Στο πρόσφατο τουρνουά «Χοσπιταλέτ» στη Βαρκελώνη, οι ισπανικές ομάδες παρουσίασαν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τις τελευταίες «ανακαλύψεις» τους από την ανεξάντλητη πηγή ταλέντου της αφρικανικής «αγοράς». Δεν ήταν μόνο η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ, αλλά και σύλλογοι χαμηλότερου επιπέδου, όπως η Μανρέσα, οι οποίοι είχαν παιδιά που άφησαν τους παριστάμενους στις εξέδρες με ανοικτό το στόμα. Όχι τόσο για την τεχνική τους κατάρτιση, όσο κυρίως για τα εντυπωσιακά αθλητικά τους προσόντα…

Την ίδια ώρα και στην Ιταλία η «επένδυση» στην αφρικανική ήπειρο γίνεται ολοένα και πιο έντονη, ενώ στην Τουρκία ο ρυθμός άντλησης είναι μικρός μεν, υπαρκτός δε, όπως αποδεικνύει η παρουσία των (πολιτογραφημένων Τούρκων) Νιγηριανών Αντέμ Μπονά στο UCLA και Έγκε Ντεμίρ στην Τόφας. Στη χώρα μας, ωστόσο οι πόρτες παραμένουν ερμητικά κλειστές σε πείσμα των αθλητικών, αλλά και των κοινωνικών συνθηκών της εποχής.

Κάτι που αποτελεί λάθος για έναν απλό λόγο: Η αθλητικότητα και η ταχύτητα του παιχνιδιού όσο περνούν τα χρόνια θα μεγαλώνουν και δεν πρόκειται ποτέ να μειωθούν. Ως εκ τούτου το μέλλον του αθλήματος ανήκει σε αυτούς που θα πληρούν τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις…

Θα πει κανείς «ωραία, θα φέρουμε λοιπόν κατά συρροή παιδιά από την Αφρική για να λύσουμε το πρόβλημα μας»;

Σε καμία περίπτωση.

Μπορούμε, όμως, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Ισπανών και των Ιταλών.

Η Ρεάλ στο ρόστερ της στο Χοσπιταλέτ είχε τους Σενεγαλέζους Ισμαΐλα Ντιανέ και Σίντι Γκέγιε, τον Γερμανό αφρικανικής καταγωγής Ντέκλαν Ντούρου και τον Αμαντού Τραορέ από το Μάλι. Από αυτούς ο Ντιανέ ήδη έχει αρχίσει να αγωνίζεται (και να στέκεται αξιοπρεπώς) με την ανδρική ομάδα, ο Γκέγιε αναμένεται να προβιβαστεί του χρόνου, ενώ οι άλλοι δύο έχουν λιγότερες πιθανότητες να κάνουν καριέρα με τη φανέλα της βασίλισσας.

Η Μπαρτσελόνα παρουσίασε πέντε παίκτες από την Αφρική, με καλύτερο τον Ιταλό (με γονείς από την Σενεγάλη) Ντάμε Σαρ, ο οποίος έχει ήδη πάρει το βάπτισμα του πυρός στην ACB.

Η Μανρέσα είχε τον Σουδανό Πολ Μέικερ Μπολ (του οποίου ο μικρός αδερφός αγωνίζεται στην Μπασκόνια και θεωρείται ταλέντο επιπέδου τουλάχιστον Ευρωλίγκας), τον Λατζί Κουλιμπαλί από το Μάλι και τον συμπατριώτη του Ουσμάνε Ντιαρά, ο οποίος στα 14 του χρόνια βλέπει τον κόσμο από τα 208 εκατοστά κι έχει το κορμί… 24άρη.

Τα παιδιά αυτά κρατάνε σε πολύ υψηλό επίπεδο την αθλητικότητα των ισπανικών ομάδων, ενώ συμβάλλουν στην εκτόξευση του ανταγωνισμού. Όποιος παρακολούθησε τα παιχνίδια, πίστευε σε πολλές περιπτώσεις ότι έβλεπε άνδρες και όχι έφηβους. Όταν πια αυτά τα παιδιά φθάσουν να γίνουν μέλη των ανδρικών ομάδων, έχουν τόσα πολλά παιχνίδια σε υψηλό επίπεδο που είναι έτοιμα να ανταποκριθούν.

Ακριβώς το αντίθετο με ότι συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου παιδιά του 2,10 «σκοτώνουν» αντίπαλους του 1,90 στις μικρές ηλικίες και όταν καλούνται να αγωνισθούν απέναντι σε ισοϋψείς άνδρες, απλά «καταρρέουν»…

Ως γνωστόν ο κανονισμός στην Ισπανία (αλλά και την Ιταλία) αναφέρει πως όταν ένα ανήλικο παιδί από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, ενταχθεί σε έναν σύλλογο, εφ’ όσον συμπληρώσει μια τριετία στην χώρα, αποκτάει την μπασκετική υπηκοότητα και ταυτόχρονα το δικαίωμα να αγωνίζεται ως γηγενής, αλλά και να παίξει με την εθνική ομάδα.

Κάπως έτσι ο Μαυροβούνιος Νίκολα Μίροτιτς και ο Κογκολέζος Σερτζ Ιμπάκα έπαιξαν απολύτως νόμιμα με την furia roja και την βοήθησαν να κατακτήσει αρκετά μετάλλια.

Υπάρχει άραγε κάποιος που πιστεύει ότι ο Μίροτιτς και ο Ιμπάκα εμπόδισαν την ανάπτυξη των ταλαντούχων παιδιών από την Ισπανία ή ότι… αμαυρώθηκε το ισπανικό μπάσκετ από τη συμμετοχή τους στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα;;;

Στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ παίδων, οι ομάδες που έφθασαν στον τελικό ήταν οι Ισπανία και η Ιταλία. Η roja πρόσθεσε ακόμα ένα χρυσό στη συλλογή της, έχοντας τρία παιδιά αφρικανικής καταγωγής, εκ των οποίων ο Γκίλντας Γκιμένεθ της Ρεάλ Μαδρίτης, συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη πεντάδα του τουρνουά.

Η δεύτερη squadra azzurra από την πλευρά της είχε τέσσερα παιδιά με ρίζες από την Αφρική και τον Άντριαν Μάτις της Μπαρτσελόνα που έχει Αφροαμερικανό πατέρα. Ο Μαϊκσόλ Πέρεθ (τον οποίο είδαμε τον Νοέμβριο στο rising stars της Αθήνας με την Μπασάνο) ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας και αν υπήρχε βραβείο καλύτερου αμυντικού, πιθανότατα θα το είχε πάρει.

Την ίδια στιγμή που αυτά συμβαίνουν στις γειτονικές μας χώρες, το ελληνικό μπάσκετ παρακολουθεί (;;;) χωρίς καμία αντίδραση.

Η εισροή ξένων ταλαντούχων παικτών μικρής ηλικίας και η αντιγραφή του κανονισμού των cupos από την Ισπανία αποτελούν επιτακτική ανάγκη.

Στη χώρα μας υπάρχει το πλεονέκτημα της σωστής υποδομής και της τεχνογνωσίας. Οι δύο ξένοι που κατάφεραν να «παρεισφρήσουν» (sic) στο εφηβικό πρωτάθλημα στα χρόνια της προηγούμενης διοίκησης της ΕΟΚ ήταν ο Σάσα Βεζένκοφ και ο Αλεξέι Ποκουσέφσκι.

Μάλλον καλά τα κατάφεραν στην καριέρα τους και προφανώς Άρης και Ολυμπιακός συνέδραμαν καθοριστικά ως προς αυτό. Επιπροσθέτως δεν εμπόδισαν την εξέλιξη κανενός Έλληνα παίκτη.

Αν τώρα κάποιος ισχυρισθεί ότι η συγκεκριμένη «επιχείρηση» είναι ιδιαίτερα κοστοβόρα κάνει λάθος. Ιδίως για τα παιδιά από την Αφρική, οι ισπανικοί σύλλογοι πληρώνουν ελάχιστα χρήματα ή σε πολλές περιπτώσεις τους φέρνουν τσάμπα από τις χώρες τους και απλά τους εξασφαλίζουν την καθημερινή διαβίωση τους.

Τα σύνορα έχουν πέσει σε αθλητικό και κοινωνικό επίπεδο. Σίγουρα όχι με τον τρόπο που θα έπρεπε, αλλά αυτή είναι μια τελείως διαφορετική συζήτηση, που δεν έχει σχέση με το μπάσκετ.

Η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει τις επιταγές της εποχής, πάντα ακολουθώντας συγκεκριμένους κανονισμούς, όπως πράττουν στην Ισπανία και την Ιταλία.