Για το πέρασμα του από τον πάγκο της Εθνικής Γυναικών αλλά και την παρουσία του στο ιταλικλο πρωτάθλημα και την Μπατιπάλια, μίλησε στο ΕΟΚ WEB Radio ο Βασίλης Μασλαρινός.

Αναλυτικά ο Έλληνας προπονητής μίλησε:

Για το πώς ασχολήθηκε με το μπάσκετ γυναικών: «Στο χώρο του μπάσκετ γυναικών μπήκα κατά τύχη. Ήμουν αθλητής, η οικογένειά μου είναι μπασκετική, οπότε έπαιζα κι εγώ, σε χαμηλότερο επίπεδο βέβαια. Κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά μου η επιλογή της προπονητικής και λόγω του ΤΕΦΑΑ. Είχα δύο τμήματα αγοριών στη ΜΕΝΤ, βρέθηκε ένα τμήμα κορασίδων χωρίς προπονητή και ήρθε ο έφορος να μου πει να βοηθήσω εκεί. Δεν είχα ιδέα από μπάσκετ γυναικών, αλλά συμφώνησα και κάπως έτσι ξεκίνησε. Πήγε καλά, ήμουν πολύ τυχερός και ακολούθησα αυτήν τη διαδρομή. Είναι κάτι που εκ του αποτελέσματος έχει πάει καλά, οπότε δεν υπάρχει λόγος να σκεφτώ κάτι διαφορετικό».

Για το πώς βρέθηκε στην Μπατιπάλια: «Εγώ ήμουν 7 χρόνια στον ΠΑΟΚ. Έζησα πολλές ωραίες και δύσκολες αναμνήσεις, κάναμε πάρα πολλά πράγματα απ’ τις υποδομές, απ’ την πρώτη ομάδα, πήγαμε τελικό πρωταθλήματος και κυπέλλου. Θεωρήσαμε και εγώ και η ομάδα ότι μετά από 7 χρόνια έπρεπε να αλλάξει κάτι και για ‘μένα και γι’ αυτήν. Έτσι αποφάσισα να κοιτάξω κάτι άλλο και η προτεραιότητά μου ήταν να δω κάτι στο εξωτερικό. Βρήκα μια ομάδα σ’ ένα πάρα πολύ δυνατό πρωτάθλημα και μια ομάδα που ταιριάζει στη δική μου φιλοσοφία, δηλαδή με νεαρές παίκτριες που προσπαθούμε να τις βγάλουμε μπροστά. Δεν ήταν κάτι που σκεφτόμουν πολύ καιρό, αλλά όταν αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό θεώρησα ότι ήταν καλύτερο για ‘μένα να πάω στο εξωτερικό».

Για τη Μπατιπάλια: «Είναι τελείως διαφορετική νοοτροπία, τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά και όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης απ’ τον κόσμο στο μπάσκετ γυναικών στην Ιταλία. Η Μπατιπάλια είναι μια ιστορική ομάδα, έχει ιδρυθεί το 1963, ήταν αρκετά χρόνια στην Α1. Πέρυσι που ήρθα εγώ είχε πέσει στην Α2 και η ομάδα αποφάσισε να κάνει μια ανανέωση, να φέρει νέα παιδιά, δίνοντας σ’ εμένα τα ηνία στο να φτιάξω μια καινούργια ομάδα. Τα τελευταία δύο χρόνια είμαστε η νεότερη ομάδα στην Ιταλία. Πέρυσι καταφέραμε να σωθούμε, φέτος φτιάξαμε κάτι καλύτερο. Δεν ξέρω αν θ’ ανεβούμε, αλλά είμαστε σε μια διαδικασία ανανέωσης και ο στόχος είναι να επιστρέψει η ομάδα εκεί που ανήκει, στην Α1».

Για το ιταλικό πρωτάθλημα: «Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά στο κομμάτι του επιπέδου όσον αφορά τις γηγενείς παίκτριες. Ήρθαμε το Σεπτέμβριο στην Ελλάδα να παίξουμε κάποια φιλικά και με μόλις μία ξένη παίκτρια το επίπεδο μας ήταν αντίστοιχο του ΠΑΟΚ και του Παναθλητικού που παίξαμε, οι οποίες είναι ομάδες της Α1. Είναι ένα πάρα πολύ δυνατό πρωτάθλημα, υπάρχουν δύο όμιλοι στην Α2, Βορρά-Νότου, όπου ανεβαίνουν οι πρώτοι απ’ τον καθένα. Και στους δύο ομίλους όλες οι ομάδες έχουν ήττες, μπορεί ο τελευταίος να κερδίσει τον 1^ο. Μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ στον τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα, δεν υπάρχουν δηλαδή 3-4 ματς το χρόνο που στοχεύεις να κερδίσεις, πρέπει κάθε αγωνιστική να ‘σαι έτοιμος. Γενικά το ιταλικό πρωτάθλημα και στην Α1 και στην Α2 είναι πάρα πολύ δυνατό και ιδιαίτερα αναπτυσσόμενο και εξελισσόμενο».

Για την καθημερινότητά του στην Ιταλία: «Επειδή είμαι στη Νότια Ιταλία, έξω απ’ τη Νάπολη και το Σαλέρνο, η ζωή είναι σχεδόν ίδια με την Ελλάδα. Υπάρχει ζωή, ο κόσμος είναι φιλικός, δεν έχω συναντήσει διαφορά. Για να ‘μαι ειλικρινής, δεν αισθάνομαι τόσο «μετανάστης» όσο κάποιος που μπορεί να είναι στην Κίνα. Για παράδειγμα, πάω στη Νάπολη που ‘ναι μισή ώρα, παίρνω το αεροπλάνο και σε μία ώρα είμαι Θεσσαλονίκη. Σίγουρα αντιμετώπισα δυσκολία στη γλώσσα, γιατί οι Ιταλοί δε μιλούν αγγλικά ή μιλούν τα βασικά, οπότε έπρεπε να μπω εγώ σε μια διαδικασία να μάθω ιταλικά για να μπορώ να επικοινωνήσω καλύτερα. Δεν υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες, γιατί είμαι κοντά».

Για την αντιμετώπιση που έχει το μπάσκετ γυναικών στην Ιταλία: «Σίγουρα υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά στο πώς αντιμετωπίζουν στην Ιταλία το μπάσκετ γυναικών σε σχέση με την Ελλάδα. Το αγαπούν, υπάρχουν κανάλια, υπάρχουν εκπομπές, ο κόσμος έρχεται στο γήπεδο. Εδώ υπάρχει ξεχωριστή Ομοσπονδία μπάσκετ γυναικών, η οποία υπάγεται βέβαια στην ιταλική Ομοσπονδία, υπάρχει ξεχωριστό κανάλι που ασχολείται αποκλειστικά και μόνο κυρίως με την Α1, αλλά και με τις υπόλοιπες κατηγορίες. Η πρώτη αγωνιστική της Α1 είναι γιορτή, το προβάλλουν αρκετό καιρό πριν, μαζεύονται όλες οι ομάδες σε ένα γήπεδο και κάνουν όλους τους αγώνες με κόσμο και παίζουν όλες οι ομάδες στο ίδιο γήπεδο. Υπάρχουν συνεντεύξεις, στατιστικά, ο κόσμος το βλέπει διαφορετικά. Βοηθάει σίγουρα και η προβολή σε αυτό. Το αντιμετωπίζουν λίγο διαφορετικά και μού ‘χει κάνει και εντύπωση».

Για το με τι θα ‘ναι ικανοποιημένος στο τέλος της σεζόν: «Σε ατομικό επίπεδο, θα ‘μαι ικανοποιημένος αν είμαι υγιής, τελειώσει η χρονιά καλά και μπορέσουμε να επιστρέψουμε το καλοκαίρι στην Ελλάδα, γιατί σαν την Ελλάδα δεν έχει. Σε ομαδικό, είμαστε μια νέα ομάδα, η νεότερη ηλικιακά ίσως σε όλη την Ιταλία. Πέρυσι τερματίσαμε 9^οι με μια μικρή ομάδα ηλικιακά, φέτος είμαστε 2^οι και αν καταφέρουμε και παλέψουμε μέχρι τέλους την άνοδο θα ‘μαι ικανοποιημένος».

Για το πέρασμά του απ’ την Εθνική Γυναικών: «Θεωρώ τον εαυτό μου επαγγελματία προπονητή, τουλάχιστον προσπαθώ. Το κομμάτι της Εθνικής δεν έχει να κάνει με τη δουλειά, έχει να κάνει με την τιμή του να είσαι πρώτος προπονητής στη χώρα σου. Όταν μου ζητήθηκε ν’ αναλάβω, ανέλαβα ένα πολύ δύσκολο πρότζεκτ, μια τεράστια ανανέωση. Αυτό που έζησα δεν το συγκρίνω με τίποτα, απ’ τα ταξίδια, τη συναναστροφή μου με παίκτριες πολύ υψηλού επιπέδου, προφανώς και μού έδωσαν και έμαθαν πάρα πολλά πράγματα. Πήρα μια ομάδα απ’ το μηδέν, καινούργια και θεωρώ ότι και η τωρινή εθνική ομάδα είναι μια συνέχεια αυτής της προσπάθειας που ξεκινήσαμε εμείς. Είμαι χαρούμενος γιατί είναι Εθνική ομάδα, ό,τι και να είναι είσαι υπερήφανος που ‘σαι εκεί. Άκουσα τον Εθνικό μας ύμνο στην Κίνα και ήταν τρομερό. Είναι κάτι που σού μένει, είναι πάρα πολύ τιμητικό και δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω».