Όπως και στο πλατό, έτσι και στο παρκέ, ο αγωνιστικός τους συγχρωτισμός υπήρξε ιδανικός από την πρώτη μέρα και οι Μάτζικ κατάφεραν το 1994 να προκριθούν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στα πλέι-οφ. 

Ο Πένι εκμεταλλεύθηκε τον όρο αποδέσμευσης που είχε στη συμφωνία του και με την απόλυτη στήριξη του (σε όλα)… πληθωρικού συμπαίκτη του, υπέγραψε μια νέα, διάρκειας εννέα ετών και αξίας 75 εκατομμυρίων δολαρίων. 

Η επόμενη χρονιά ήταν βγαλμένη από όνειρο. Οι δύο τους οδήγησαν το Ορλάντο στους τελικούς του ΝΒΑ και η ομάδα της Φλόριντα έγινε η πρώτη (αλλά και τελευταία) μετά τους bad boys του Ντιτρόιτ, που απέκλεισε τους Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν και του Σκότι Πίπεν! 

Απέναντι στους πρωταθλητές του 1994 Ρόκετς, έμοιαζαν το μεγάλο φαβορί για πολλούς και διαφορετικούς λόγους:

Είχαν το πλεονέκτημα της έδρας. 

Η ψυχολογία τους ήταν στα ύψη μετά το επιβλητικό 4-2 επί του Σικάγο. 

Στην διάρκεια της κανονικής περιόδου είχαν νικήσει εύκολα την ομάδα του Χιούστον. 

Τους έλειπε όμως ένα σημαντικό στοιχείο: Η πείρα.

Η αρχή του τέλους

Όταν ο Νικ Άντερσον στο τέλος του πρώτου τελικού με την διαφορά στο +3, έχασε τέσσερις βολές (!) και ο Κένι Σμιθ ευστόχησε στην εκπνοή πίσω από την γραμμή των τριών πόντων στέλνοντας το ματς στην παράταση, οι Μάτζικ κατέρρευσαν. Έχασαν το πρώτο ματς στο έξτρα πεντάλεπτο και τα υπόλοιπα τρία με σχετική άνεση. 

Το καλοκαίρι του 1995, λοιπόν, προέκυψαν δύο σημαντικά ερωτήματα. 

«Θα φύγει ο Σακίλ από το Ορλάντο του χρόνου όπως έχει δικαίωμα» και «ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης των Μάτζικ; Αυτός ή ο Πένι»; 

Η διαφήμιση του Χάρνταγουεϊ με την ΝΙΚΕ και η δημιουργία του εικονικού χαρακτήρα «Lil’ Penny» δεν βοήθησε την κατάσταση. 

Ο Σακίλ ναι μεν συνέχισε να παίρνει κανονικά τις πάσες από τον δίμετρο πλέι-μέικερ του, αλλά δεν μπορούσε να ανεχθεί ότι κάποιες φορές βρισκόταν στην σκιά του. Ο εγωισμός του ήταν ανάλογος με το τεράστιο σώμα του και προς το τέλος της σεζόν 1995-96 φρόντισε να στείλει το μήνυμα του. 

Στην διαφήμιση που γύρισε για την Reebok, εμφανιζόταν να κλωτσάει από έναν καναπέ τον «Lil’ Penny»! 

Επί μια εβδομάδα, οι δύο τους δεν αντάλλαξαν κουβέντα και όταν στα πλέι-οφ αποκλείστηκαν από τους (μετέπειτα πρωταθλητές) Μπουλς, ο «ψυχρός πόλεμος» κορυφώθηκε. 

Ο Σακίλ θεωρούσε πως έπρεπε να είναι αυτός το «πρόσωπο» του franchise και παράλληλα πίστευε πως ο Πένι είχε χρέος να τον βοηθήσει στις οικονομικές του διαπραγματεύσεις με τους Μάτζικ, όπως είχε πράξει και ο ίδιος δύο χρόνια νωρίτερα. 

Ο εσωστρεφής Χάρνταγουεϊ από την πλευρά του, είχε αξιολογήσει ως «φάουλ» την διαφήμιση του Ο’ Νιλ και δεν είχε διάθεση να πάρει θέση στις συζητήσεις του με τη διοίκηση. 

Την επόμενη φορά που θα μιλούσαν για το θέμα, θα ήταν στην προετοιμασία της Εθνικής Αμερικής για τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, όταν πια ο Σακίλ είχε μετακομίσει στο Λος Άντζελες! 

Έτσι ήρθε το “διαζύγιο”

Τι είχε συμβεί ενδιάμεσα; Οι Μάτζικ ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις από πολύ χαμηλό επίπεδο, προσφέροντας 54 εκατομμύρια για δολάρια, πρόταση η οποία είχε κριθεί προσβλητική! Ο Σακίλ, ξέροντας ότι ο Αλόνζο Μούρνινγκ (που είχε επιλεγεί μια θέση πίσω του στο ντραφτ του 1992) είχε υπογράψει επταετές συμβόλαιο αξίας 105 εκατομμυρίων δολαρίων, είχε ορίσει την δική του τιμή στα 120! 

Γι’ αυτό το λόγο είχε απορρίψει την αρχική πρόταση των Λέικερς που του είχαν δώσει 95,5. 

Το Ορλάντο επέστρεψε με πολύ μεγαλύτερη προσφορά των 54 εκατομμυρίων, αλλά με πολλά «άπιαστα» μπόνους στόχων, όπως για παράδειγμα ο Σακ να έχει πάνω από 60% στις βολές. Στην κορύφωση των συζητήσεων, η τοπική εφημερίδα «Ορλάντο Σέντινελ» έκανε δημοσκόπηση ρωτώντας «αν ο Ο’ Νιλ αξίζει 115 εκατομμύρια δολάρια». Το 90% των ψηφοφόρων απάντησε αρνητικά γεγονός που εξαγρίωσε τον «Σακ Ατάκ». 

Θεωρώντας ότι ο κόσμος, η διοίκηση, αλλά και ο «κολλητός» του, τον έχουν «προδώσει», με το που ο Τζέρι Ουέστ άδειασε χώρο στο σάλαρι-καπ των Λέικερς και του πρότεινε 120 εκατομμύρια δολάρια, είπε αμέσως «ναι», χωρίς να αφήσει περιθώριο αντίδρασης στους Μάτζικ. 

Όταν πια βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι με τον Πένι, για την συνέντευξη Τύπου της Εθνικής Αμερικής, ο συμπαίκτης του ρωτήθηκε πως νιώθει για την αποχώρηση του Σακ. «Αν αυτό συμβεί, τότε θα του ευχηθώ καλή τύχη». 

Ο Χάρνταγουεϊ δεν ήξερε καν πως ο Ο’ Νιλ είχε ήδη υπογράψει στους «λιμνάνθρωπους», γεγονός που τον έκανε ακόμα πιο θυμωμένο μαζί του. Στην διάρκεια των Ολυμπιακών, δεν μίλησαν ποτέ, όπως και για αρκετά χρόνια ακόμα. 

Ο εγωισμός αμφότερων διέλυσε μια ομάδα που θα μπορούσε να είχε ανάλογη πορεία με αυτή των Λέικερς του Σακ και του Κόμπε…