Στον αγώνα με τη Βιλερμπάν ο Παναθηναϊκός δεδομένης της δυναμικής, του ρόστερ και των στόχων των δύο ομάδων μόνο να χάσει είχε και μάλιστα πολλά σε περίπτωση ήττας.

Η νίκη ήταν το εκ των ουκ άνευ αποτέλεσμα που επιβαλλόταν να πάρουν οι πράσινοι προκειμένου να δικαιώσουν τις φετινές προσδοκίες που τους συνοδεύουν. ΟΚ, εκτός Ελλάδας έχουν πολλά χρόνια να (μας) πείσουν ότι έχουν ξεπεράσει το… τζετ λαγκ του ταξιδιού, όμως αν είναι να χάνουν και από τη μακράν χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης που ακόμη αγνοεί την εντός έδρας νίκη μετά από επτά αγώνες, ε, δεν θα υπήρχε μετά λόγος να συζητάμε για επίτευξη στόχων, πλέι-οφ και Final-4.

To challenge και ο Κώστας

Οι πράσινοι βέβαια φλέρταραν με τη γκέλα αφού για ένα ακόμη παιχνίδι είχαν εντυπωσιακά καλά αλλά και εξίσου εντυπωσιακά άσχημα διαστήματα. Από εκεί που βομβάρδιζαν κατά ριπάς με τρίποντα, λίγη ώρα αργότερα έκαναν το ένα (φτηνό) λάθος μετά το άλλο. Και εν τέλει σώθηκαν από το κρύο αίμα του Μάριους Γκριγκόνις και τις συνεργασίες του με τον Σλούκα. Κυρίως όμως κατάφεραν να μείνουν όρθιοι εκεί που είχε αρχίσει να τους παίρνει από κάτω κυρίως ψυχολογικά από το πετυχημένο challenge του Αταμάν στην ισοφάριση 71-71 που δεν έγινε ποτέ από το σουτ του Εγκμπουνού (το 69-71 αντί για 71-71 έγινε 69-73) και πολύ περισσότερο από την εμφάνιση του Κώστα Αντετοκούνμπο.

Αφήνω στην άκρη (προς το παρόν) τις 0/5 βολές γιατί οι βολές είναι θέμα ηρεμίας και συγκέντρωσης αλλά και εξάσκησης. Κρατάω τα hustle plays του “Κωστάκη”, την τάπα… κόψιμο του μπάσκετ στον Λοβέρν, μία ακόμη αμέσως μετά, τα επιθετικά ριμπάουντ και την ανακατωσούρα που προκάλεσε στην άμυνα της Βιλερμπάν και ότι κράτησε όρθια την άμυνα της ομάδας του με το above the rim παιχνίδι του στην πιο κρίσιμη ώρα.

Λεσόρ ναι μεν αλλά

Καλός, δεν λέω, ο Λεσόρ αλλά αν είναι να βάζει 14 και να τρώει στην άμυνα… διπλάσιους από παίκτες σαν τον ρούκι Εγκμπουνού, τον βετεράνο Λοβέρν και τον Φαλ που κόντεψε να κάνει season high, δεν λέει. Ο Αντετοκούνμπο έκανε σε λίγα λεπτά (7) όσα δεν μπόρεσε σχεδόν σε τετραπλάσια (25) ο Γάλλος. Έδειξε ανάστημα, τρομοκράτησε τους αντίπαλους ψηλούς και έβγαλε απίστευτη ενέργεια.

Ομολογώ ότι τον “Κωστάκη” ποτέ δεν τον πίστεψα. Από την άλλη ψηλό με τα δικά του (δεδομένα) αθλητικά προσόντα, το ύψος, την κορμοστασιά, την αλτικότητα, ουδέποτε διέθετε το μπάσκετ της χώρας μας. Δεν τον πίστεψα γιατί δεν έκανε ο ίδιος κάτι να πείσει τόσο εμένα όσο και πολλούς άλλους για τη συνέπεια του. Εντός και εκτός παρκέ Με είχε “χαλάσει” για παράδειγμα το γεγονός ότι προ διετίας εν μέσω των τελικών της γαλλικής λίγκας όντας μέλος της Βιλερμπάν πήγε στις ΗΠΑ για την πρεμιέρα της ταινίας του Γιάννη! Ότι δεν μπορεί να στεριώσει σε μία ομάδα. Ότι στη Φενέρ τον συνόδευσαν “σχόλια” περί τεμπελιάς στις προπονήσεις.

“Ο αδερφός του Γιάννη”

Στον Παναθηναϊκό αποκτήθηκε ως 3ος ψηλός αλλά τον Αταμάν (και όχι μόνο τον Τούρκο) δεν τον έχει πείσει, δεν τον έχει κερδίσει ακόμη. Το να κάνει cameo καλές εμφανίσεις όπως στο ματς με τη Μακάμπι ή 1-2 ματς πρωταθλήματος δεν αρκεί. Δεν είναι δα πιτσιρίκος, πατημένα τα 26 έχει και τώρα είναι η ευκαιρία του και οφείλει να την αρπάξει από τα μαλλιά. Η εμφάνιση στην LCDC Αρένα θα μπορούσε να είναι μια καλή αρχή. Προσωπικά πολύ αμφιβάλω ότι θα έχει και συνέχεια αλλά στο χέρι του είναι να διαψεύσει όσους τον αμφισβητούμε. Για τον διάσημο αδερφό του Γιάννη η αμφισβήτηση είναι έξτρα κίνητρο σε όλη του την καριέρα. Στο χέρι του “Κωστάκη” είναι να μην μείνει γνωστός ως “ο αδερφός του Γιάννη” αλλά να γίνει Ο Κώστας.