Οι ήττες από Παρτιζάν κι Εφές λογικά άφησαν πικρή γεύση, καθώς δύο πολύτιμα διπλά χάθηκαν για τον Παναθηναϊκό για μερικές λεπτομέρειες.

Απέναντι στη Ρεάλ, όμως, η ήττα ήρθε ως φυσιολογικό επόμενο για τον Παναθηναϊκό, όπως και δύο μέρες νωρίτερα για τον Ολυμπιακό. Πολύ απλά γιατί η πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά το περσινό της κατόρθωμα στο Κάουνας και την επιστροφή του Καμπάτσο, είναι καλύτερη από ποτέ…

Στον συνδυασμό εμπειρίας και ποιότητας έχει προστεθεί ακόμα ένα: Η ωριμότητα που χαρακτηρίζει παίκτες, οι οποίοι διακρίνονταν για τη… ροπή τους στο (για να το θέσουμε πολύ ευγενικά) αβίαστο σφάλμα.

Ο αγαπημένος της πράσινης εξέδρας Μάριο Χεζόνια αφού πρώτα την ασπάστηκε, στη συνέχεια την πλήγωσε και ήταν αυτός που κράτησε τη «βασίλισσα» κοντά στο σκορ, όταν οι «πράσινοι» υπό την καθοδήγηση του ασταμάτητου Ναν είχαν τον έλεγχο. Πλέον έχει αφήσει τα αχρείαστα fade away από τα οκτώ μέτρα και σκοράρει με μοναδική συνέπεια, δίχως να «κλέβει» στην άμυνα.

Στην τρίτη περίοδο τη σκυτάλη πήρε ο Τζανάν Μούσα, συνεχίζοντας από εκεί που τελείωσε στο ΣΕΦ. Ο τρελό-Βόσνιος αφού είδε ότι δεν συγκινούν τους διαιτητές τα… μακροβούτια στο παρκέ, σοβαρεύτηκε και άρχισε να «πυροβολεί» κατά βούληση, με συνέπεια το 51-48 στο 23’, να γίνει 52-70 μέσα σε έξι λεπτά, με 11 δικούς του πόντους!

Επιπροσθέτως ο Καμπάτσο και ο Ταβάρες στα 33 και τα 32 τους χρόνια αντίστοιχα, δείχνουν τώρα να βρίσκονται στην κορύφωση της καριέρας τους. Η ασίστ του Αργεντινού αρχικά στον Μούσα για το 52-70 και στην συνέχεια η σκαστή πίσω από την πλάτη (!) στον Ντεκ για το 55-72, μαρτυρούν τον συνδυασμό ποιότητας και οξυδέρκειας , που έλειψε αρκετά από τη Ρεάλ, όσο ήταν στο ΝΒΑ.

Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να στενοχωρηθεί από αυτή την ήττα, αλλά να «κρατήσει» αρκετά θετικά στοιχεία.

Η εμφάνιση του Ναν στο πρώτο μέρος, δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά τον κανόνα που θα επιβάλλει ο Αμερικανός σκόρερ.

Το διευρυμένο rotation του Αταμάν στο πρώτο μέρος βοήθησε πολύ την ομάδα του, η οποία είναι χαρακτηριστικό πως κυριάρχησε όταν ο (σπουδαίος εφέτος) Μήτογλου είχε αντικατασταθεί από τον Μαντζούκα. Ο Βιλντόζα ήταν θετικός, έστω κι αν αγωνίσθηκε λίγο περισσότερο απ’ ότι του άξιζε. Δεν έχει σημασία που ο Αργεντινός δεν έβαλε τα σουτ, γιατί ήταν «καλές» επιλογές και δεν «πόνεσαν» το «τριφύλλι». Αντίθετα με το φάουλ που δεν έκανε στο τέλος της δεύτερης περιόδου κι επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να σκοράρει at the buzzer…

Το θέμα είναι πως έμεινε καθηλωμένος στον πάγκο ο Σλούκας, ο οποίος είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί, όταν του δίνονται τρίλεπτα.

Οι τρεις συνεχείς ήττες δεν πρέπει να οδηγήσουν σε… μουρμούρα, γιατί η εικόνα του Παναθηναϊκού δεν έχει καμία σχέση, με αυτή του πρώτου μήνα της σεζόν.

Με λίγο καλύτερο… κουμαντάρισμα από τον Αταμάν, θα έρθουν οι μεγάλες νίκες που θα κρατήσουν σε υψηλό επίπεδο τόσο τον αγωνιστικό ρυθμό, όσο και το… φρόνημα των παικτών…