Ούτε θριαμβολογίες, ούτε… Βερολίνα τον Μάιο, αλλά ψυχραιμία και δουλειά. Αυτό χρειάζεται πρωτίστως ο Παναθηναϊκός και δευτερευόντως ο Κέντρικ Ναν προκειμένου οι πράσινοι να γίνουν ακόμη καλύτεροι στη συνέχεια.

Η νίκη επί της Άλμπα με 99-85 δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια καλή αρχή. Αρχή νικών εκτός έδρας αφού αυτό που λείπει σχεδόν συστηματικά από τους πράσινους τα τελευταία χρόνια προκειμένου να γίνουν ξανά ανταγωνιστικοί στο υψηλότερο επίπεδο είναι οι νίκες μακριά από το ΟΑΚΑ.

Η παγίδα της Άλμπα

Η Άλμπα ήταν ένας περίεργα ζόρικος αντίπαλος. Ο ορισμός της “αχάμπαρης” ομάδας όσον αφορά στην ιστορία, τα ονόματα παικτών, τη φόρμα του αντιπάλου που παίρνει ότι της δίνει η αντίπαλη ομάδα. Αν πέσεις στην παγίδα της όπως έκανε ο Παναθηναϊκός σε μεγάλο μέρος της 2ης περιόδου το πληρώνεις ακριβά. Σε χτυπάει στο τρανζίσιον, μάχεται για κάθε (μα για κάθε) επιθετικό ριμπάουντ και απαιτεί το μάξιμουμ συγκέντρωσης και αποτελεσματικότητας για να την νικήσεις. Και ας βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας και φέτος.

Ο Παναθηναϊκός καταρχάς είχε καθαρό μυαλό στην οργάνωση. Οι 27 ασίστ (ισοφάριση 5ης καλύτερης επίδοσης της ομάδας στην ιστορία της στην Ευρωλίγκα) τα λένε όλα με τους Γκραντ και Σλούκαι να αγγίζουν το άριστα στον τομέα αυτό. Είχε αποτελεσματικότητα στην άμυνα χώρου της Άλμπα με τα τρίποντα Βιλντόζα και Γκριγκόνις και προστάτευσε σε έναν ικανοποιητικό βαθμό (για την ικανότητα του αντιπάλου στο επιθετικό ριμπάουντ) τη ρακέτα με τον Μήτογλου και τον Μπαλτσερόβσκι που (επιτέλους) έβγαλε νεύρο στην άμυνα.

Μίλησε η προσωπικότητα

Ναι, η συνολική δυναμικότητα, η προσωπικότητα και η εμπειρία των παικτών της Άλμπα δεν πλησιάζει καν αυτή των παικτών του Παναθηναϊκού και αυτό σχημάτισε και την τελική διαφορά των 14 πόντων αφού όταν οι Γερμανοί προσπάθησαν να υπερβάλουν εαυτούς βρήκαν σίδερο στο τελευταίο πεντάλεπτο. Εκεί όπου η ομάδα του Αταμάν με τις προσωπικές ενέργειες Λεσόρ, Σλούκα, Γκριγκόνις σφράγισε τη νίκη.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν πήρε μία απαραίτητη βαθμολογική και ψυχολογική ανάσα αλλά για να έχει αντίκρυσμα θα πρέπει να κάνει το 3/3 στα θεωρητικά βατά, πλην όμως πονηρά απανωτά εντός έδρας παιχνίδια με Ζαλγκίρις, Βίρτους Μπολόνια και Βαλένθια. Η πρώτη έβγαλε το λάδι της Εφές την Πέμπτη, η δεύτερη πριν το ματς με τη Ρεάλ είχε διαγράψει ανέλπιστα καλή (έως υπερβολικά καλή) πορεία ενώ η ομάδα του Μουμπρού είναι “κακό σπυρί” αν της δώσεις θάρρος.

Φασούλι το φασούλι

Εν τη απουσία λοιπόν των Παπαπέτρου και Χουάντσο ο Παναθηναϊκός αν αποφασίσει να μη βγει στην αγορά έστω για προσωρινό αντικαταστάτη τους για το επόμενο δίμηνο θα πρέπει να παίρνει τους αγώνες που επιβάλλεται να κερδίζει. Όλους τους εντός και τους εκτός με τους αντιπάλους που υστερούν σε ταλέντο και προσωπικότητα. Και όταν είναι ξανά πλήρης να κάνει την επίθεσή του για την 6αδα των πλέι-οφ.

Όσο για τον Ναν είναι άδικο και πρόωρο να κριθεί όταν καλά-καλά μπορεί να μην ήξερε καν κατά που πέφτει το Βερολίνο. Ο Αμερικανός έχει δεδομένα χαρίσματα και αυτά καλείται να (του) “βγάλει” ο Αταμάν. Θα χρειαστεί χρόνο να προσαρμοστεί όχι μόνο στο ευρωπαϊκό στυλ μπάσκετ αλλά και στην ευρωπαϊκή… νοοτροπία του every game matters όπως λέει και το σλόγκαν της Ευρωλίγκα και θα κριθεί σε βάθος χρόνου.