Ο “περίπατος” της σερβικής Μέγκα στην Πάτρα με παρουσία τριών ξένων παικτών, αποτελεί παράδειγμα για το πώς πρέπει να σπάσουν οι «αγκυλώσεις» του ελληνικού μπάσκετ.

Η εξωστρέφεια της ελληνικής ομοσπονδίας μπάσκετ, με την παρουσία ξένων ομάδων στο Rising Stars, αλλά και με την αρωγή της από πέρσι στη διοργάνωση του τουρνουά εφήβων της Ευρωλίγκας στην Πάτρα, μόνο καλό κάνει και μακάρι να φέρει ακόμα μεγαλύτερη. Μόλις λίγες εβδομάδες μετά την απογοητευτική παρουσία των ελληνικών ομάδων στο ANGT, η καθολική κυριαρχία της Μέγκα στην τελική φάση του Rising Stars, ήρθε να επιβεβαιώσει δύο πράγματα: από την μια πόσο έχει μικρύνει η δεξαμενή ταλέντου του ελληνικού μπάσκετ και από την άλλη πόσο επιτακτική είναι η ενίσχυση με νεαρούς παίκτες εκτός συνόρων.

Η ομάδα του Βελιγραδίου την πρώτη μέρα «σκόρπισε» αρχικά τον ΠΑΟΚ και στην συνέχεια το Περιστέρι. Οι διαφορές των 34 και των 39 πόντων είναι ενδεικτικές για να καταλάβει κανείς πόσο απέχουμε σε ταλέντο από τους γείτονες Σέρβους, με τους οποίους έχουμε το (πληθυσμιακό) μέγεθος να συγκριθούμε, αλλά και παραπλήσια οικονομία. Δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, καθώς μερικές φορές κάνουμε το λάθος να μπαίνουμε στην ίδια πρόταση με την Ισπανία, την Γαλλία, την Γερμανία, χώρες τις οποίες δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε σε υποδομές, οργάνωση και φυσικά σε αριθμό κατοίκων.

Το “αγκάθι” του σχολείου

Οι Σέρβοι μειονεκτούν ημών κατά τρία εκατομμύρια, ενώ έχουν ακόμα χειρότερη οικονομία από την δική μας, πλην όμως πλεονεκτούν σε ένα σημείο: Τα παιδιά εξακολουθούν να βλέπουν το μπάσκετ ως μέσο διασκέδασης και διαφυγής, γεγονός που ενισχύεται τόσο από το κράτος, όσο και από τις ιδιωτικές δομές. Έχουμε τονίσει πως είναι αδιανόητο το γεγονός ότι στην χώρα μας τα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν μπάσκετ (ή οποιοδήποτε άλλο ομαδικό άθλημα) στα διαλλείματα του σχολείου τους, ανατρέποντας μια συνήθεια δεκαετιών που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκτόξευση του αθλήματος.

Ως εκ τούτου στην γειτονική χώρα των Βαλκανίων υπάρχουν πολύ περισσότερα ταλέντα, μεγαλύτερος ανταγωνισμός και πολύ μικρότερο… τουπέ. Πλέον στην Ελλάδα, οποιοδήποτε παιδί πάνω από τα δύο μέτρα που κάνει πλάκα απέναντι σε συνομηλίκους του, οι οποίοι είναι 20 και 30 πόντους πιο κοντοί, αυτόματα αυτοαναγορεύεται σε τεράστιο ταλέντο, «πολιορκείται» από συλλόγους και ατζέντηδες και πιστεύει πως είναι ο νέος Ντουράντ. Πολύ χρήσιμες, λοιπόν, αποδεικνύονται οι επισκέψεις ευρωπαϊκών ομάδων μεσαίου βεληνεκούς σαν την Μέγκα του Μίσκο Ρασνάτοβιτς, την Σολέ, την Μπασάνο, ώστε να προσγειώνονται στην σκληρή πραγματικότητα οι αιθεροβάμονες των μπασκετικών λημεριών μας.

Η διαφορά… ποσότητας επιβεβαιώθηκε και στον τελικό του rising stars. Η Μέγκα βρήκε απέναντι της τον Παναθηναϊκό που αντιστάθηκε σθεναρά, καθώς διαθέτει στο ρόστερ του, τα δύο καλύτερα ταλέντα της σύγχρονης εποχής, τον Σαμοντούροφ και τον Αβδάλα. Από την υπόλοιπη 12άδα του, όμως, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν έστω κι ένας μπορέσει να παίξει επαγγελματικά στην Α1. Αντίθετα οι Σέρβοι διαθέτουν τουλάχιστον έχουν έξι-επτά παίκτες που θα σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά.

Χωρίς αγκυλώσεις

Προσέξτε όμως… Έχουν και τρεις ξένους. Ο Σλοβένος Ούρμπαν Κρόφλιτς έχει προοπτική για την Ευρωλίγκα, όπως επίσης και ο Αφρικανός σέντερ από το Μάλι Αμπντραμάνε Σίμπι. Μικρότερου δυναμικού είναι ο Βόσνιος Όγκνιεν Νίκολιτς.

Σε τι θα έβλαπτε να είχε ο Παναθηναϊκός (και οποιαδήποτε άλλη Ελληνική ομάδα) τον Σίμπι και τον Κρόφλιτς; Η παρουσία τους θα μεγάλωνε τόσο τον εσωτερικό, όσο και τον… εξωτερικό ανταγωνισμό. Συνάμα είναι δύο περιουσιακά στοιχεία, τα οποία μπορούν να αξιοποιηθούν κατά το δοκούν στο μέλλον. Είτε να δουλευτούν και να γίνουν στελέχη της κανονικής ομάδας, είτε να πουληθούν και ο σύλλογος να βγάλει κέρδος.

Το μπάσκετ αργοσβήνει στην Ελλάδα και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο ή για ρομαντισμό. Όπως η ΕΟΚ αντέγραψε στο μέτρο του δυνατού το θεσμό του φάιναλ-8, έτσι οφείλει να κάνει και στα υπόλοιπα ζητήματα. Οι Ισπανοί που έχουν ασταμάτητη παραγωγή εγχώριου ταλέντου, την ενισχύουν με συνεχή ροή από την Αφρική και απ’ όλες τις μπασκετικές «δεξαμενές» του κόσμου.

Η εξωστρέφεια είναι η μόνη λύση, ώστε να αποφευχθεί ο θάνατος του αθλήματος.