O Παναθηναϊκός δεν έχει καταφέρει ακόμα να δημιουργήσει σταθερές βάσεις στο παιχνίδι του, κάτι που με μια πρώτη ματιά είναι απολύτως φυσιολογικό τη δεδομένη χρονική στιγμή, πόσο μάλλον όταν το καλοκαίρι προχώρησε σε ριζική αναδόμηση του ρόστερ του. Μέσα από την ανάλυση των advanced stats, ωστόσο, γίνεται ξεκάθαρο πως οι “πράσινοι” πληγώνονται σε τρεις βασικούς τομείς του παιχνιδιού, σε τέτοιο βαθμό που αυτόματα αλλοιώνεται η συνολική εικόνα τους.

Transition άμυνα, λάθη και ριμπάουντ

Έπειτα από τρία παιχνίδια στην φετινή Ευρωλίγκα, η ομάδα του Έργκιν Αταμάν έχει τη χειρότερη transition άμυνα της διοργάνωσης, κάτι που ξεκινάει από τα λάθη στα οποία υποπίπτει, την ίδια ώρα που “στα κόκκινα” είναι και το ποσοστό της στα αμυντικά ριμπάουντ. 

Σε 120 αγωνιστικά λεπτά, ο Παναθηναϊκός έχει επιτρέψει στους αντιπάλους του να τον “χτυπήσουν” συνολικά 25 φορές σε καταστάσεις transition, νούμερο που από μόνο του είναι αρκετό για να δημιουργήσει ανησυχία. Το πρόβλημα αποτυπώνεται στην πλήρη του έκταση όταν συνυπολογίσουμε τον δείκτη αποτελεσματικότητας του Ολυμπιακού, της Μπάγερν και της Φενέρ στα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα της επίθεσής τους απέναντι στους “πράσινους”: 1.56 πόντοι ανά κατοχή (Points Per Possession)! 

Επειδή είναι απολύτως λογικό ο απλός φίλαθλος να μην είναι επαρκώς εξοικειωμένος με τους δείκτες των advanced stats, θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια τάξη μεγέθους: Όταν μιλάμε για ομάδες επιπέδου 8αδας, που έχουν ως στόχο το Final-4, με το που ξεπερνάει το PPP στο αμυντικό transition το 1.35, αυτόματα χτυπάει καμπανάκι. Ο συνδυασμός λοιπόν του υψηλού συνολικού αριθμού επιθέσεων (25) και της αποτελεσματικότητας των αντιπάλων… στο όριο του υπερφυσικού (1.56 PPP) δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του μεγέθους και κατ’ επέκταση της βαρύτητας του ζητήματος.

Η σύνθετη εξήγηση

Η κακή transition άμυνα ξεκινάει από τα λάθη, τομέας στον οποίο ο Παναθηναϊκός επίσης “πονάει”. Υπέπεσε σε 19, 14 και 13 απέναντι σε Ολυμπιακό, Μπάγερν και Φενέρ, αντίστοιχα, όμως το θέμα δεν τελειώνει εκεί. Η ομάδα του Αταμάν δεν διαθέτει ακόμα τους απαραίτητους αυτοματισμούς για να είναι ευέλικτη και λειτουργική στην επίθεση, γεγονός που οφείλεται σε δύο παράγοντες, που επιδρούν στη λογική του ντόμινο: 

* Ο χρόνος που είχε μέχρι τώρα στη διάθεσή του ο Τούρκος προπονητής για να “χτίσει” χημεία κι ομοιογένεια δεν ήταν αρκετός. Ενδεικτικό παράδειγμα, η εικόνα που παρουσιάζει το κομβικό δίδυμο Σλούκας-Βιλντόσα, την οποία αναλύσαμε στο video μετά το φινάλε της αναμέτρησης στην Κωνσταντινούπολη.

* Οι “πράσινοι” παρουσιάζουν σημαντική ασυνέπεια στον τομέα που αποτελεί τον… μεγαλύτερο εχθρό μιας αποτελεσματικής transition επίθεσης. Δεν κινούνται συγχρονισμένα κατά την μετάβαση από την μία πλευρά του παρκέ στην άλλη και πάνω απ’ όλα δεν έχουν μάθει να σταματούν τη μπάλα. Όταν δεν μπει έγκαιρα ένα κορμί πάνω στον εκάστοτε χειριστή που τρέχει στο παρκέ, τότε αυτόματα ο αντίπαλος πολλαπλασιάζει τις επιλογές του απέναντι σε μια άμυνα που είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να έχει στα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα την απαιτούμενη ισορροπία.

Το κερασάκι στην τούρτα

Όλα τα παραπάνω λειτουργούν συνδυαστικά και μαζί με το θέμα του μεγέθους στην περιφερειακή γραμμή, μας οδηγούν αυτόματα στην τρίτη “μαύρη τρύπα”, που δεν είναι άλλη από το αμυντικό ριμπάουντ. Ο Παναθηναϊκός έχει μέχρι τώρα ηττηθεί σε συνολικά 33 διεκδικήσεις κάτω από το δικό του καλάθι, όμως αυτό το “11 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ ανά παιχνίδι” δεν λέει τίποτα από μόνο του. Για να αποτυπώσουμε την πραγματική εικόνα πρέπει να δούμε την αναλογία που προκύπτει με βάση τις συνολικές διεκδικήσεις.

Εστιάζοντας λοιπόν στον συγκεκριμένο κανόνα, οι “πράσινοι” έχουν χάσει 33 αμυντικά ριμπάουντ σε 102 διεκδικήσεις. Αν προτιμάτε να το δούμε… ανάποδα, έχουν κάνει δικές τους τις 69 από τις 102 μπάλες, με το ποσοστό αποτελεσματικότητάς τους στον συγκεκριμένο τομέα να είναι μόλις 67,6%. Αν αφήσουμε στην άκρη τους αριθμούς από την αναμέτρηση της πρεμιέρας απέναντι στον Ολυμπιακό, το ποσοστό του Παναθηναϊκού στα δύο τελευταία παιχνίδια πέφτει στο 64% (44/69). Η βάση για μια ομάδα που θέλει να είναι αποτελεσματική στο αμυντικό ριμπάουντ είναι το 70-71% κι η απόκλιση που υπάρχει μέχρι τώρα είναι αρκετή για να αποτυπώσει το μέγεθος του προβλήματος.

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός όχι απλώς δαπάνησε μπόλικο χρήμα το περασμένο καλοκαίρι, αλλά το έκανε συντονισμένα και μεθοδικά, επενδύοντας σε αρκετά πρόσωπα, όπως ο Αταμάν, ο Σλούκας και ο Βιλντόσα, που διαθέτουν το πλήρες πακέτο (ποιότητα, πείρα, προσωπικότητα) και σε κάποια άλλα που συνδυάζουν ποιότητα και προοπτική, όπως ο Γκάι. Θα χρειαστεί ωστόσο να επιταχύνει την διαδικασία εξέλιξης και βελτίωσης σε όλα τα παραπάνω (και σε ορισμένα ακόμα), την ίδια ώρα που περιμένει από στιγμή σε στιγμή την επιστροφή του Ντίνου Μήτογλου, ο οποίος αναμφίβολα διαθέτει στοιχεία (μέγεθος, σκληράδα, τακτική επάρκεια, κίνηση χωρίς τη μπάλα, αλλά κι ικανότητα να καλύψει και τις δύο θέσεις των ψηλών) που μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά την προσπάθεια του Αταμάν και των συνεργατών του.