Απέναντι στους Ουκρανούς η Εθνική συνέχισε το «μοντάρισμα» της εν’ όψει των κρίσιμων αγώνων της τελικής φάσης.

Είναι κρίμα που αυτή η Εθνική δεν είναι υγιής. Θα πρέπει, όμως, να είμαστε ρεαλιστές. Υπάρχει ομάδα
σε αυτό το Ευρωμπάσκετ που να έχει μείνει μακριά από τραυματισμούς; Δυστυχώς όχι, αλλά όπως και
στο θέμα της διαιτησίας κάθε σχόλιο είναι περιττό όταν αυτοί που διαφεντεύουν το μπάσκετ, δεν
παρατηρούν το οφθαλμοφανές. Ας ασχοληθούμε, λοιπόν, με κάτι (απείρως πιο) ευχάριστο, όπως είναι
η νέα νίκη της ομάδας μας.

Ξεκινήσαμε με… παράπονο, διότι βλέποντας τον… κανονικό Παπαγιάννη του δεύτερου μέρους των
αγώνων με την Βρετανία και την Ουκρανία, καταλαβαίνει κανείς πόσο ψηλά είναι το «ταβάνι» της
Εθνικής. Ο σέντερ του Παναθηναϊκού, επιτρέπει στον Γιάννη να μην εξαντλεί τις δυνάμεις του (και)
στην άμυνα, την ίδια στιγμή που δίνει μια πρόσθετη αξιόπιστη λύση στο άλλο άκρο. Το καρέ των
Καλάθη, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου και Παπαγιάννη συμπληρώνει ιδανικά τον Αντετοκούνμπο, όπως
φάνηκε και μετά την ανάπαυλα της αναμέτρησης απέναντι στους Ουκρανούς.

Το δεύτερο βήμα για τον κορυφαίο αμυντικό της Ευρωλίγκας το 2022, ήταν παρεμφερές με το πρώτο.
Όπερ σημαίνει πως στο πρώτο εικοσάλεπτο παρουσιάστηκε εξόχως διστακτικός και στο δεύτερο
ένιωσε πολύ καλύτερα, δίνοντας τεράστια ώθηση σε όλη την ομάδα.

Πλέον έχει ακόμα δύο ματς «προετοιμασίας», όπως και ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Απέναντι στους
Εσθονούς και τον αντίπαλο μας στη φάση των 16, ο «Big Papa» και ο «Papi» (για να δανεισθούμε τα
παρατσούκλια τους στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού), θα έχουν την ευκαιρία να ανεβάσουν
αγωνιστικές στροφές. Αν αυτό συμβεί, τότε θα έχουμε τα τρία τελευταία παιχνίδια, ώστε να
παρουσιάσουμε την καλύτερη δυνατή εικόνα και να πετύχουμε τον πολυπόθητο στόχο.

Ως τότε, οι… εκτός ομάδας θα πρέπει να έχουν υπομονή και ψυχραιμία, στα κακά διαστήματα της
Εθνικής. Όπως φάνηκε ξεκάθαρα στα δύο τελευταία παιχνίδια, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα,
έχει τις προσωπικότητες για να ξεπερνάει τις δυσκολίες που προβάλλουν αντίπαλοι χαμηλότερης
δυναμικότητας όπως η Βρετανία και η Ουκρανία.

Πέραν του καλύτερου παίκτη του πλανήτη, ο Νικ Καλάθης έχει την ικανότητα με την οξυδέρκεια του να «τιμωρήσει» κάθε αμυντικό λάθος και να ανεβάσει επίπεδο οποιονδήποτε συμπαίκτη του. Αν δε, βάλει και τα περιφερειακά σουτ, όπως έπραξε με τους Ουκρανούς, δίνει μια σημαντικότατη πρόσθετη
διάσταση στην επίθεση μας. Ο Κώστας Σλούκας είναι εκπληκτικός στην εκτέλεση μετά από Pick N Roll
και μπορεί να προσφέρει την λεγόμενη «instant offense» και μάλιστα σε πολύ κρίσιμες στιγμές, λόγω
της ισχυρής προσωπικότητας του. Ο Κώστας Παπανικολάου είναι ο ιδανικός «glue player», αφού τα
κάνει όλα στην άμυνα και στην επίθεση παίζει με μεγάλη αυτοπεποίθηση, συν βεβαίως την ηγετική του
παρουσία. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ με τον Γιάννη στο παρκέ, μπορεί να «σμπαραλιάσει» οποιαδήποτε άμυνα.

Λίγες ομάδες έχουν τόσες πολλές λύσεις σε αυτό το υψηλό επίπεδο. Επ’ ουδενί δεν πρέπει να ξεχνάμε
την πολύτιμη προσφορά των «κομάντος» Αγραβάνη, Θανάση Αντετοκούνμπο και Λαρεντζάκη, ενώ και ο Λούντζης έχει ανταποκριθεί θετικά στον ρόλο που του έχει δώσει ο Δημήτρης Ιτούδης. Ερωτηματικό παραμένει ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο οποίος λογικά θα πάρει μερικά λεπτά συμμετοχής απέναντι στην Εσθονία.

Ο αντίλογος είναι «μα γίναμε τόσο καλοί που και οι 12 προσφέρουν»; Όχι, σε καμία περίπτωση.
Η «προετοιμασία» μας, ωστόσο, κυλάει εξαιρετικά εν’ όψει των κρίσιμων αγώνων και αυτό είναι που
πρέπει να κρατήσουμε. Αν ήμασταν πλήρεις, η κριτική θα ήταν διαφορετική…

Υπό τις παρούσες συνθήκες, η Εθνική βρίσκεται στον σωστό δρόμο.