Ο Γιάννης Φραγκούλης έφυγε από την ζωή, έχοντας βοηθήσει από τον Μπόμπαν μέχρι τον Λόνι Μπάξτερ στο χώρο του μπάσκετ.

Το παρατσούκλι που προήλθε εκ της όψης του, προκαλούσε φόβο, μα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο από την πραγματικότητα: Ο «Τρομάρας» ήταν ένας από τους πιο γλυκούς και αγαπητούς φίλους του Πανιωνίου, όχι μόνο στην πιάτσα της Νέας Σμύρνης, αλλά γενικότερα στον χώρο του μπάσκετ. Η απώλεια του Γιάννη Φραγκούλη γέμισε με θλίψη όλους όσοι τον είχαν γνωρίσει, καθώς είτε ως απλός φίλαθλος του συλλόγου της Νέας Σμύρνης, είτε ως φροντιστής του, φρόντιζε πάντα να βοηθάει όποιον του το ζητούσε.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη φωτογραφία που βρίσκει κανείς, τον δείχνει να μεταφέρει με το φορείο τον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, λίγες στιγμές μετά τον σοκαριστικό τραυματισμό του τον Απρίλιο του 1993. Αυτός και ο Λάζαρος Καμπανόπουλος δεν έλειψαν ποτέ από το πλευρό του, όπως βέβαια και του Βλαδίμηρου.

Ο «Τρομάρας» (ένεκα της ομοιότητας του με τον γνωστό παλαιστή) μετά την θητεία του στο εμπορικό ναυτικό, «έδεσε» στην Νέα Σμύρνη. Αν και Αμφιθεώτης, υπήρξε ένας από τους αυθεντικούς «χοντρούς» της πλατείας, δεν έχανε παιχνίδι της ομάδας μπάσκετ και λάτρευε να συζητάει μέχρι πρωίας μαζί με τους υπόλοιπους ομοϊδεάτες του, οτιδήποτε αφορούσε το σωματείο της καρδιάς του. Τα περισσότερα χρόνια στον «Γιώργο», τα τελευταία στην μικρή καφετέρια της Ομήρου…

Εντάχθηκε στο επιτελείο των «κυανέρυθρων» το 2003 όταν ανέβαλε την προεδρία τους ο Ηλίας Λιανός και η ιδιότητα του φροντιστή είναι λίγη για να περιγράψει τα καθήκοντα του. Ήταν αεικίνητος και πήγαινε παντού είτε με το μπλε «παπί» του, είτε με τα πόδια, για να φέρει σε πέρας ότι του είχε ζητηθεί. Ναι μεν τα Αγγλικά του ήταν ανάλογα με το… παρατσούκλι του, αλλά είχε έναν μοναδικό τρόπο να συνεννοείται με τους Αμερικανούς και να δημιουργεί φιλίες μαζί τους.

Όταν ο Λόνι Μπάξτερ έφυγε από τον Πανιώνιο το καλοκαίρι του 2009, μετακόμισε στην Μπεσίκτας και συχνά πυκνά στα ρεπό του «πεταγόταν» από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα. Πάντοτε είτε θα επισκεπτόταν τον «Τρομάρα» στο κλειστό της οδού Αρτάκης, είτε θα πήγαιναν μια βόλτα στην πλατεία για να φάνε. Τι ακριβώς έλεγαν είναι άγνωστο, αλλά ο Αμερικανός σέντερ ήταν ένας από τους πολλούς παίκτες που τον λάτρευαν.

Το ίδιο συνέβαινε και με τους φροντιστές των άλλων ομάδων. Όσο φανατικός ήταν με τον Πανιώνιο, άλλο τόσο αλληλέγγυος υπήρξε με τους συναδέλφους του, τους οποίους πάντοτε βοηθούσε όταν ήθελαν κάτι, είτε στο γήπεδο του Ελληνικού, είτε στης Νέας Σμύρνης. Άλλο τόσο δεμένος ήταν με την οικογένεια του, την οποία φρόντιζε με ακόμα μεγαλύτερη ζέση.

Η σύζυγος του Πηγή, ο γιος του Γιώργος, η κόρη του Ρουλιάνα που δεν έλειπαν ποτέ από το κλειστό, αλλά και οι δύο εγγονούλες του θα τον θυμούνται πάντοτε με αγάπη, όπως και όποιος τον γνώρισε…

ΥΓ: Η απώλεια του Γιάννη, ω της ειρωνίας, συνέπεσε με το ντοκιμαντέρ για μια από τις μεγαλύτερες μορφές του Ιστορικού. Οι άνθρωποι του «Ορφέα» που επιμελήθηκαν το έξοχο αφιέρωμα για τον Ανδρέα Βαρίκα, δεν ξέχασαν να «αποχαιρετήσουν» τον «Τρομάρα»…

ΥΓ2: Η προβολή του ντοκιμαντέρ για τον Ανδρέα Βαρίκα αντιπροσωπεύει πλήρως τις δύο όψεις του Πανιωνίου. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων, με πενιχρά μέσα ανέδειξε πλήρως την φυσιογνωμία του οραματιστή παράγοντα και έκανε σπουδαία δουλειά που θα την ζήλευαν επαγγελματίες με μεγάλη εμπειρία. Οι όποιες ατέλειες, προήλθαν καθαρά από την έλλειψη πόρων. Όπως ακριβώς συνέβαινε με τον Πανιώνιο του Βαρίκα.

Την ίδια στιγμή, έφερε στην επιφάνεια το μεγάλο πρόβλημα του συλλόγου της Νέας Σμύρνης: Την εσωστρέφεια…

Δεν ψάξαμε τους λόγους που οι απόντες στο σινεμά «Μικρόκοσμος» ήταν πολύ περισσότεροι από τους παρόντες. Ο Πανιώνιος έγινε μεγάλος επί Βαρίκα, διότι διακρινόταν (για να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη της εποχής) για την συμπερίληψη του.

Σε καιρούς έντονα και φανατικά πολιτικοποιημένους, ο Πανιώνιος είχε χώρο για όλους. Ο Βαρίκας, ο Κορκίδης, ο Γιάνναρος, ο Λαζαρίδης ήταν (και λόγω πολιτικών πεποιθήσεων) τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά είχαν αγαστή συνεργασία για το κοινό καλό. Δεν άφηναν απέξω κανέναν με καλή πρόθεση, όπως για παράδειγμα ήταν ο Γιάννης Φραγκούλης.

Στον μικρόκοσμο της Νέας Σμύρνης δεν περισσεύει κανείς…