Ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να πάρει την κούπα που θα προκαλούσε ντελίριο χαράς, αλλά το μέλλον του παραμένει ευοίωνο καθώς έχει γερές βάσεις σε όλα τα επίπεδα.

Ήταν το πιο αντιφατικό φινάλε, σε μια σεζόν υπέρβασης, η οποία θα είχε χαρακτηριστεί απόλυτη, αν ο στόχος της κατάκτησης του τροπαίου είχε επιτευχθεί. Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε, όπως ακριβώς συνήθισε να νικάει τα τελευταία δυο χρόνια: Με καθοριστικά σουτ, από έναν αντίπαλο που δεν τα παράτησε και κυρίως δεν πανικοβλήθηκε ποτέ.

Γι’ αυτό και η Ρεάλ Μαδρίτης είναι αξία διθυράμβων και πρέπει να της αναγνωρισθεί το δίκαιο της επικράτησης της. Την ίδια στιγμή, όμως, ο Μπαρτζώκας, οι παίκτες του και συνολικά ο οργανισμός των «ερυθρολεύκων» αξίζουν μόνο του σεβασμού του αθλητικού (και όχι μόνο) κόσμου.

Για δεύτερη συνεχή αγωνιστική περίοδο, συνδύασαν την ουσία με το θέαμα, απέδωσαν εξαιρετικό μπάσκετ και πιστοποίησαν πως είναι ένα σύνολο που τρυπάει το ταβάνι του. Είναι μακράν της δεύτερης η πιο «value for money» ομάδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Από την άλλη, αν αντιμετωπίζει κανείς την κατάσταση με τον γνωστό ελληνικό πεσιμισμό σε περιπτώσεις «μεγάλων» ηττών, οι overachievers του Πειραιά, μπορούν να χαρακτηρισθούν ταυτόχρονα και losers. Ιδίως αν βάλει στην εξίσωση και την περσινή ήττα με το winner του Μίτσιτς στον ημιτελικό με την Εφές.

Τα πράγματα όμως, είναι διαφορετικά…

Τα λάθη που έγιναν, δεν οφείλονταν σε έλλειψη ψυχραιμίας η προσωπικότητας του επιτελείου και των παικτών. Ήταν συνειδητές επιλογές, οι οποίες θα είχαν αποθεωθεί σε περίπτωση νίκης.

Ο Ολυμπιακός εμπιστεύθηκε την άμυνα του, όπως είχε κάνει και πέρσι με την Εφές και έδωσε την μπάλα στον πιο clutch παίκτη του στην τελευταία κατοχή.

Ο μεν Φαλ δύσκολα θα μπορούσε να είχε παίξει καλύτερη άμυνα στον Γιούλ, ο δε Σλούκας πήρε ένα σουτ υπό καλύτερες προϋποθέσεις σε σχέση με το νικητήριο του στην Πόλη απέναντι στην Φενέρμπαχτσε. Ο Κοσέρ είχε χάσει την ισορροπία του και η βοήθεια του Χάνγκα είχε μηδενική επιρροή στην πορεία του σουτ. Το δικό του βρήκε το σίδερο, του Γιούλ αναπαυτηκε στο διχτάκι…

Ασφαλώς υπήρξαν κακώς κείμενα που επηρέασαν την πορεία του αγώνα: Μετά το καλάθι του Ροντρίγκεθ, ο Ολυμπιακός χρειαζόταν μια ανάσα και καθαρό μυαλό. Ένα τάιμ αουτ θα του έδινε την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα πολύ καλύτερο σουτ σε σχέση με αυτό του Φαλ. Ο Γάλλος θα έπρεπε να πάρει ανάσες στο δεύτερο μέρος από τον (θετικό) Μπολομπόι, όπως φυσικά και ο Βεζένκοφ από τον Παπανικολάου.

Όλα αυτά, όμως, συμβαίνουν σε ένα παιχνίδι, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του και μπορούν να ξεπεραστούν. Παίκτες και προπονητής είναι αδύνατο να τελειώσουν με μηδέν σφάλματα στο παθητικό τους, όπως συμβαίνει σε όλα ανεξαιρέτως τα επαγγέλματα.

Γι αυτό και πρέπει κανείς να κοιτάξει τη μεγάλη εικόνα: Η ομάδα του Πειραιά έχει πολύ γερές βάσεις και την επόμενη περίοδο, μπορεί να διεκδικήσει και πάλι την κούπα.

Ο κορμός της σε μεγάλο βαθμό δεν θα αλλάξει και στην ουσία υπάρχει μόνο ένα ζήτημα που μπορεί να διαφοροποιήσει τα δεδομένα:

Η απόφαση του Αλεξάνδρου Βεζένκοφ…

Κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως η νίκη στον τελικό θα τον είχε φέρει πιο κοντά στο Σακραμέντο και δεν θα έχει άδικο. Θα είχε πλέον καταφέρει τα πάντα με τα ερυθρόλευκα, θα είχε πάρει και το MVP του τελικού και θα ήταν πλήρης επιτυχιών.

Ο Κώστας Παπανικολάου έφυγε το 2013 για την Μπαρτσελόνα, διότι στα 23 του χρόνια ένιωθε ότι είχε ξεπεράσει κάθε προσδοκία στο λιμάνι και δεν είχε κάτι άλλο να κερδίσει.

Η ήττα θα τον απασχολήσει αλλά για να είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές, η τελική απόφαση του 28χρονου φοργουορντ θα εξαρτηθεί καθαρά από τα νούμερα:

Αν οι Κινγκς έχουν διαθέσιμο χώρο στο σάλαρι καπ και αποφασίσουν να του δώσουν ένα ποσό που θα καλύψει τον μισθό του στην Ελλάδα και συνάμα ο Μάικ Μπράουν τού τάξει μια χρονική συμμετοχή που τον ικανοποιεί, τότε θα φύγει. Διαφορετικά θα συνεχίσει και θα απαλλάξει τους Πειραιώτες από το μεγάλο πρόβλημα της κάλυψης του κενού του.

Από κει και πέρα δεν υπάρχει κάτι άλλο που να δημιουργία ανησυχία στην επόμενη μέρα της απώλειας του τροπαίου. Τα θέματα Σλούκα- Παπανικολάου είναι επίσης σε εκκρεμότητα, πλην όμως στην δίκη τους περίπτωση το αντίπαλο δέος δεν είναι ο ακατάβλητος (από οποιονδήποτε ευρωπαϊκό σύλλογο) αντίπαλος που λέγεται ΝΒΑ.

Εύκολα η δύσκολα αναμένεται να επιτευχθεί συμφωνία με τον Θεσσαλονικιό γκαρντ, ο οποίος έστω κι αν έχασε την ευκαιρία να σκοτώσει τη Ρεάλ, παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους «winners» στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ…

Από τη δική του πλευρά, ο Παπ στα 33 του έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και στον Πειραιά χαίρει του απόλυτου σεβασμού. Αυτά τα δύο στοιχεία αρκούν ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή για το νέο του συμβόλαιο.

Εν κατακλείδι, ο Ολυμπιακός δόξασε το ελληνικό μπάσκετ και την ιστορία του με την εφετινή του παρουσία στην Ευρωλίγκα και το μέλλον του παραμένει ευοίωνο. Η ήττα, του στέρησε ένα τρόπαιο που θα προκαλούσε ντελίριο χαράς στον κόσμο του, πλην όμως δεν θα τον κλονίσει.