Ο αποκλεισμός δεν πρέπει να φέρει απογοήτευση, αλλά πείσμα και περισσότερη δουλειά, ώστε να αξιοποιηθούν οι ευκαιρίες των δύο επόμενων διοργανώσεων.

Του Ρήγα Δάρδαλη

Συζήτηση μπορεί να γίνει μεγάλη για την ήττα από την Γερμανία. Δεν θα εξυπηρετήσει σε τίποτα, καθώς επόμενο ματς για να μάθουμε κάτι από αυτό το χαμένο, δεν υπάρχει. Συνεπώς είναι απαραίτητο να δούμε την «μεγάλη εικόνα» του αποκλεισμού της Εθνικής από την τετράδα του Ευρωμπάσκετ.

Αυτή είναι πως χάθηκε η πρώτη από τις (ελπίζουμε) τρεις ευκαιρίες που έχει το μπάσκετ στην χώρα μας στον άμεσο χρονικό ορίζοντα, ώστε να θέσει τις βάσεις για την μεγάλη ανάκαμψη του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα την τρέχουσα εποχή είναι πως το ταλέντο φθίνει τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά γενικότερα στην Ευρώπη.

Το «γιατί» και το «πως» αποτελούν τεράστια κουβέντα, που δεν είναι της στιγμής. Η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο αποτελεί έναν τεράστιο πόλο έλξης, ώστε οι Έλληνες να αγαπήσουν ξανά το μπάσκετ και κυρίως τα παιδιά να ασχοληθούν με την πορτοκαλί θεά. Δυστυχώς στην πατρίδα μας, βασικό προαπαιτούμενο της αγάπης είναι η νίκη. Χωρίς αυτή, από την μια μέρα στην άλλη η αποθέωση μετατρέπεται σε αφορισμό.

Εννοείται πως είναι μια τελείως λανθασμένη προσέγγιση, η οποία (για να είμαστε ρεαλιστές) δεν θα αποβληθεί ποτέ από την νοοτροπία μας. Οι δώδεκα διεθνείς που παρουσιάστηκαν στο Μιλάνο και στο Βερολίνο, αξίζουν θαυμασμού και εκτίμησης, γιατί έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων τους, παίζοντας σε μια εποχή άκρατου επαγγελματισμού μόνο για την φανέλα και το Εθνόσημο. Μαζί τους και όλο το υπόλοιπο επιτελείο…

Το πρώτο «κανονάκι», όμως, χάθηκε και τώρα πρέπει να παλέψουμε ώστε αρχικά να εξασφαλίσουμε και ακολούθως να μην «κάψουμε» και τα άλλα δύο. Όπερ σημαίνει πως είναι απαραίτητο να βρεθούμε και να διακριθούμε στο Παγκόσμιο του 2023 και στους Ολυμπιακούς του Παρισιού. Είναι δύο διοργανώσεις στις οποίες έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες ώστε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να δώσει το «παρών». Η νέα διοίκηση της ΕΟΚ μαζί με τον Δημήτρη Ιτούδη και τους υπόλοιπους αφανείς εργάτες της ομάδας (Ζήσης, Ντικούδης, Κώτσης είναι οι πιο… ορατοί εξ’ αυτών), οικοδόμησε μια σχέση εμπιστοσύνης με τους Μιλγουόκι Μπακς.

Συνάμα φρόντισε ώστε όλοι οι υπόλοιποι παίκτες να μην νιώσουν παραμερισμένοι και να αισθάνονται ισότιμα μέλη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Όλα αυτά αποτελούν σημαντικές προϋποθέσεις ώστε να έρθει η επιτυχία στο εγγύς μέλλον. Όπως και το 2015, έτσι και τώρα, το μετάλλιο χάθηκε όχι γιατί έγιναν σοβαρά λάθη, αλλά για μερικές μικρές τεχνικές λεπτομέρειες. Το σημαντικό είναι να μην προκληθεί απογοήτευση και πάνω στις βάσεις που τέθηκαν φέτος να μπουν τα θεμέλια για την πολυπόθητη επιστροφή στα μετάλλια. Έτσι θα μπορέσει να «κεφαλαιοποιηθεί» ο παράγοντας «Γιάννης» και να γίνει ένα μεγάλο παιδομάζωμα στα γήπεδα του μπάσκετ.

Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα παιδιά εντός των τεσσάρων γραμμών, για να αυξηθεί και πάλι η «παραγωγή» ταλέντων. Η αποτυχία στο Βερολίνο επ’ ουδενί συνιστά καταστροφή. Η δουλειά πρέπει να συνεχιστεί και οι διεθνείς μας να περιβληθούν με αγάπη και στήριξη.

Είμαστε περήφανοι γι’ αυτούς και πρέπει να τονίζουμε πως κάνουν κάτι που ελάχιστοι επαγγελματίες θα έπρατταν: Πηγαίνουν κόντρα στο προσωπικό τους συμφέρον, για να δοξάσουν την χώρα. Αν ο αποκλεισμός από τους Γερμανούς, μεγαλώσει το πείσμα και την διάθεση για δουλειά, η επιτυχία θα έρθει.