Όπως συνηθίζεται άλλωστε ειδικά στα social media η κουβέντα κάθε χρόνο ειδικά στους πρώτους μήνες κάθε σεζόν αναλώνεται στο αν μια ομάδα χρειάζεται ενίσχυση ή όχι μετά τα πρώτα της παιχνίδια.

Για τον Ολυμπιακό φέτος το ερώτημα μετά την απόκτηση του Μπραζντέικις λίγο πριν την έναρξη της σεζόν πήγε λίγο πίσω το σχετικό debate για το “ναι ή όχι” στην προσθήκη αλλά πλέον η ανάγκη είναι επιτακτική. Γιατί όπως λένε και οι σοφοί, “τα κουκιά δεν βγαίνουν”.

Ακόμη και αν ο Ουίλιαμς-Γκος είχε ευστοχήσει στο runner του και είχε στείλει το ματς στην παράταση, ακόμη και αν ο Ολυμπιακός δεν έτρωγε 8 σερί πόντους από τον Παπαγιάννη στο τελευταίο τρίλεπτο, ακόμη και είχε νικήσει την περασμένη Δευτέρα στο “αιώνιο” ντέρμπι τον Παναθηναϊκό η ουσία δεν θα άλλαζε. Ο Ολυμπιακός ναι μεν αρχίζει να προσαρμόζεται στο να παίζει δίχως τους περσινούς του βασικούς άξονες Βεζένκοφ και Σλούκα, έστω δίχως τη σταθερότητα τους στα πρόσωπα των Πίτερς και Ουίλιαμς-Γκος ως κατά κάποιο τρόπο αντικαταστάτες, όμως το πρόβλημα της κούρασης του Τόμας Γουόκαπ δεν μπορεί να ξεπεραστεί εκ των έσω.

Non factors Λούντζης, Λαρεντζάκης

Πέρυσι σε κάποια ματς ή σε περιπτώσεις τραυματισμών υπήρχε ο Λούντζης για να δίνει κάποιες ανάσες ή ακόμη και ο Λαρεντζάκης. Ο πρώτος φέτος έχει μείνει εξ αρχής εντελώς εκτός ροτέισον (και προφανώς ο Μπαρτζώκας θα έχει τους λόγους του), ο δεύτερος με εξαίρεση την 4η περίοδο και την παράταση με την Παρτιζάν είναι ωσεί παρόν και σε σκοράρισμα (1/16 τρίποντα στα υπόλοιπα ματς της Ευρωλίγκα) και σε δημιουργία. Ο Ουίλιαμς-Γκος είναι περισσότερο δημιουργός για τον εαυτό του, παίκτης που θα πάρει ακόμη και δύσκολες προσπάθειες και θεωρώ ότι έως τώρα έχει προσφέρει αρκετά περισσότερα απ’ ότι θα περίμενε ο μέσος φίλος του Ολυμπιακού. Ο Κάνααν με εξαίρεση τα 3 ματς (ΑΕΚ, Παρτιζάν, Μιλάνο) που δεν έλεγξε τα νεύρα του και έκανε κακό στον εαυτό και στην ομάδα του ουδέποτε ήταν δημιουργός. Οπότε αναγκαστικά όλο το βάρος έχει πέσει στον Γουόκαπ ο οποίος όπως φάνηκε αυτή την εβδομάδα σε δύο ματς υψηλών απαιτήσεων έχει χτυπήσει κόκκινο στην κούραση.

Ναι μεν ο νατουραλιζέ (πλέον) Αμερικανός έχει τη φήμη του ρομπότ όμως για να λειτουργήσει χρειάζεται… επαναφόρτιση της μπαταρίας. Για να το πω πιο λαϊκά, ο Τεξανός χρειάζεται ένα δεκαήμερο χαλάρωμα σε κάποια ξαπλώστρα νησιού της Καραϊβικής να αδειάσει το μυαλό και να ξεκουράσει το σώμα του. Επειδή όμως αυτό με τον ρυθμό των αγώνων του Ολυμπιακού δεν μπορεί να συμβεί, ο Γουόκαπ χρειάζεται κάποιον να κάνει τα ρεπό του ακόμη και μέσα στα ματς. Διαφορετικά θα αρχίσει (όπως ο Μιλουτίνοφ με την τενοντίτιδα απόρροια της κούρασης που κουβαλάει από την απουσία Φαλ στην αρχή της σεζόν) να βγάζει τραυματισμούς και τότε η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη.

Ο Γουόκαπ βρίσκεται ενάμιση μήνα μπροστά σε κούραση

Ο Γουόκαπ έχει ήδη παίξει στη σεζόν σε 17 επίσημα ματς συμπεριλαμβανομένων και των 5 με την Εθνική στο Παγκόσμιο Κύπελλο (το… τίμημα του ελληνικού διαβατηρίου) συνολικά 500 αγωνιστικά λεπτά. Ήδη. Στις 2 Νοεμβρίου. Πέρυσι είχε συμπληρώσει 500 αγωνιστικά λεπτά μετά από 23 αγώνες (!) κάπου στα μέσα Δεκεμβρίου. Δηλαδή αυτή τη στιγμή κουβαλάει ενάμιση μήνα παραπάνω κούραση. Κάτι που είχαμε επισημάνει εδώ και αρκετές μέρες με βάση τα 30άρια (σε λεπτά συμμετοχής) που “χτυπούσε” από τα πρώτα παιχνίδια.

Δίχως την ενέργεια που προσφέρει ο ΜακΚίσικ ο οποίος είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψει και κυρίως σε τι κατάσταση αφού ουσιαστικά φέτος είναι σαν να μην έχει παίξει με μόλις 6 λεπτά συμμετοχής στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκα ένα μήνα πριν, με τον Μπραζντέικις να έχει άλλο ρόλο και να είναι ακόμη διστακτικός, με τον Σίκμα μία να παίζει, τρεις να μην παίζει στον Ολυμπιακό καλούνται να πάρουν μια προφανώς άμεση απόφαση αλλαγής/προσθήκης για να αποφύγουν τα χειρότερα στο άμεσο μέλλον. Ναι, η απόκτηση παίκτη δεν γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού ούτε μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί αυτό που ο προπονητής θεωρεί το καταλληλότερο fit, όμως οι εμφανίσεις του Γουόκαπ “φωνάζουν” για ενίσχυση και αυτό δεν επιδέχεται διαφορετικής ανάγνωσης.

Περί διαιτησίας

Και κάτι τελευταίο άσχετο με τη μεταγραφολογία. Να συμφωνήσουμε ότι η διαιτησία (και) φέτος στην Ευρωλίγκα είναι κατώτερη του αναμενόμενου και του προβλεπόμενου. Να συμφωνήσουμε ότι σε κάθε ματς κάθε ο ηττημένος δικαιούται να έχει παράπονα από συγκεκριμένα σφυρίγματα. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα εναντίον της Φενέρ δικαιούται όχι να γκρινιάζει αλλά να φωνάζει για τις τρεις βολές-δώρο στον Ντόρσεϊ από φάουλ που ουδέποτε έκανε ο Φαλ με το σκορ στο 59-59. Ομοίως δικαιούτο να γκρινιάζει όμως η Παρτιζάν για το φάουλ που δεν δόθηκε στον Πάντερ πριν το ματς πάει στην παράταση. Θέλω να πω ότι αν αρχίσουμε να απομονώνουμε φάσεις θα χαθεί η μπάλα και το νόημα. Ούτε και πρόκειται να αλλάξει κάτι με αχρείαστες και άνευ ουσίας ανακοινώσεις που ως συνήθως γίνονται ενόψει του όποιου επόμενου αγώνα κάθε ομάδας και για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα.