Για χαμένες ευκαιρίες και για ήττες που πονάνε κάναμε αναφορά την περασμένη εβδομάδα και φαίνεται πως οι δύο ομάδες μας θα πετύχουν (γιατί στο τέλος πιστεύω ότι θα βρεθούν εντός στόχων) με τον… δύσκολο τρόπο.

Οι ήττες από την αποδεκατισμένη Εφές στην Πόλη και από τη τρομακτική Ρεάλ στο ΣΕΦ μπορεί να είχαν διαφορετικό impact σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό αντίστοιχα, όμως υπήρχε σύνδεση με όσα κακώς κείμενα προηγήθηκαν στην έως τώρα σεζόν. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι πρόβλημα από τη στιγμή που δεν λύνεται.

Έδωσε θάρρος στα… ρετάλια

Για τον Παναθηναϊκό η ήττα στην Πόλη ομολογώ δεν με “σόκαρε” όπως τους περισσότερους. Οι μαζεμένοι τραυματισμοί σε μια ομάδα ναι μεν τις περιορίζουν αισθητά τις λύσεις, όμως συσπειρώνουν τους διαθέσιμους υγιείς παίκτες και θέλοντας και μη αποπροσανατολίζουν, πνευματικά, τους αντιπάλους που νομίζουν ότι θα περάσουν το εμπόδιο με τη φανέλα. Και εκεί την πάτησε σαν πρωτάρης και ο Αταμάν και όλος ο Παναθηναϊκός.

Οι πράσινοι μπήκαν στο ματς με ύφος και χαλαρό στυλάκι χιλίων καρδιναλίων και το μόνο που πέτυχαν ήταν να κάνουν τα… ρετάλια της Εφές να πιστέψουν ότι μπορούν. Αν μη τι άλλο το γεγονός ότι οι πράσινοι έχασαν από αυτή την Έφες στην οποία οι 8 από τους 12 παίκτες της 12αδας δεν είχαν παίξει μέχρι την αρχή της φετινής σεζόν ούτε ένα ματς της διοργάνωσης, δεν τους τιμά καθόλου. Δεν ξέρω αν ήταν υπεροψία, κακή ψυχολογία, ή έλλειψη συγκέντρωσης (ή όλα αυτά μαζί) αλλά η ήττα χρεώνεται πρώτα στον Αταμάν που γνώριζε πολύ καλά τι θα αντιμετωπίσει και πως και μετά στους παίκτες.

Όχι άλλα άλλοθι

Ακόμη και στα διαστήματα που οι πράσινοι έδειξαν δείγματα της ποιότητά τους αυτό ήρθε μέσα από ατομικές ενέργειες και το ταλέντο κάποιων παικτών αλλά ήταν παροδικό. Ο Παναθηναϊκός και το έχω επισημάνει από την αρχή της σεζόν έχει αποκτήσει πλέον “ψυχολογικά” όταν αγωνίζεται εκτός Ελλάδας και αν θέλει να γίνει ξανά πρωταγωνιστής που ονειρεύεται μεγαλεία και Final-4 θα πρέπει και να το θέλει και να το δείχνει στο παρκέ με την ενέργεια και την αποτελεσματικότητα. Τα περί διαιτησίας τα αφήνω ασχολίαστα (το φάουλ του Γκραντ στον Λάρκιν που ουσιαστικά έκρινε το ματς ήταν ένα σωστό σφύριγμα) και απλά θα πω τούτο. Όσο οι άνθρωποι της ομάδας ψάχνουν άλλοθι οπουδήποτε αλλού εκτός από το αγωνιστικό για τις αποτυχίες, είτε στους διαιτητές, είτε στη… Nova το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δείχνουν ανασφάλεια και αδυναμία.

Γιατί τόση μίρλα;

Ο Ολυμπιακός από την άλλη, ναι, έχασε την ευκαιρία να πάρει μία νίκη που θα του εκτόξευε την ψυχολογία στο κατάμεστο γήπεδό του κόντρα σε έναν αντίπαλο, τη Ρεάλ, με σημαντικές απουσίες όμως το ανησυχητικό δεν ήταν η ήττα αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της… γκρίνιας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο τόσο θλιβερό που έγινε αστείο (ή και ανάποδα οι χαρακτηρισμοί…) στιγμιότυπο με τον οπαδό (;) τρία μέτρα από τον πάγκο της ομάδας που έκραζε κατάμουτρα τον Μπαρτζώκα όσο στη “μίρλα” μεγάλου μέρους της εξέδρας στα χαμένα σουτ των τελευταίων λεπτών.

Το έχουμε επισημάνει και νωρίτερα στη σεζόν ότι η φυγή των Βεζένκοφ και Σλούκα ναι μεν μπορεί να καλυφθεί ως “νούμερα στατιστικής” από τους υπόλοιπους ή τους νεοφερμένους παίκτες και αυτό εν μέρει γίνεται χάρη στους εκ των έσω “αντικαταστάτες” τους Κάνααν και Πίτερς όμως αυτό που δεν είχε ο Ολυμπιακός στις προηγούμενες εντός έδρας ήττες του, πάλι από ισπανικές ομάδες (Μπαρτσελόνα, Μπασκόνια) ήταν ο λεγόμενος closer. Αυτός που στα ζόρια, στα δύσκολα θα βγει μπροστά και θα πάρει το βάρος και το θάρρος του κρίσιμου σουτ. Και αυτό έως τώρα έχει στοιχήσει τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις.

Σουτάρετε στα… δοκάρια

Η Ρεάλ αντιμετώπισε την επίθεση του Ολυμπιακού μαεστρικά στοχευμένα δίνοντας τα σουτ σε όλους τους άλλους (Γουόκαπ 1/6 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο, 10 προσπάθειες συνολικά, Παπανικολάου με 1/5, ΜακΚίσικ 1/7, Λαρεντζάκης 2/4) εκτός από αυτούς που δεν… ήθελε αφού Κάνααν και Πίτερς πήραν μαζί έξι τρίποντα (2/6) τα δύο εκ των οποίων στο τέλος επίθεσης υπό πίεση χρόνου.

Η παρουσία του “μπαμπούλα” Ταβάρες ήταν καθοριστική αφού ούτε ο Μιλουτίνοβ ούτε ο Φαλ (όπως στον περσινό τελικό) κατάφεραν έστω να φθείρουν τον κύκλωπα από το Πράσινο Ακρωτήριο και όποτε πλησίαζαν στη ρακέτα έτρεμαν σκοράροντας περισσότερο όταν αυτός καθόταν για ανάσες στον πάγκο.

Ευκαιρία ανάκαμψης

Στη 13η αγωνιστική ο μεν Παναθηναϊκός ψάχνει την υπέρβαση κόντρα στην παράδοση (15 ήττες στους 16 τελευταίους αγώνες του με τη Ρεάλ εντός και εκτός έδρας) ώστε να ρεφάρει τη γκέλα της Πόλης, ο δε Ολυμπιακός δεν έχει καν περιθώριο για 4η εντός έδρας ήττα τόσο νωρίς στη σεζόν κόντρα στη Μπάγερν. Η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο δύσκολη και για τους δύο όμως οι επιστροφή Χουάντσο (ίσως από την άλλη εβδομάδα) και η ένταξη Πετρούσεφ στο ροτέισον (ίσως από την Παρασκευή) θα δώσει επιπλέον λύσεις. Υπομονή, επιμονή και λιγότερη… γκρίνια χρειάζεται ένθεν κακείθεν και το ταμείο θα γίνει στο τέλος.