Ανέκαθεν το μπάσκετ κατέχει μια από τις υψηλές θέσεις στις ελληνικές επιτυχίες σε διασυλλογικές διοργανώσεις και όχι μόνο. Οι Έλληνες είναι και μπασκετικός λαός. Η πλειοψηφία έχει παιδεία, σχετικές γνώσεις και αντίληψη για να καταλάβει, να νιώσει, πότε η ομάδα παίζει καλά και πότε όχι.

Πότε έχασε λόγω διαιτησίας και πότε λόγω της δικής της κακής απόδοσης. Πότε κέρδισε δίκαια και πότε ευνοήθηκε, είτε κατά λάθος, είτε ηθελημένα. Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα διαφορετικό και ειδικά για εμάς τους «μπασκετικούς» είναι το ομορφότερο, το πιο συγκλονιστικό, το πιο ενδιαφέρον σπορ στον πλανήτη.

Η Ελλάδα έχει παιδεία. Έχει παράγοντες, αθλητές, προπονητές, διοικητικούς που καταλαβαίνουν. Οι περισσότεροι είναι γνώστες του αθλήματος. Έχουν παίξει μπάσκετ, έχουν κλάψει για το μπάσκετ, έχουν χαρεί για το μπάσκετ. Άρα δεν γίνεται να μη το αγαπάς.

Μιας και αναφέραμε τον όρο «προπονητής», η σκέψη μας πάει στον Μάκη Γιατρά. Αυτόν τον πιστό στρατιώτη του Προμηθέα. Τον άνθρωπο που πήρε την ομάδα της Πάτρας από τα τοπικά και την έφτασε μέχρι τους τελικούς τη Α1. Τρελό, έτσι; Και όμως, αληθινό.

Ένας άνθρωπος χωρίς κόμπλεξ, που χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως «ερασιτέχνη». Μόνο ερασιτέχνης δεν είναι. Άνθρωποι με την ψυχοσύνθεση του Γιατρά, με την εργατοώρες που έχει ρίξει στο γήπεδο, με τα σύνολα που έχει δημιουργήσει αλλά και με την θέληση για μάθηση που έχει και κυρίως ότι ζει για το μπάσκετ, μόνο ερασιτέχνες δεν μπορείς να τους θεωρήσει κανείς.

Ο κόουτς Γιατράς ανακοίνωσε πως αποχωρεί από τον Προμηθέα λόγω ενός σοβαρού προβλήματος. Με δάκρια στα μάτια που έκανε εμάς τους ρομαντικούς, εμάς που πιστεύουμε στους ανθρώπους και στις ανθρώπινες σχέσεις, στην υπομονή και στην σκληρή δουλειά, να δακρύσουμε.

Βλέπουμε έναν άνθρωπο να βάζει την ομάδα πάνω από τον εαυτό του. Τους παίκτες του πάνω απ’ όλα, ακόμη και από τον ίδιο του τον εαυτό. Μια μέρα μετά, πολλές ομάδες ευχήθηκαν «ταχεία ανάρρωση» στον… αρχιτέκτονα του Προμηθέα.

Κατ’ ανάγκη θα πει κανείς, μπορεί. Αλλά μόνο και μόνο που όλοι σε μια δυσκολία γίνονται ένα, απέναντι σε μια δυσκολία που κακά τα ψέματα, μόνο τον Προμηθέα επηρεάζει, τότε βλέπει κανείς ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα το καλό να νικήσει το κακό και να το πούμε λαϊκά, η λογική να νικήσει την καφρίλα και τη μικροψυχία.

Το μπάσκετ μας έκανε να χαρούμε, να βγαίνουμε στους δρόμους και να πανηγυρίσουμε. Μας έκανε να πειράζουμε τον διπλανό μας στο σχολείο γιατί έχασε η ομάδα του και στο επόμενο διάλλειμα να παίζουμε μαζί και να χαιρόμαστε μαζί.

Το μπάσκετ είναι ένα και ενώνει και έχουμε αποδείξει πως όταν οι Έλληνες γίνονται «μια γροθιά», τότε δείχνουν τον πραγματικό πολιτισμό που έχουν κληρονομήσει από τους προγόνους μας και την ουσιαστική παιδεία που έχουμε διδαχθεί από το σπίτι μας.

Το μπάσκετ ενώνει, δεν διχάζει!