Σίγουρα ήταν πολύ ωραίο, πως οι άναρθρες κραυγές που ακούγονταν από γειτονιά σε γειτονιά αναστάτωσαν την σιέστα αρκετών Ελλήνων στην προτελευταία μέρα του Αυγούστου.

Αν, όμως, θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή τους βάση, η πρόκριση στην επόμενη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, δεν μπορεί να προκαλέσει ενθουσιασμό, έστω κι αν η Εθνική μας είναι ελλιπέστατη, έστω κι αν μεγάλες δυνάμεις σαν τη Γαλλία ή ανερχόμενες σαν τη Φινλανδία, έχουν ήδη κουνήσει μαντήλι.

Η εμφάνιση των διεθνών υπήρξε απογοητευτική στο πρώτο μέρος, αλλά η κατάσταση διορθώθηκε άρδην στο δεύτερο. Ο πρώτος που σάλπισε την αντεπίθεση ήταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο…

Η αστείρευτη ενέργειά του οδήγησε σε τρεις εκπληκτικές άμυνες που άλλαξαν την ψυχολογία του αγώνα και έθεσαν τις βάσεις για την ανατροπή.
Αυτός που ολοκλήρωσε τη δουλειά ήταν ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο οποίος με την άγνοια κινδύνου που τον διακρίνει, πέτυχε καθοριστικά καλάθια και «σφράγισε» τη νίκη μας. Η παρουσία του δεν αποτελεί προσωπική υπέρβαση, καθώς ο 30χρονος γκαρντ έχει δείξει από την περσινή περίοδο με τον Ολυμπιακό πως έχει αλλάξει επίπεδο και διαθέτει πλέον την απαιτούμενη ποιότητα, ώστε να ανταποκρίνεται στις δύσκολες στιγμές κρίσιμων αναμετρήσεων.

Με “Πάπι” στο ρόλο του ηγέτη

Τίποτα, όμως, δεν θα είχε συμβεί, αν δεν υπήρχε ο Ιωάννης Παπαπέτρου…

Αυτός είναι ο παίκτης που έχει αρπάξει στο μάξιμουμ την ευκαιρία που του δίνεται μέσω του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και μετά από μια άχρωμη χρονιά στην Παρτιζάν, έχει ανεβάσει κατακόρυφα την απόδοση του. Απέναντι στους Νεοζηλανδούς ήταν ηγέτης και μέσω της φωνής, αλλά και μέσω του παραδείγματος. Στο πρώτο μέρος ούρλιαξε στο πρόσωπο του Μωραΐτη «πάσα», όταν ο Νεοσμυρνιός γκαρντ προτίμησε ένα (για να μην τον αδικήσουμε ανοιχτό) τρίποντο από το να του δώσει την μπάλα και φρόντισε με ατομικές ενέργειες, να κρατήσει τη διαφορά σε χαμηλά επίπεδα.

Στο δεύτερο, πάτησε ακόμα περισσότερο το γκάζι και «διέλυσε» την αντίπαλη άμυνα, την ίδια ώρα που ήταν “βράχος” και στα μετόπισθεν. Το ρεκόρ καριέρας που σημείωσε με το εθνόσημο, φτάνοντας τους 27 πόντους, αυτόματα μας έφερε στο μυαλό το αντίστοιχο του Νίκου Ζήση με τα γαλανόλευκα.

Όπως ο Ζήσης το ‘05 με το Ισραήλ

Είχε λάβει χώρα στις 20 Σεπτεμβρίου του 2005 στον αγώνα της φάσης των 16 στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου απέναντι στο Ισραήλ. Τότε λίγοι θυμούνται πως η Εθνική μας είχε παρουσιαστεί δυσλειτουργική στο συγκεκριμένο ματς, ενώ στην πρώτη φάση η ήττα με κατεβασμένα τα χέρια από τη Σλοβενία είχε προκαλέσει αρκετές γκρίνιες. Η υπέρβαση που είχε κάνει ο Ζήσης βάζοντας τους 23 από τους 67 (!) πόντους της ομάδας, έλυσε τον γόρδιο δεσμό στο καθοριστικό ματς με τους Ισραηλινούς και στην συνέχεια η κατάληξη είναι γνωστή.

Θα αντιτείνει κανείς πως το ρόστερ των δύο Εθνικών (του 2005 και του 2023) απέχει παρασάγγας και θα έχει απόλυτο δίκιο. Το ζήτημα για την Ελλάδα στο Παγκόσμιο της Μανίλας δεν είναι να κατακτήσει ένα μετάλλιο, πολλώ δε μάλλον το χρυσό. Η σκέψη είναι ουτοπική.

Ο ρεαλιστικός στόχος είναι να μπει στην οκτάδα, αλλά αυτό θα συμβεί μόνο αν και οι υπόλοιποι ακολουθήσουν το παράδειγμα υπέρβασης του Παπαπέτρου. Παπαγιάννης, Ρογκαβόπουλος, Λούντζης, ακόμα και ο Θανάσης, έχουν μια χρυσή ευκαιρία να κάνουν ένα «step up» που θα τους βοηθήσει τρομερά στην καριέρα τους σε συλλογικό επίπεδο.

Η πίεση είναι μικρότερη από ποτέ…
Αν δεν τα καταφέρουν, ουδείς θα τους κατηγορήσει.
Αν πετύχουν τον στόχο, τότε τα κέρδη θα είναι πολλαπλά!