Ο Γιώργος Συρίγος αναλύει τα όσα είδαμε από τον Παναθηναϊκό απέναντι στην Εφές, στο “Παύλος Γιαννακόπουλος”

Μια εβδομάδα μετά το φιλικό στην Καρδίτσα με την τοπική ομάδα, ο νέος Παναθηναϊκός δεν έδειξε απλώς να “λύνεται” μπαίνοντας στην τελική ευθεία για την επίσημη έναρξη της σεζόν, αλλά παράλληλα βροντοφώναξε “ξεχάστε όλα όσα είδατε τα δύο προηγούμενα χρόνια”. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

– Είναι ήδη ευδιάκριτες οι θεμελιώδεις αρχές του προπονητή του. Το παιχνίδι για τον Ράντονιτς ξεκινά από την άμυνα κι αυτό ακριβώς προσπάθησαν να κάνουν οι “πράσινοι”” από το πρώτο δευτερόλεπτο απέναντι στην Αναντολού Εφές: ασφυκτική πίεση πάνω στη μπάλα με στόχο να “μικρύνει” το γήπεδο κι ιδιαίτερη προσοχή στην transition άμυνα, προκειμένου να περιορισθούν οι πιθανότητες του αντιπάλου να δημιουργήσει γρήγορα κι υπό ενοϊκές προϋποθέσεις την πρώτη απειλή.

Και τα δύο αυτά στοιχεία, που αποτελούν προαπαιτούμενα στο σύγχρονο μπάσκετ, ο Σέρβος τεχνικός τα θέλει σε πλήρη έκταση. Αποτελεσματική προσωπική άμυνα παίζεις όταν, πέρα από τα χέρια, χρησιμοποιείς ταυτόχρονα και το σώμα. Επιπλέον, για να αμυνθείς σωστά στα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα (αλλά και για να παίξεις γενικότερα αξιόπιστη ομαδική άμυνα) χρειάζεται, πέρα από έγκαιρες επιστροφές, να έχεις και ταχύτατη επικοινωνία.

– Απαγορεύεται δια ροπάλου το over-dribbling. Οι λάτρεις των παικτών-υπερηρώων, που θα νικήσουν μόνοι τους ολόκληρη την αντίπαλη άμυνα, περνώντας πάνω από 3-4 αμυνόμενους, φέτος θα μείνουν με το παράπονο. Στο μυαλό του Ράντονιτς τα πράγματα είναι τετράγωνα: θα απέφευγε να επιτεθεί απέναντι σε άμυνα πέντε παικτών που βρίσκεται σε απόλυτη ισορροπία ακόμα κι αν είχε στο ρόστερ του παίκτες με την ποιότητα και την ατομική ικανότητα του Μίσιτς, του Λάρκιν ή του Τζέιμς. Πόσο μάλλον όταν το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού δεν περιλαμβάνει έστω έναν που προσεγγίζει αυτά τα επίπεδα.

Για να συμβεί λοιπόν αυτό χρειάζονται τα εξής: όχι περιττές ντρίμπλες, οι οποίες δίνουν την δυνατότητα στην αντίπαλη άμυνα να ανασυνταχθεί ακαριαία. Είναι επιβεβλημένο η μπάλα να κυκλοφορεί αστραπιαία, τόσο παράλληλα (δυνατή-αδύνατη πλευρά), όσο και κάθετα (απειλή από την περιφέρεια αλλά και μέσα από τη ρακέτα).

Οι δύο πλέι μέικερ, Γουόλτερς και Λι, δείχνουν πως μπορούν να υποστηρίξουν αυτό την προσέγγιση σε υπερθετικό βαθμό (ειδικά ο πρώτος, φαίνεται να λειτουργεί 100% στη συχνότητα του Ράντονιτς, κάτι που έχουμε να δούμε στον Παναθηναϊκό από την συνύπαρξη Πιτίνο-Καλάθη), ενώ παράλληλα διαθέτουν στοιχεία με τα οποία συμπληρώνει ιδανικά ο ένας τον άλλο.

Μια επίθεση “ίσων ευκαιριών” χρειάζεται βεβαίως πολλά περισσότερα από δύο ικανά γκαρντ για να λειτουργήσει σωστά. Ποιοι αναμένεται να δώσουν τις επιπρόσθετες διαστάσεις; Ο Γκουντάιτις με το πλήρες παιχνίδι από το χαμηλό ποστ, ο Γουίλιαμς με την μέσα/έξω απειλή που δημιουργεί ειδικά στα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα και οι Γκριγκόνις, Πονίτκα (τους οποίους δεν έχουμε δει ακόμα) που είναι δύο “πλαϊνοί” οι οποίοι είναι σχεδόν το ίδιο αποδοτικοί τόσο ως χειριστές, όσο και λειτουργώντας χωρίς τη μπάλα στα χέρια.

Ωραία όλα αυτά βρε παιδιά, αλλά εδώ δεν μιλάμε για… πυρηνική φυσική, επί της ουσίας συζητάμε τα αυτονόητα, θα πει ο σκεπτικιστής της παρέας κι εν μέρει θα έχει δίκιο. Ο Παναθηναϊκός του Ράντονιτς πράγματι επιδιώκει πρώτα απ’ όλα να κάνει σωστά τα βασικά, όμως όλο αυτό δείχνει μεγαλύτερο για τον εξής απλό λόγο: οι “πράσινοι” βρέθηκαν επί δύο σερί σεζόν σε ειδικό καθεστώς κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε εκπτώσεις.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη; Υποχρεώθηκαν λόγω των συνθηκών να μπουν στη λογική “θα πάρω 1-2 παίκτες με μπόλικο ταλέντο, αλλά χτυπητές αδυναμίες, για τις οποίες το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πείσω τους υπόλοιπους πως είναι δική τους δουλειά να τις περιορίσουν”. Ας είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Αυτή ακριβώς ήταν η κατάσταση με τον (υπερταλαντούχο, αλλά την ίδια στιγμή ξεπερασμένο αθλητικά) Νέντοβιτς, αλλά και σε μικρότερο βαθμό πέρσι με τον Οκάρο Γουάιτ (τουλάχιστον μέχρι να ανεβάσει στροφές μετά τον Μάρτη).

Είναι περιττό να μπούμε σε εις βάθος ανάλυση σχετικά με το ποιοι είναι οι κίνδυνοι όταν ένα σύγχρονο σύνολο υπερεξαρτάται από παίκτες που είναι αναγκαίο να δουλεύει όλη η υπόλοιπη ομάδα για να καλύπτονται, ή έστω να περιορίζονται, οι “μαύρες τρύπες” τους. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς να κυνηγάς την ουρά σου. Όλο αυτό το είδαμε και μάλιστα έντονα στον Παναθηναϊκό των δύο προηγούμενων ετών. Ο Ράντονιτς ωστόσο δείχνει εξ αρχής πως όχι απλώς δεν ενστερνίζεται αυτή τη λογική, αλλά την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι αυτό αποτελεί ιδανική βάση για να χτιστεί από την αρχή μια ομάδα, η οποία όχι απλώς υποχρεώθηκε να κάνει εκπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν λόγω του ιδιοκτησιακού, αλλά επί της ουσίας κατήργησε πλήρως τη λογική σε όλα τα επίπεδα.