Το συναίσθημα ήταν ένα και κοινό: Ακόμα και οι τοίχοι του ΟΑΚΑ «δάκρυσαν» από τη συγκίνηση, την ώρα που ο 13^ος Έλληνας θεός είδε την φανέλα του στην οροφή του γηπέδου. Το γεγονός πως ακόμα και ο ίδιος έδειξε θνητός και «λύγισε», μαρτυράει την επιτυχία της γιορτής της Ελληνικής ομοσπονδίας. Ο Νίκος Γκάλης τιμήθηκε όπως του άρμοζε, και όπως είχε συμβεί το 2007 στο φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας, αλλά και το 2013 στο Αλεξάνδρειο. Αναφέρουμε τις άλλες δύο εκδηλώσεις, διότι στην περίπτωση του δεν ισχύει το γνωστό «Η Ελλάδα ξεχνάει τα παιδιά της». Ναι μεν αμέλησε για πολλά χρόνια και για συγκεκριμένους λόγους να κάνει το αυτονόητο, αλλά στο τέλος υπερίσχυσε η αστείρευτη αγάπη του κόσμου, έναντι του εγωισμού ορισμένων μικροπρεπών ανθρώπων.

Ακριβώς ό,τι έγινε και το βράδυ της Παρασκευής. Μέλη απ’ όλες τις γενιές των Εθνικών ομάδων έδωσαν το «παρών». Στην πρώτη σειρά των επισήμων, δέσποζε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο οποίος δεν σταμάτησε να χειροκροτεί. Του αξίζουν συγχαρητήρια, διότι κάλλιστα θα μπορούσε να είχε βρει μια δικαιολογία, ώστε να απουσιάσει. Πιστοποίησε πως δεν ήταν μόνο μεγάλος παίκτης, αλλά μεγάλος σε όλα του.

Συγχαρητήρια αξίζουν και στην ομοσπονδία, η οποία έχει φροντίσει ώστε το «περιτύλιγμα», να είναι πλέον ανάλογο, του καλύτερου «προϊόντος» της, που είναι η Εθνική Ελλάδας. Το σόου, που έστησε για τον «Νικ», ήταν εξαιρετικό και οργανώθηκε πολλούς μήνες πριν.

Αυτό που θα ήθελε κανείς, είναι να υπάρξει προέκταση στη σχέση ανάμεσα στην ΕΟΚ και τον Γκάλη. Είναι αυτό ρεαλιστικό; Υπό προϋποθέσεις ναι.

Πολλοί θεωρούν ότι είναι ένας αμείλικτος επαγγελματίας, ο οποίος έχει υπερβολικές αξιώσεις, πλην όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το βασικό προαπαιτούμενο του Γκάλη σε οποιαδήποτε συζήτηση, είναι να νιώσει ότι ο άλλος του φέρεται με τον δέοντα σεβασμό και αναγνωρίζει την τεράστια προσφορά του. Η ομοσπονδία έχει «κερδίσει» σε αυτό το κομμάτι.

Από κει και πέρα, οι απαιτήσεις του είναι λογικές, εφ’ όσον του παρουσιασθεί ένα ρεαλιστικό πλάνο «εκμετάλλευσης» του «ονόματος» ή της φυσικής του παρουσίας. Δεν πρόκειται (όπως πρέπει) να κάνει τίποτα τσάμπα, αλλά δεν πρόκειται να εγείρει παράλογες απαιτήσεις. 

Συνεπώς το «κλειδί» της υπόθεσης, είναι να βρεθεί ο κατάλληλος ρόλος. Μια πρώτη σκέψη θα ήταν να λειτουργήσει ως «μέντορας» τόσο μικρών παιδιών, όσο και επαγγελματιών παικτών. Στους μεν πρώτους θα μπορούσε να διδάξει τον εργασιακό του ζήλο, αλλά και πως ο «απογαλακτισμός» από τους γονείς του με σκληρό τρόπο, τον βοήθησε να τρυπήσει το ταβάνι του, δίχως να ψάχνει για δικαιολογίες.

Ίσως πιο σημαντικά θα ήταν τα «μαθήματα» του στους βετεράνους. Πρώτο και σημαντικότερο; Πώς να αξιοποιήσετε τα λεφτά σας σωστά, ώστε να μην χρεοκοπήσετε μετά το τέλος της καριέρας σας. Δεύτερο; Πώς να διαχειριστείτε την δημοσιότητα, ώστε να μην πάθετε κατάθλιψη, όταν πια αποσυρθείτε από την ενεργό δράση.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Γκάλης ήταν ο Τζόρνταν της Ελλάδας, όχι μόνο διότι οι επιδόσεις του στο παρκέ ήταν… διαπλανητικές, αλλά και γιατί ό,τι «έπιανε» επαγγελματικά γινόταν «χρυσός».

Εν κατακλείδι, λοιπόν, σχεδόν 30 χρόνια μετά την αποχώρηση του, ίσως για πρώτη φορά υπάρχει «πρόσφορο έδαφος», ώστε οι γνώσεις του να μεταλαμπαδευθούν στις επόμενες γενιές, με τρόπο επαγγελματικό. Δεν είναι εύκολο να συμβεί, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα…