Ο Ολυμπιακός με την πρόκρισή του στο Κάουνας θα έχει την ευκαιρία να σφραγίσει την καλύτερη στιγμή στην εποχή των αδελφών Αγγελόπουλου.

Μοιάζει παράδοξο, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν τόσο καλός στον πέμπτο προημιτελικό με τη Φενέρ που… ξενέρωσε όποιον περίμενε μια συναρπαστική μονομαχία. Από την πρώτη κατοχή με το αποφασιστικό ντράιβ μετά από PNR του Παπανικολάου που σπάνια κάνει βγάζει τέτοιες φάσεις, ως το τελευταίο καλάθι του Βεζένκοφ που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε αποφύγει τη διεκδίκηση της μπάλας μετά την πάσα στον… κενό χώρο του Φαλ, οι παίκτες του Μπαρτζώκα κυριάρχησαν και στις δύο άκρες του παρκέ.

Οι Τούρκοι είχαν αποδειχθεί καλύτεροι στο μπασκετικό ξύλο των τεσσάρων πρώτων αγώνων, αλλά στο πέμπτο, λύγισαν υπό το βάρος της πίεσης και του κόσμου. Ναι αναγνωρίζουμε ότι φαντάζει πολύ τετριμμένο και… πρόχειρο ως επιχείρημα, μα μια φάση στο ξεκίνημα είναι αρκετή για να το επιβεβαιώσει. Μετά το άστοχο τρίποντο του Ουόκαπ στο 2-0, ο Βεζένκοφ βάζει στην πλάτη του τον Χέιζ αντέχει και στις δύο επαφές και όταν έρχεται να τον «παγιδεύσει» μετά το επιθετικό του ριμπάουντ, ο Πιέρ την κρατάει με δυναμισμό και κερδίζει το φάουλ. Αμέσως μετά κραυγάζει σαν να λέει «απόψε δεν χάνω πάλι».

Και πράγματι αυτό συνέβη. Κέρδισε κατά κράτος την μάχη με τον Αμερικανό αντίπαλο του, δίχως όμως να εκβιάσει προσπάθειες.

Δίπλα του ακόμα καλύτερος ήταν ο Κώστας Παπανικολάου, ο οποίος ξεκίνησε αφηνιασμένος και με τους 10 πόντους της πρώτης περιόδου έβαλε τη θεμέλιο λίθο της νίκης.

Αυτός που έριξε τα… μπετά, ήταν σαφώς ο Κώστας Σλούκας. Δείχνοντας για μια ακόμη φορά πως κάνει την πιο ώριμη σεζόν της καριέρας του, η μια απόφαση του ήταν καλύτερη από την άλλη. Ήξερε πότε πρέπει να «χτυπήσει» με μπάσιμο, πότε να σταματήσει για τα αγαπημένα του pull up jumpers και πότε να αξιοποιήσει τους συμπαίκτες του.

Στο ΝΒΑ, η εφετινή έκδοση των Νικς με τους τρεις αριστερόχειρες σκόρερ (Ραντλ, Μπράνσον, Μπάρετ) σχολιάζεται σε τακτική βάση, καθώς αποτελεί σπάνιο φαινόμενο. Στην Ευρωλίγκα το «τρικέφαλο αριστερό τέρας» των Σλούκα, Παπανικολάου, Βεζένκοφ έμοιαζε με λερναία ύδρα στο χθεσινό (9/5) παιχνίδι, καθώς ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλον!

Οι δύο πρώτοι δε, θα το μνημονεύουν για χρόνια, καθώς δεν πρέπει να υπάρχει άλλο στα 16 χρόνια της κοινής τους πορείας από τις «μικρές» Εθνικές ως τον Ολυμπιακό, που να έχουν βάλει στο ίδιο ματς αμφότεροι από ένα δεξί λέι-απ!

Μεγάλη δουλειά έκανε και ο Μουσταφά Φαλ, έστω κι αν δεν σκόραρε πολύ, καθώς με την παρουσία του δημιουργούσε χώρους, που τόσο πολύ έλειψαν από τους Πειραιώτες στο τέταρτο ματς. Η κίνηση τους χωρίς την μπάλα βελτιώθηκε σημαντικά και επί της ουσίας σε κανένα σημείο δεν κινδύνεψαν από τη Φενέρ. Ασφαλώς θα πρέπει να βγάλει κανείς το καπέλο στον Δημήτρη Ιτούδη και τους παίκτες του, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν θαυμάσια στη σειρά και για μια ομάδα που «χτίσθηκε» από την αρχή το προηγούμενο καλοκαίρι, ο αποκλεισμός στο πέμπτο ματς δεν λογίζεται ως αποτυχία.

Αναμφίβολα είναι τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού, η back to back πρόκρισή του στο φάιναλ-φορ. Η διετία που ξεκίνησε από το 2021 είναι η κορυφαία στην εποχή των αδελφών Αγγελόπουλου, γιατί συνδυάζει τα πάντα.

Εντός των τεσσάρων γραμμών, το άρτιο προπονητικό επιτελείο, βγάζει τον καλύτερο εαυτό, ενός ρόστερ που έχει επιλεγεί προσεκτικά και αποδίδει πάνω από τις δυνατότητες του και σίγουρα πολύ πάνω από την τρέχουσα εμπορική του αξία.

Εκτός του παρκέ, η οικονομική συνέπεια των ιδιοκτητών έχει αποκαταστήσει πλήρως τη φήμη του συλλόγου στην παγκόσμια πιάτσα του μπάσκετ και πλέον το ΣΕΦ αποτελεί έναν ελκυστικότατο προορισμό για παίκτες και ατζέντηδες. Συνάμα ο ισχυρός λόγος του στις αποφάσεις της Ευρωλίγκας, επίσης ενισχύει το γόητρο του ως ένα από τα κορυφαία brand names του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Λαμβάνοντας υπ’ όψη τα παραπάνω, στο Κάουνας, ο Ολυμπιακός θα έχει την ευκαιρία να γράψει μια χρυσή σελίδα όχι μόνο στη δική του, αλλά συνολικά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού…