Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος αναλύει το χθεσινό «αιώνιο» ντέρμπι και εστιάζει σε μια βασική παράμετρο που μπορεί να υπεραπλουστεύσει την εικόνα των δύο ομάδων.

Ο Ολυμπιακός χθες (30/12) πέτυχε μια μεγάλη νίκη ή για να ακριβολογούμε μια εύκολη νίκη απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που έπαιξε το χειρότερο μπάσκετ την τελευταία τριετία. Οι «πράσινοι» έχουν πάρει τόσο στραβό δρόμο που μόνο δύο-τρία «ηλεκτροσόκ» θα επανέλθουν, αν επανέλθουν.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Η αντιμετώπιση Φαλ με Γκουντάιτις

Στο ξεκίνημα του παιχνιδιού, ο Ολυμπιακός είχε ξεκάθαρο πλάνο να «ταΐσει» τον Φαλ, αλλά όχι τόσο απλοϊκά όσο ακούγεται. Οι «ερυθρόλευκοι» με ένα γρήγορο motion στην επίθεση, αλλάζοντας τη μπάλα τέσσερις παίκτες, η φάση κατέληξε στον Φαλ και από εκεί συνεχιζόταν το ελεύθερο play.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα – όπως θα δείτε και στο παρακάτω γράφημα – είναι πως ο Γάλλος τελείωσε το παιχνίδι με 9/10 δίποντα και 5 ασίστ. Γενικότερα ο Ολυμπιακός πόνταρε πάνω στον Φαλ, με τον Παναθηναϊκό αρχικά να βάζει τον Γκουντάιτις πάνω του για τον σπρώξει.

Αυτό απέτυχε γιατί ο Φαλ αναλογικά με το ύψος του έχει γρήγορα πλάγια βήματα, ενώ ξέρει πως να τοποθετεί το σώμα του, κυρίως στο κλείδωμα του αντιπάλου. Φυσικά έχει ξεφύγει μερικές φορές, αφού από τον υπέρμετρο ζήλο του, κλειδώνει μερικές φορές παράτυπα με τον αγκώνα του. Κατά γενική ομολογία, όμως, ο Φαλ ξέρει να παίζει το σώμα του, όντας ο playmaker του Ολυμπιακού.

Ο Γκουντάιτις δεν μπόρεσε ποτέ να τον ενοχλήσει. Δεν είναι ο παίκτης που ήταν κάποτε. Είναι ένα βαρύ κορμί, αλλά μονοκόμματος στις κινήσεις του και δύσκολα μπορεί να «στρίψει» εύκολα. Παίκτες που δεν μπορούν να διαχειριστούν το σώμα τους, τους έχει για… πρωινό ο Φαλ, όπως και έκανε.

Η αντιμετώπιση Φαλ με Παπαγιάννη

Ο Παπαγιάννης βλέπει «εφιάλτες» λένε με τον Φαλ. Αυτή είναι η μισή αλήθεια, ωστόσο αξίζει να αναλυθεί συνοπτικά. Όντως ο Παπαγιάννης έχει τεράστιο πρόβλημα με το σώμα που έχει δημιουργήσει. Ναι, έχει γίνει πιο γρήγορος στα πλάγια βήματα, αλλά έχει υστερήσει στη δύναμη που απαιτεί η θέση του. Οποιοσδήποτε ψηλός μπορεί να τον βάλει εύκολα κοντά στο καλάθι.

Ειδικά για τον «Παπ» που η ψυχολογία παίζει κομβικό ρόλο, αυτό είναι η «μαχαιριά» που επηρεάζει φυσικά όλο τον Παναθηναϊκό. Ο «Παπ» μοιάζει περισσότερο στον Πλάις αλλά φυσικά με χειρότερο σουτ και φυσικά χειρότερο footwork. Όμως, μιας που αναφέραμε τον Πλάις, η Εφές δίπλα από τον Γερμανό έχει τον Ζίζιτς, παίκτη με παρόμοια χαρακτηριστικά αλλά και με άλλες αρετές και φυσικά τον Μπράιαντ Ντάνστον, παίκτη με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους δύο.

Με λίγα λόγια η Εφές έχει τρία πεντάρια, ενώ ο Παναθηναϊκός -επί της ουσίας- κανένα.

Όμως, ας δούμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Ο Παπαγιάννης μην ξεχνάμε ότι κουβαλάει έναν τραυματισμό. Έκανε το λάθος και επέλεξε να αγωνιστεί με την Εθνική αντί να προβεί σε αποθεραπεία. Τιμητική η επιλογή για το σύνολο της χώρας, αλλά έχει επίπτωση στον ίδιο.

Βλέποντας την αδυναμία του Παπαγιάννη, γνωρίζοντας ότι έχει πρόβλημα με δυνατά πεντάρια, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να αποκτήσει έναν παίκτη με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, προσθέτοντας αθλητικότητα και δύναμη, πανομοιότυπη με αυτή του Ντάνστον μιας που τον αναφέραμε. Επίσης, θα μπορούσε να σχεδιαστεί έτσι η ομάδα, αποκτώντας κανονικό αθλητικό 3αρι με έμφαση στην άμυνα, όπως ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ώστε να μετριάσει και να μπορεί να καλύψει όποιες αδυναμίες.

Όλα ξεκινούν από τον σχεδιασμό ο οποίος είναι εντελώς λανθασμένος με παίκτες με ίδια χαρακτηριστικά, τα οποία δεν ευεργετούνται κιόλας τακτικά.

Μηδενική αμυντική λειτουργία – Μαέστρος ο Σλούκας

Ο Ολυμπιακός δεν βασίζεται σε έναν παίκτη. Παρά την απουσία του Βεζένκοφ η ομάδα έδειξε τον ίδιο προσανατολισμό. Ο Σλούκας ήταν ο μαέστρος μαζί με τον Φαλ. Ο Έλληνας playmaker μέσω των PNR αλλά και των kick-out, εξέθετε την -όπως φαίνεται- αδούλευτη άμυνα του Παναθηναϊκού, η οποία πελαγοδρομούσε στις αλληλοκαλύψεις.

Μάλιστα το κενό που άφησε ο Βεζένκοφ το κάλυψαν τέλεια οι ΜακΚίσικ και Παπανικολάου οι οποίοι ήταν τρομεροί στις off ball κινήσεις. Και οι δύο, ιδιαίτερα ο ΜακΚίσικ όταν η μπάλα βρισκόταν στην περίμετρο, έπαιρνε τον διάδρομο της baseline και με κάποιο b-screen έκανε το curl, βάζοντας στην πλάτη του τον αμυντικό. Σε συνδυασμό με τα πλούσια αθλητικά προσόντα τελείωσε τις φάσεις ή δευτερευόντως έσπαγε τη μπάλα για κάποιο ελεύθερο σουτ από το κόρνερ ή τις 45 μοίρες.

Βέβαια συνήθως οι φάσεις τελείωναν απευθείας καθώς ο Μπαρτζώκας χρησιμοποίσε κάθε τρικ για να αδρανήσει τους ψηλούς του Παναθηναϊκού. Με την είσοδο του Μπολομπόι ο Ολυμπιακός τον «τάιζε» ψηλά, ώστε να τραβήξει έξω κυρίως τον Γκουντάιτις, δημιουργώντας έτσι ακόμη μεγαλύτερο κενό στην ρακέτα.  

Όπως βλέπετε και παραπάνω, ο Μπολομπόι επιτέθηκε δύο επιτυχημένες φορές έξω από το χρωματιστό, αναγκάζοντας τον ψηλό να βγει, ώστε στην επόμενη φάση, να υπάρχει ο ίδιος κίνδυνος.

Ωδή στο Streetball και ο Μπέικον

Το μπάσκετ που παίζει ο Παναθηναϊκός έχει βγει από τα playground του Σικάγο. Εκεί που μαζεύεται η πιτσιρικαρία και παίζει μονά στα ανοικτά γήπεδα. Οι «πράσινοι» δεν μπορούσαν να αντιδράσουν και κυρίως να αλλάζουν τρίτη πάσα σε σετ επίθεση.

Ο Μπέικον, όπως μπορείτε να δείτε παρακάτω, ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να βάλει τη μπάλα στο καλάθι, όπως και έκανε με τους 30 πόντους του.

Η εικόνα ήταν τόσο κακή, με μονοδιάστατες επιθέσεις στο πρώτο ημίχρονο. Γενικότερα οι επιθέσεις του Παναθηναϊκού ήταν με ένα κεντρικό ή πλάγιο pnr και από ‘κει προσπαθούσε να βγάλει κάποιο σουτ ή κάποιο κοντινό λέι απ, αλλά μάταια.

Μάλιστα ήταν τέτοια η απελπισία που είδαμε μέχρι και παίκτη 2.20 σχεδόν να προσπαθήσει να επιτεθεί με τη μπάλα στο πάτωμα από το τρίποντο. Δηλαδή η αναρχία σε όλο της το μεγαλείο.

Για τον Παναθηναϊκό δεν έχουμε τι άλλο να αναλύσουμε ή να περιγράψουμε, καθώς το μπάσκετ που παίζει είναι τόσο streetball που ο όρος το χαρακτηρίζει στον απόλυτο βαθμό και δεν επιδέχεται καμίας ανάλυσης.

Το μοναδικό που μπορούμε να τονίσουμε είναι ο τόσο κακός σχεδιασμός για ακόμη μια σεζόν που πραγματικά φτάνει κάποιον στα όρια της απελπισίας. Οκτώ ξένοι και μέσα σε όλους αυτούς, ο παρκαρισμένος Άντριους που μπορεί να σκεφτεί κανείς «πόσο χειρότερος μπορεί να είναι απ’ αυτούς που παίζουν».

Παρόλα αυτά, ο Παναθηναϊκός φαίνεται πως δεν έχει πλάνο να επιτεθεί και κυρίως δεν δουλεύει για να αξιοποιήσει με συνέπεια τις όποιες αρετές έχουν οι παίκτες του.

Το παραπάνω γράφημα μπορεί να μεταφραστεί ως η πραγματική διαφορά των δύο ομάδων. Ένας ομαδικός Ολυμπιακός με σαφέστατο πλάνο και φυσικά υπεροχή και από την άλλη ένας άνευρος, άχρωμος Παναθηναϊκός που παίζει ένα μπάσκετ ανοιχτού.