Στην τρέχουσα εποχή, η τάση για ίντριγκα, που οδηγεί σε… μαγικά φίλτρα επιτυχίας, πολλές φορές κυριαρχεί της πραγματικότητας, μα στην περίπτωση της Εθνικής Γερμανίας «ηττήθηκε» κατά κράτος. Οι Παγκόσμιοι πρωταθλητές ήταν τόσο καλοί όσο έδειξαν και δικαίως έφθασαν στην κορυφή του βάθρου.

Δεν χρειάζεται κανείς να ψάξει σε βάθος για να αναζητήσει τη συνταγή του θριάμβου. Ούτε καινοτόμα πράγματα γίνονται στο αναπτυξιακό τους πρόγραμμα, ούτε έχουν δημιουργήσει μια σχολή μπάσκετ, που αποτελεί πρότυπο.

Ο συνδυασμός σπουδαίου ταλέντου, συγκεκριμένων ρόλων και timing, ήταν αρκετός ώστε να αποδώσουν εξαιρετικά στα παρκέ της Οκινάουα και της Μανίλας και να φορέσουν το χρυσό μετάλλιο.

Όλα ξεκινούν από τον προπονητή τους. Ο Γκόρντον Χέρμπερτ αποτέλεσε τον ιδανικό καθοδηγητή για πολλούς λόγους: Από την μια είναι τρομερός διαχειριστής. Παρέδωσε (από πέρσι) τα κλειδιά της ομάδας στον πιο ικανό παίκτη του και προσάρμοσε την ομάδα γύρω του, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα μικρά ή μεγάλα δράματα που δημιούργησε αυτή η απόφαση του.

Δεν θέλει ο Σρέντερ τον Κλέμπερ; Έξω ο Κλέμπερ.

Θέλει να παίζει 40 λεπτά, έστω κι αν χάνει το «καθαρό μυαλό» του; Θα παίζει, γιατί είναι αυτός με το περισσότερο ταλέντο.

Άραγε υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο Χέρμπερτ δεν ήξερε το αποτέλεσμα του αγώνα ανάμεσα στη Σερβία και τον Καναδά, όπως δήλωσε μετά τη νίκη επί των Αμερικανών;

Το «poker face» του ίσως να επικρίθηκε από κάποιους (ιδίως όταν ο Σρέντερ του φώναζε «δεν θα με ακουμπάς έτσι»), αλλά συνιστά μεγάλη ικανότητα και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί «ψόγο».

Επιπροσθέτως η εμπειρία του στο γερμανικό μπάσκετ, τον βοηθάει να ξέρει άριστα πρόσωπα και καταστάσεις, εντός κι εκτός παρκέ. Ήταν ο πρώτος προπονητής του Γιοχάνες Βόιτμαν στην Φρανφκούρτη, πολύ πριν γίνει παίκτης Ευρωλίγκας, αλλά και του Άιζακ Μπόνγκα όταν είχε θεωρηθεί ταλέντο για το ΝΒΑ.

O αφρικανικής καταγωγής φόργουορντ στα νιάτα του έπαιζε πλέι-μέικερ και η μεγάλη του αδυναμία ήταν η άμυνα απέναντι σε περιφερειακούς, ένεκα του μεγάλου του ύψους και του αδύναμου κορμιού του. Πλέον στα 24 του και αφού πέρασε ανεπιτυχώς από την κορυφαία λίγκα του κόσμου, έχει εξελιχθεί σε έναν δυνατό combo φόργουορντ, που αντί να στήνει Pick N Roll, στήνει στον… τοίχο τους αντιπάλους, με τα τεράστια χέρια του.

Είναι στο κατάλληλο σημείο «ωριμότητας», όπως και οι περισσότεροι παίκτες της Γερμανίας.

Ο Φρανζ Βάγκνερ είναι ταλέντο ανώτερο του Σρέντερ, αλλά ο αδαμάντινος χαρακτήρας του, του επιτρέπει να παραχωρεί τον τίτλο του «alpha dog», στον παίκτη των Ράπτορς.

Ο αδελφός του Μο, έχει εκ διαμέτρου αντίθετη προσωπικότητα και ο παρορμητισμός του έχει σχολιασθεί αρνητικά.  Η παρουσία του Φρανζ, όμως, τον βοηθάει να είναι πιο ήρεμος και να παίζει πετυχημένα τον ρόλο του «δυναμό», ερχόμενος από τον πάγκο.

Ο Βόιτμαν με το τρομερό μπασκετικό του IQ, είναι ένας πολύτιμος ρολίστας, όπως έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια σε Μπασκόνια, ΤΣΣΚΑ και Αρμάνι.

Τάις και Τίμαν αναπληρώνουν το μπόι που τους λείπει με πολύ «ξύλο», ο δε Ομπστ όταν φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο «μεταμορφώνεται» σε… Ρέι Άλεν.

Όλοι τους βρίσκονται σε ηλικία ακμής, έχουν βρεθεί στο κατάλληλο χρονικό σημείο κι έχουν τον κατάλληλο καθοδηγητή, θυμίζοντας μας την δική μας Εθνική από το Παγκόσμιο του 2006.

Πολλές φορές δεν χρειάζονται ούτε «μυστικά», ούτε «μαγικά μαντζούνια» ώστε να πετύχει μια ομάδα.

Αν οι εγωισμοί πάνε στην άκρη και όλοι αποδεχθούν τον ρόλο τους (έστω κι αν δεν τους αρέσει), τότε η επιτυχία έρχεται αναπόδραστα.

Αν ασχολούμαστε με τον… Κλέμπερ που δεν ήρθε πέρσι, τον Σρέντερ που δεν πασάρει και τον Χέρμπερτ που κάνει τον… κουφό, τότε απλά θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στην εσωστρέφεια που μας κρατάει «σιδεροδέσμιους» της αποτυχίας.

ΥΓ: Οι Σέρβοι ασφαλώς έχουν μυστικό επιτυχίας, το οποίο είναι διαχρονικό. Βάζουν τους ταλαντούχους παίκτες τους να έχουν χρόνο και ρόλο από μικρή ηλικία. Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει οι ταλαντούχοι παίκτες προτιμούν να φύγουν, ώστε να πάνε σε «μικρότερους» συλλόγους, που θα τους δώσουν σημαντικό ρόλο.

Η Γιουγκοσλαβία έχασε μεν τον ημιτελικό του 1986 με τους Σοβιετικούς (και) από το «μπρος-πίσω» του 18χρονου Ντίβατς, αλλά «κέρδισε» έναν παίκτη για τα επόμενα 15 χρόνια που της χάρισε πολλά μετάλλια. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα με τον 20χρονο Νίκολα Γιόβιτς, τον οποίο ο Πέσιτς άφηνε στο παρκέ, παρά τα λάθη του.

Ο Αλέξα Αβράμοβιτς μέχρι τα 22 του χρόνια, ήταν ένας άναρχος σκόρερ με κακό περιφερειακό σουτ και καμία «μεγάλη» ομάδα της Σερβίας δεν τον ήθελε στο ρόστερ της. Μάζεψε τα μπογαλάκια του, πήγε στην Βαρέζε που ήταν μια μικρομεσαία ομάδα της Ιταλικής λίγκας κι άρχισε να γίνεται «κανονικός» παίκτης.

Τα παιδιά δεν χρειάζεται να πηγαίνουν στα 16 τους στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό, ή στους… Λέικερς. Χρειάζεται να παίζουν πολύ, για να μάθουν από τα λάθη τους και όταν είναι έτοιμοι να φθάσουν να παίξουν στο κορυφαίο επίπεδο…