Οι δύο έξτρα πάσες του Βεζένκοφ στον Κάνααν μαρτυρούν το μεγαλείο αλτρουισμού και τον βασικό λόγο επιτυχίας του εφετινού Ολυμπιακού ο οποίος δεν πρέπει να ξεχάσει τη Σιένα του 2011

Επί ένα εικοσάλεπτο, η Φενέρ είχε δείξει την ποιότητα της και φαινόταν πως θα κοιτούσε ως το τέλος του αγώνα τον Ολυμπιακό στα μάτια. Ο Αιζέια Κάνααν την έκανε να… αλληθωρίσει με τις πέντε βόμβες του στο τρίτο δεκάλεπτο, πλην όμως η εντυπωσιακή του παρουσία δεν πρέπει να ερμηνευτεί ως μια ατομική έξαρση που έκανε την διαφορά. Τα πρώτα τρίποντα του Αμερικανού ναι μεν ήταν αποτέλεσμα του προσωπικού του ενστίκτου και της πηγαίας σύνδεσης που διαθέτει από την περιφέρεια, αλλά τα δύο τελευταία προήλθαν από τις ασίστ του Αλέξανδρου Βεζένκοφ. Αυτές οι έξτρα πάσες, αυτό το «Sasa for Isaiah», όπως θα έλεγαν στην Αμερική, μαρτυρούν το μεγαλείο αλτρουισμού της εφετινής «έκδοσης» των «ερυθρόλευκων» και αποτελούν το «κλειδί» για την πορεία του, αλλά και για το χθεσινό (26/4) 1-0.

Είναι πολύ δύσκολο σε αυτό το επίπεδο, ένας παίκτης με το ειδικό βάρος του Βεζένκοφ που αποτελεί το φαβορί για το βραβείο του MVP, να χάσει όχι μια, αλλά δύο ευκαιρίες να πετύχει ένα ελεύθερο τρίποντο που βρίσκεται στην κορυφή του επιθετικού του ρεπερτορίου ώστε να το χαρίσει σε έναν συμπαίκτη του. Από την μια είναι θέμα προσωπικότητας, καθώς ο 28χρονος φόργουορντ διαθέτει έναν σπάνιο συνδυασμό ευφυΐας και ποιότητας, αλλά από την άλλη δείχνει και τον τρόπο λειτουργίας των Πειραιωτών.

Ακόμα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αλλαγή του «αχνιστού» Κάνααν στην τελευταία περίοδο για να περάσει ο «κρύος» Σλούκας. Εδώ υπάρχει ένας συνδυασμός προπονητικής ευστροφίας και αγαστής συνεργασίας του τεχνικού επιτελείου. Ο Ανδρέας Γκατζούλης επιμένει από τότε που ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν στον Ολυμπιακό και είχε ξενίσει με την επίμονη του να κάνει αλλαγές στα ίδια σημεία της πρώτης περιόδου, πως ένας παίκτης στην παρούσα εποχή του μπάσκετ δεν μπορεί να είναι αποδοτικός για περισσότερα από 7-8 λεπτά συνεχούς παρουσίας.

Ο Κάνααν το έκανε για μια ολόκληρη περίοδο και ο Μπαρτζώκας θέλησε να τον ξεκουράσει πριν «πέσει» και παράλληλα να δώσει την ευκαιρία σε έναν εκ των ηγετών του να δείξει αυτό που ξέρει να κάνει όσο λίγοι παίκτες της Ευρωλίγκας: Να μιλάει στα κρίσιμα σημεία.

Ο Σλούκας πράγματι το έκανε, έστω κι αν τα άκουσε από τον προπονητή του στο πρώτο τάιμ-άουτ της τελευταίας περιόδου. Τέτοιες εντάσεις είναι συνηθισμένες και δεν πρέπει να παρερμηνεύονται, ή να ερμηνεύονται κατά το δοκούν.

Ο Μπαρτζώκας απέσυρε και τον εξαιρετικό Βεζένκοφ και η είσοδος του Μακ Κίσικ αποτέλεσε την τελευταία του καθοριστική κίνηση στην σκακιέρα των πάγκων.

Ο Ολυμπιακός έκανε το 1-0 και το 3/3 την εφετινή περίοδο απέναντι στους Tούρκους, αλλά την σημερινή μέρα (27/4) πρέπει να γυρίσει τον χρόνο πίσω 12 χρόνια και να θυμηθεί τι είχε συμβεί στον δεύτερο αγώνα της προημιτελικής σειράς με την Σιένα. Το αρχικό και φαντασμαγορικό 89-41, μετατράπηκε σε 65-82 με τους Ιταλούς να «παγώνουν» το ΣΕΦ και να παίρνουν την πρόκριση με δύο ακόμα νίκες μέσα στο σπίτι τους.

Σίγουρα τα δεδομένα είναι διαφορετικά, καθώς την τελευταία διετία οι παίκτες του Μπαρτζώκα έχουν δείξει ότι ξέρουν να διαχειρίζονται καταστάσεις, είτε μεγάλου ενθουσιασμού, είτε έντονης απογοήτευσης.

Είναι, όμως, βέβαιο πως και η Φενέρ θα είναι καλύτερη στο επόμενο παιχνίδι, γιατί ο Γκουντούριτς θα βρει καλύτερο ρυθμό, αλλά και ο Ντόρσει δύσκολα θα μείνει και πάλι στο μηδέν.