Τα αποτελέσματα και οι εντυπώσεις ήταν διαφορετικά για κάθε μια από τις τρεις «μικρές» Εθνικές.

Του Ρήγα Δάρδαλη

Η ανησυχία για το μέλλον του Ελληνικού μπάσκετ είναι έντονη σε όσους παρακολουθούν τα πρωταθλήματα των μικρών ηλικιών, είτε σε επίπεδο συλλόγων ή σε Εθνικών ομάδων. Πολύ απλά διότι το ταλέντο φθίνει τόσο σε ποιότητα όσο κυρίως σε ποσότητα. Για να είμαστε δίκαιοι και ρεαλιστές το ίδιο συμβαίνει σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης. Το ζητούμενο είναι πως από την μικρή «σοδειά» ταλαντούχων παικτών που «παράγουμε» κάθε χρόνο, πρέπει να παίρνουμε το μάξιμουμ, ώστε να έρχονται επιτυχίες, μα πάνω απ’ όλα ώστε οι νεαροί αυτοί να πιάνουν το «ταβάνι» των δυνατοτήτων τους ως επαγγελματίες. 

Άριστα άνευ τόνου

Η Εθνική που σε πρώτη φάση πήρε σχεδόν το απόλυτο από τα στελέχη της στο Ευρωμπάσκετ που πήρε μέρος, ήταν αυτή των παίδων. Η επιτυχία πιστώνεται στον Βαγγέλη Ζιάγκο και το επιτελείο του που δούλεψαν μεθοδικά και σκληρά. Πέραν των αγωνιστικών της προτερημάτων, αυτή η Εθνική ξεχώρισε για δύο στοιχεία που δεν άπτονται τεχνικής προετοιμασίας: Η ενότητα και η σκληράδα της την έκανε να ξεχωρίζει σε σχέση με τους αντιπάλους της στα γήπεδα των Σκοπίων. Μπορεί να το καταλάβει κανείς από την εικόνα της στην ανάκρουση του Εθνικού ύμνου, όταν παίκτες και προπονητές κρατούσαν από τον ώμο ο ένας τον άλλον, αλλά και απ’ ότι κανείς από τους «τραυματίες πολέμου» δεν εγκατέλειψε την «μάχη».

 Ο Λευτέρης Λιοτόπουλος έσπασε τον καρπό του στην δεύτερη μέρα του τουρνουά και κάλλιστα θα μπορούσε να είχε μπει στο αυτοκίνητο των γονέων του και μέσα σε τρεις ώρες να είναι στο σπίτι του στην Θεσσαλονίκη. Όχι μόνο δεν το σκέφτηκε, αλλά έμεινε στην αποστολή και κόντρα στις ιατρικές συμβουλές αγωνίστηκε στα δύο τελευταία ματς. Την ίδια στιγμή, ο Βενιαμίν Αμπόσι κατέθεσε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του παίζοντας με πόνους στους αστραγάλους, στα γόνατα και στην μέση! Δεν έχασε ούτε ένα ματς, έστω κι αν το σώμα του ήταν διαλυμένο. Αξίζουν και στους δύο νεαρούς πολλά συγχαρητήρια.

Εντός του παρκέ, οι παίδες έκαναν αυτό που πάντα θέλουμε από παίκτες της ηλικίας τους. Πίεσαν χωρίς σταματημό τους αντιπάλους, χαλώντας σε μεγάλο βαθμό το αγωνιστικό τους πλάνο. Ο Ζιάγκος έδωσε ελευθερία κινήσεων στον πιο ταλαντούχο παίκτη του (Αβδάλας), οι υπόλοιποι εκτέλεσαν άριστα τον ρόλο τους και η ομάδα έφτασε πανηγυρικά ως την τετράδα. Εκεί απλά πλήρωσε τα προβλήματα της. Αν οι Λιοτόπουλος-Αμπόσι ήταν υγιείς μια θέση στο βάθρο ήταν δεδομένη. Είναι μια υπόθεση βασισμένη σε… πραγματικά  στοιχεία, καθώς την δευτεραθλήτρια Ισπανία την διαλύσαμε με 28 πόντους διαφορά (!), εξουδετερώνοντας πλήρως τον MVP της διοργάνωσης Μάριο Σαν Σουπερί, ο οποίος είχε μείνει στους 12 πόντους με 2/10 σουτ εντός παιδιάς και τρία λάθη! 

«Έσωσε» την παρτίδα

Βαθμό πάνω από την βάση παίρνει και η Εθνική εφήβων. Αρκετοί μπορούν να διαφωνήσουν από την στιγμή που τερματίσαμε μόλις στην 12^η θέση, πλην όμως όσοι βρέθηκαν στα γήπεδα της Σμύρνης και του Κορδελιού (Καρσίγιακα) ξέρουν πως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να πάνε (πολύ) καλύτερα. 

Ο βασικός λόγος έχει να κάνει με τον τραυματισμό του Αλέξανδρου Σαμοντούροφ. Στην συγκεκριμένη ομάδα, ο ανερχόμενος αστέρας του Παναθηναϊκού, αποτελούσε κάτι παραπάνω από το 50%. Όχι μόνο ήταν με τεράστια απόσταση ο πιο προικισμένος, αλλά συνάμα έκανε και τους συμπαίκτες του καλύτερους. Η 12άδα που παρέταξε στη Τουρκία ο Ηλίας Καντζούρης έχει ελάχιστους παίκτες που θα μπορέσουν να κάνουν μια συμπαθητική καριέρα στην Α1. Δεν είχε ποιότητα, όπως συνέβη και με αρκετές άλλες ομάδες σε αυτό το τουρνουά, το οποίο είχε χαμηλό επίπεδο. 

Αποτυχημένη ομάδα στο Ευρωμπάσκετ εφήβων ήταν η Εθνική Γαλλίας, η οποία έβριθε ταλέντου. Ο Σισόκο και ο Ρουπέρ θα είναι στο ντραφτ του 2023 επιλογές είτε πρώτου, η στην χειρότερη δεύτερου γύρου. Ο Κουλιμπαλί (συμπαίκτης του βασικού υποψήφιου για το επόμενο Νο1 Βίκτορ Ουεμπανιάμα) έχει τα προσόντα για να βρεθεί στο κορυφαίο επίπεδο, o Κιμάνι Χουίνσου πήρε υποτροφία από ένα καλό πανεπιστήμιο σαν το Ουάσινγκτον Στέιτ, ενώ οι Πέριν-Αζινσά μπορούν να γίνουν καλοί επαγγελματίες παίκτες. Αυτό το σύνολο θα έπρεπε να φθάσει «τρένο» ως το χρυσό, αλλά τελικά έμεινε πέμπτο… 

Το Ελληνικό τεχνικό επιτελείο, αλλά και οι παίκτες της εφήβων έπαιξαν σκληρά και «έσωσαν» την παρτίδα. 

«Μετεξεταστέοι» οι Νέοι

Κάτι που δεν έγινε με τους Νέους Άνδρες στην Ποντγκόριτσα. Ο Μάκης Γιατράς είχε καλό υλικό στα χέρια του από το οποίο δεν μπόρεσε να πάρει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του, παρά το γεγονός ότι και αυτός δούλεψε καλά πριν το Ευρωμπάσκετ του Μαυροβουνίου. Πρέπει να τονίσουμε πως το φετινό καλοκαίρι, υπό την ηγεσία της νέας ομοσπονδίας, η εικόνα της προετοιμασίας και των τριών «μικρών» Εθνικών ήταν πολύ πιο συγκροτημένη σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, με καλύτερη οργάνωση και στελέχωση.  

Για να είμαστε δίκαιοι με τους Νέους, είχαν κι αυτοί μια μεγάλη ατυχία, καθώς το πιο σημαντικό τους στέλεχος, ο Λευτέρης Μαντζούκας, βρέθηκε θετικός στον κορονοϊό λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης και δεν παρουσιάστηκε στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. 

Ωστόσο οι Τανούλης, Νετζήπογλου, Κολοβέρος, Νικολαϊδης, Οικονομόπουλος και Μπασίνας, συν βεβαίως τον Μαντζούκα αποτελούσαν καλή «πρώτη ύλη», ώστε η ομάδα να βρεθεί στην οκτάδα. Το μετάλλιο θα αποτελούσε υπέρβαση, γιατί η Ισπανία, η Λιθουανία και το Μαυροβούνιο, είχαν καλύτερο υλικό, αλλά μια θέση στην πρώτη οκτάδα ήταν ένας εφικτός στόχος. 

Δεν πειράζει, όμως. Η ομάδα αυτή έκανε τον κύκλο της, αλλά για πολλούς παίκτες «ανοίγει» τώρα ένας καινούριος: Αυτός του επαγγελματισμού. Ο Τανούλης (που έχει κάνει τεράστια πρόοδο την τελευταία διετία), πρέπει να γίνει πιο γρήγορος για να φτάσει σε ένα ανεκτό επίπεδο άμυνας και να κάνει το άλμα. Ο Νετζήπογλου πρέπει να  γίνει πιο αθλητικός και δυνατός, ο Νικολαΐδης πρέπει να μειώσει τα λάθη για να γίνει ένας πλέι-μέικερ υψηλού επιπέδου. Από τους 12 της Ποντγκόριτσα, η συντριπτική πλειοψηφία έχει τα προσόντα για να σταδιοδρομήσει στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Ουδείς πρέπει να μείνει στην 12^η θέση, αντίθετα όλοι πρέπει να μάθουν από τα λάθη αυτής και να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα της καριέρας τους.