Ο Γιώργος Συρίγος επιχειρεί να αποτυπώσει τα στοιχεία που καθιστούν τον Τόμας Γουόκαπ ξεχωριστό.

Ο καλύτερος φίλος του ελεύθερου τρίποντου, που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός στο σύγχρονο μπάσκετ μιας αποτελεσματικής άμυνας, είναι οι σπασμωδικές βοήθειες, που αργά ή γρήγορα θα την βγάλουν από την ισορροπία της. Τις απαγορεύει ο παίκτης που δεν νικιέται στο 1vs1, μαρκάροντας είτε με πρόσωπο, είτε με πλάτη.

Ο καλύτερος φίλος του ψηλού, που προστατεύει το καλάθι σε καταστάσεις πικ & ρολ, είναι ο παίκτης που μαρκάρει τη μπάλα και σπάει όλα τα σκριν λες και παίζει στο NFL.

Ο καλύτερος φίλος των σκόρερ, που παράλληλα λειτουργεί κι ως εξισορροπιστικός παράγοντας στο παρκέ και στα αποδυτήρια, είναι ο παίκτης που έχει τον τρόπο να κάνει άπαντες χαρούμενους. Τον προπονητή, επιβάλλοντας και διατηρώντας το τέμπο που επιθυμεί, αλλά κι εκείνους, τροφοδοτώντας τους με θαυμαστή συνέπεια κι ακρίβεια στα αγαπημένα τους σημεία.

Ο καλύτερος φίλος του πιστού οπαδού στην εξέδρα είναι ο παίκτης που δίνει το μάξιμουμ σε ενέργεια και νεύρο, παίζοντας πρώτα για την ομάδα και την ίδια στιγμή έχει πάντοτε την πυγμή και την αποφασιστικότητα για να πάρει ένα μεγάλο σουτ.

Ο καλύτερος φίλος του προέδρου είναι ο παίκτης που θα του πει “τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει η ομάδα που αγαπώ, όλοι μαζί έχουμε φτιάξει κάτι ξεχωριστό και δεν θα ήθελα να το χάσω”.

Ο Τόμας Γουόκαπ, δηλαδή.