Για ακόμα μια φορά ο Ενές Καντέρ εξαπέλυσε τα πυρά του καντά του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, καλώντας τη Δύση, αλλά και το Νάτο να πάρουν θέση κατά των πρακτικών του Τούρκου προέδρου.

To άρθρο του Ενές Καντέρ στο περιοδικό Time:

Τον τελευταίο χρόνο ήμασταν όλοι θεατές μιας ενδιαφέρουσας σκηνής: ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απείλησε να ασκήσει βέτο στην ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Η αντίδραση της Δύσης απέτυχε εκπληκτικά. Για άλλη μια φορά ο Ερντογάν έπαιζε ένα παιχνίδι που έχει κατακτήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της αδιάλειπτης διακυβέρνησής του επί δύο δεκαετίες

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έφερε μια σημαντική ευκαιρία για τον Ερντογάν, επειδή η Τουρκία είναι πρακτικά η μόνη χώρα με μόχλευση και στις δύο πλευρές της τάφρου. Φυσικά, δεν μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο. Όμως ο Ερντογάν χρησιμοποίησε την κατάσταση για να προωθήσει την προσωπικότητά του εντός και εκτός Τουρκίας. Λαμβάνοντας υπόψη τα βαθιά οικονομικά ζητήματα της Τουρκίας που κλιμακώθηκαν πρόσφατα σε πλήρη κρίση, αυτός ο ρόλος του διαμεσολαβητή ήταν η μόνη σωτήρια χάρη για έναν ηλικιωμένο ισχυρό άνδρα.

Όντας μεγάλος μακιαβελιστής, ο Ερντογάν ήθελε να χρησιμοποιήσει τη δυνητική του θέση για να αγοράσει νομιμότητα στη Δύση και να τους πείσει ότι η στρατηγική του αξία υπερτερούσε των πολυάριθμων παραβιάσεων των δημοκρατικών αρχών. Μέχρι στιγμής έχει αποδώσει. Η Δύση αγνόησε το γεγονός ότι η Τουρκία ήταν το μόνο μέλος του ΝΑΤΟ που δεν εντάχθηκε στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Επιπλέον, διάφοροι δυτικοί ηγέτες πραγματοποίησαν επίσημες επισκέψεις στην Τουρκία, συμπεριλαμβανομένου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, οι οποίες ενισχύουν τη διεθνή αξιοπιστία του Ερντογάν.

Είναι μια βαθιά απογοήτευση για μένα. Έπρεπε να δω πώς η όμορφη χώρα μου η Τουρκία, που κάποτε βρισκόταν στο δρόμο για να γίνει μια ισχυρή δημοκρατία με λαμπρό μέλλον, δεν μπόρεσε να δείξει αρκετή ανθεκτικότητα. Χρειαζόταν μόνο ένας χειριστής όπως ο Ερντογάν για να κάνει ολόκληρη τη χώρα να ξεφύγει από το δημοκρατικό μονοπάτι. Ο Ερντογάν έχει γίνει ένας αυταρχικός ηγέτης που ανέτρεψε, βήμα προς βήμα, σχεδόν κάθε πρόοδο εκδημοκρατισμού που συνέβη κατά την πρώιμη περίοδο της διακυβέρνησής του — γιατί; Για να παραμείνει στην εξουσία.

Όλοι το γίναμε μάρτυρες: η εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία —στην οποία ο Ερντογάν είναι πιο κοντά κάθε μέρα— διαφθείρει απολύτως. Αλλά η απογοήτευσή μου δεν είναι μόνο με τον Ερντογάν, αλλά με την πλειοψηφία της τουρκικής κοινωνίας.

Η δημοκρατία είναι ξεπερασμένη στα μάτια του Ερντογάν. Αλλά γιατί η δημοκρατία είναι ξεπερασμένη και για αυτούς; Γιατί τους είναι καλό να παραβιάζονται τα θεμελιώδη δικαιώματά τους από εκείνους που έχουν ορκιστεί να τα προστατεύσουν; Πώς μπορούν να είναι τόσο αδιάφοροι απέναντι σε μαζικές και συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που στοχεύουν πολιτικούς αντιφρονούντες, ιδίως Κούρδους και μέλη του Κινήματος Γκιουλέν; Γίνονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε καθημερινή βάση και απλώς μένουν σιωπηλοί ή ακόμα χειρότερα είναι υπέρ τους.

Και, φυσικά, υπάρχει η απογοήτευσή μου προς τη Δύση.