Ένας τόπος (καθ)ορίζεται από την παράδοση του, τα μέρη του και τους ανθρώπους του. Ο Γιάννης Κουλμπάλογλου ήταν (και θα είναι) συνυφασμένος με τη Νέα Σμύρνη γιατί συνδύαζε όλα τα παραπάνω. Παιδί προσφύγων, απόφοιτος της Ευαγγελικής σχολής, ορκισμένος Πανιώνιος και (αν όχι ο καλύτερος σίγουρα) ένας από τους κορυφαίους επαγγελματίες της αγαπημένης πλατείας.

Η πόλη (και όχι μόνο) τον αποχαιρέτησε το πρωί της Παρασκευής (30/6), αφού κλαίει από την προηγούμενη Τετάρτη που έγινε γνωστό πως έφυγε από την ζωή ένα αυθεντικό τέκνο της. 

Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θρηνεί! 

Ο Γιάννης Κουλμπαλογλου ήταν και θα είναι ένας λόγος να νιώθει κανείς περήφανος που είναι Νεοσμυρνιός και χαρούμενος που πηγαίνει στην Πλατεία.

Το μαγαζί του για τους περισσότερους αποτελεί την είσοδο της. Πολύ απλά γιατί η πόρτα του ήταν ανοιχτή για όλους. Σωστά αναφέρθηκε η αγάπη του στα ζώα, μα είναι δευτερεύουσας σημασίας. Ακόμα και σε ένα προάστιο που διατηρεί (όχι σε απόλυτο, αλλά σε ικανοποιητικό) βαθμό της έννοια της γειτονιάς, είναι δύσκολο να βρει κανείς ανθρώπους που επί καθημερινής βάσης θα σε χαιρετήσουν χωρίς ιδιοτέλεια.  

Η πόρτα του καταστήματος του ήταν πάντα ανοιχτή για να τον χαιρετήσεις. Καθόταν στην πολυθρόνα του και σπάνια άλλαζε το ύφος του. Ούτε καν τον τελευταίο χρόνο που ταλαιπωρήθηκε η υγειά του σε τεράστιο βαθμό…

Αν ήθελες να μάθεις κάτι, σχετικό με τη Νέα Σμύρνη η τον Πανιώνιο, ήξερε τα πάντα και τους πάντες με ακριβείς (και όχι κουτσομπολίστικες) λεπτομέρειες. Αν ήθελες να αγοράσεις κάτι από το μαγαζί του, δεν χρειαζόταν να παζαρέψεις. Θα στο έδινε στην καλύτερη δυνατή τιμή. Και κυρίως δεν θα το διαφήμιζε.

Όπως δεν διαφήμισε ποτέ την βοήθεια του σε πολλές διοικήσεις του Πανιώνιου, αλλά και σε αμέτρητους ανθρώπους που του είχαν ζητήσει (οποιαδήποτε είδους) στήριξη.

Ήταν αβέρτος σε όλα του γι’αυτό και θα είναι πάντα στο μυαλό μας. 

Η Νόρα, η Στέλλα, η Χριστίνα, η Δεσποινα και ο Μάκης θα είναι εκεί για να μας τον θυμίζουν και να συνεχίσουν την κληρονομιά του. Θα είναι περήφανοι γι αυτόν, όπως και κάθε Νεοσμυρνιος.