Είναι δύσκολο να γράψει κανείς για έναν άνθρωπο που ήταν μεγαλύτερος από τη ζωή, αλλά και συνάμα αποτέλεσε μέρος της ζωής όλων μας για δύο ολόκληρες δεκαετίες.

Για να καταλάβει κανείς τον αντίκτυπο της παρουσίας του, ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από αυτό: Ο Γιάννης Ιωαννίδης έχει μείνει περισσότερο στην συνείδηση του Έλληνα από τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, που θα μνημονεύονται για πάντα ως το δίδυμο που άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ στη χώρα μας. Πολύ απλά γιατί δεν είχε ούτε το εξωπραγματικό άλμα του ενός, ή την υπερφυσική δύναμη του άλλου…

Ήταν ένας συνηθισμένος Έλληνας, ο οποίος κατάφερνε να υποτάσσει με την τεράστια προσωπικότητα του οποιονδήποτε (ή πιο σωστά τον οιοδήποτε όπως θα έλεγε ο ίδιος) βρισκόταν μπροστά του.

Κοινώς ήταν ένας ήρωας της διπλανής πόρτας, ο οποίος έκανε ακόμα και τους εχθρούς του να τον θαυμάζουν.

Δεν έχει υπάρξει άλλος προπονητής, με την επίδραση του «ξανθού» στην ελληνική κοινωνία.

Ίσως για τη νέα γενιά η διαπίστωση αυτή, να φαντάζει υπερβολική, καθώς ένεκα της αποχώρησης του από τα αθλητικά δρώμενα το μακρινό 2003, δεν έχει καταφέρει να τον ζήσει και να αντιληφθεί το μεγαλείο του.

Όσοι όμως είχαν την τύχη να μεγαλώσουν τις δεκαετίες του 80 και του 90 είναι δεδομένο ότι στο άκουσμα της θλιβερής είδησης του θανάτου του, στενοχωρήθηκαν…

Στην περίπτωση του ισχύει το τετριμμένο «τον λάτρευαν φίλοι κι εχθροί». Και θα θύμωνε κι ο ίδιος, αν έγραφε κανείς πως δεν είχε εχθρούς.

Ο χειμαρρώδης τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε οποιονδήποτε… αντιρρησία, μετέτρεπε τον λόγο του σε ευαγγέλιο για όσους ήταν στην πλευρά του και σε κίβδηλο για αυτούς που ήταν απέναντι του.

Για λόγους σεβασμού, αν και ο ίδιος δεν θα είχε πρόβλημα, δεν θα αναφέρουμε τι έγραφε μια αθλητική εφημερίδα στη «βινιέτα» της επί έναν ολόκληρο χρόνο, σαν αντίποινα για την αθέτηση της (κατά τις πληροφορίες της εφημερίδας) συμφωνίας πρόσληψης του σε ελληνικό σύλλογο. Ακόμα και στη σημερινή εποχή του άκριτου και χωρίς έλεος αφορισμού, θα έκανε εντύπωση. Πολλώ δε μάλλον πριν από 25 χρόνια, όταν τόσο η κοινωνία όσο και η δημοσιογραφία διεπόταν, από τελείως διαφορετικές αρχές.

Παράλληλα θα είναι εξαιρετικά άδικο να μείνουμε στις οργισμένες αντιδράσεις που προκαλούσε, καθώς οι εκδηλώσεις λατρείας ήταν πολύ περισσότερες και πολύ πιο έντονες.

Πρέπει να ήταν ο μόνος προπονητής τον οποίο σήκωναν στους ώμους οι φίλαθλοι για να πανηγυρίσουν μαζί του. Η εικόνα που δημοσίευσε η ΚΑΕ Άρης στο συγκινητικό αποχαιρετιστήριο κείμενο της είναι ενδεικτική, αλλά ίσως η πιο χαρακτηριστική σκηνή είναι από τη σεζόν 1987-88, όταν ο «Αυτοκράτορας» έφθασε στο φάιναλ-φορ της Γάνδης.

Ο Ιωαννίδης διασχίζει το παρκέ, στους ώμους αρκετών φιλάθλων, φωνάζοντας «Άρης ολέ» και κουνώντας ρυθμικά την γροθιά του. Μαζί του πρέπει να έκαναν την ίδια κίνηση από το σπίτι τους δύο-τρία εκατομμύρια Έλληνες…

Μπορείτε να την δείτε στο 42’05’’ του ιστορικού αφιερώματος της ΕΡΤ «Ο δρόμος προς τη Γάνδη».

O δαιμόνιος άνθρωπος και προπονητής, δημιούργησε την «αυτοκρατορία» του Άρη και αφύπνισε δύο κοιμώμενους γίγαντες του ελληνικού μπάσκετ.

Το 1991, το ΣΕΦ γέμισε στην πρεμιέρα της Α1, με τον Άρη, από τον κόσμο του Ολυμπιακού όχι τόσο για να δει τα όργια του Ζάρκο Πάσπαλιε στο παρκέ, όσο για να αποθεώσει τον αναμορφωτή της ομάδας του Πειραιά που βρισκόταν στον πάγκο του.

Αυτόν τον χαρακτηρισμό είχε χρησιμοποιήσει ο Φίλιππος Συρίγος στο πρωτοσέλιδο του «Τριπόντου» τον Σεπτέμβριο του 1996, όταν στην 1η αγωνιστική η ΑΕΚ του Ιωαννίδη είχε νικήσει τον Πανιώνιο της Ευρωλίγκας.

Την επόμενη στο πρώτο εντός έδρας ματς της Ένωσης, 18.000 άνθρωποι είχαν γεμίσει το ΟΑΚΑ για να δούνε το ξεκίνημα της εποχής του «Ξανθού».
Η ικανότητα του να κάνει το άσπρο-μαύρο και να φέρνει τον κόσμο τούμπα ώστε να πετύχει τον στόχο του, ήταν παροιμιώδης.

Δεν ήταν απλά έξυπνος και μεθοδικός…

Ήταν μορφωμένος, με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις επί παντός επιστητού, γνήσια αγάπη για την τέχνη, βαθιά γνώση της ελληνικής ιστορίας και άρτια καταρτισμένος στο μπάσκετ. Ναι μεν η εικόνα που μένει σε όλους, είναι αυτή του αψύ που δεν δίσταζε να τα βάλει με παίκτες, διαιτητές κι αντιπάλους, αλλά όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, έχουν να λένε για τον τρόπο με τον οποίο δούλευε στις προπονήσεις, όπως επίσης και για την οξυδέρκεια του την ώρα του αγώνα.

Ναι, αμέσως θα εκφράσει κανείς την αντίρρηση μνημονεύοντας ότι είχε συμβεί στον τελικό του 1994 στο Τελ Αβίβ.

Αυτό, όμως, ήταν πάντοτε κάτι που χαρακτήριζε τον Ιωαννίδη. Οι μεγάλες αντιφάσεις…

Ενώ ο εγκέφαλος του, έπαιρνε πάντοτε περισσότερες στροφές από του αντιπάλου του, σε εκείνο το ματς «κόλλησε».

Κι αυτός που θυμόταν μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, ιστορίες δεκαετιών, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πάσχοντας από άνοια.

Μπορεί να ξέχασε, αλλά ποτέ δεν θα ξεχασθεί.

Αγάπησε πολύ, αγαπήθηκε ακόμα περισσότερο.

Αθάνατος…