Οι παίκτες που έγιναν ένα με τον κόσμο στο φινάλε του αγώνα με τη Βαλένθια σήμαινε κάτι (πολύ) περισσότερο από μία νίκη για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Ήταν η πιο τρανή ένδειξη πως η ελπίδα επέστρεψε

Δεν είναι δα η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός πέτυχε τέσσερις συνεχόμενες νίκες στην Ευρωλίγκα. Και πέρυσι τέτοια εποχή, με τον Ντέγιαν Ράντονιτς στον πάγκο είχε πετύχει το ίδιο τέλη Νοέμβρη και αρχές Δεκέμβρη. Μόνο που τέσσερις μήνες αργότερα το φινάλε της Ευρωλίγκα είχε βρει τους πράσινους στον πάτο της βαθμολογίας και την ψυχολογία των φίλων της ομάδας σε ιστορικά χαμηλά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός συνδυάζει νίκες με καλό μπάσκετ ενθουσιάζοντας τον κόσμο του. Και τη 2η σεζόν του Πασκουάλ, και την πρώτη του Πιτίνο οι πράσινοι είχαν περιόδους που ξεσήκωναν τους οπαδούς τους και ανέβαζα τον πήχη των προσδοκιών.

Η ελπίδα επέστρεψε

Φέτος όμως υπάρχει κάτι διαφορετικό. Αυτή η αύρα, αυτή η σύνδεση των παικτών, παρότι σχεδόν όλοι είναι φτασμένοι και διάσημοι που δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα για την καριέρα τους με τον κόσμο και κυρίως η προσμονή και σιγουριά πως κάτι (πολύ) καλό συμβαίνει είχε χρόνια να κάνει την εμφάνισή του στην ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ.

Ο χορός του Σλούκα, του τραυματία Χουάντσο, του Αντετοκούνμπο παρότι δεν έπαιξε δευτερόλεπτο μπροστά στο πέταλο των φανατικών σήμαινε πολλά περισσότερα από μία νίκη. Όπως πολλά περισσότερα σήμαινε η παρουσία σχεδόν 15.000 φιλάθλων σε ένα ματς με αντίπαλο την όχι δα κι εμπορική Βαλένθια. Θέλετε να μάθετε πόσοι ήταν στο αντίστοιχο περσινό παιχνίδι; 5.150, το 1/3 σε σχέση με το βράδυ της Πέμπτης.

Κάτι αλλάζει

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού ανεξάρτητα του τι θα συμβεί στο τέλος της σεζόν έχει αρχίσει ξανά να αγαπάει την ομάδα του. Όχι (μόνο) γιατί κερδίζει αλλά γιατί έχει φέρει ξανά πίσω την ελπίδα. Σέβεται τον αντίπαλο, σέβεται τον εαυτό της και είτε κερδίζει είτε χάνει δείχνει κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα χρόνια.

Κάτι η πληθωρική παρουσία του Εργκίν Αταμαν και η σιγουριά που εμπνέει η παρουσία του λόγω των δύο τίτλων που κατέκτησε πρόσφατα. Κάτι η συνύπαρξη τόσων πολλών σταρ που μέχρι στιγμής βάζουν την ομάδα πάνω από τους εαυτούς τους (και αυτό βγαίνει προς τα έξω) έχει φέρει ξανά το δικαίωμα στο όνειρο της επιστροφής στο προσκήνιο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Έχουν περάσει και 12 χρόνια από την τελευταία παρουσία σε Final-4 και είναι πολλά για έναν οργανισμό σαν τον Παναθηναϊκό.

Ιδού η Ρόδος

Το 6-4 ως ρεκόρ μετά από 10 αγωνιστικές λέει πολλά και τίποτα αφού το αν οι πράσινοι είναι έτοιμοι για το παραπάνω βήμα που θα τους φέρει για τα καλά σε θέση πλέι-οφ θα φανεί στα 6 επόμενα παιχνίδια τα πέντε εκ των οποίων είναι εκτός Ελλάδας και το μοναδικό εντός με την αήττητη, πρωτοπόρο και περσινή τροπαιούχο Ρεάλ. Ο ορισμός του “ιδού η Ρόδος” για τον Αταμάν και τους παίκτες του που ήδη ανέβασαν τον πήχη των προσδοκιών αλλά έχουν τόσο αυτοί όπως και ο κόσμος δικαίωμα στο όνειρο. Ξανά μετά από χρόνια…