Η μαγική τρίπλα, το παιχνίδι στο ποστ κι η εκτόξευση στο σουτ «μεσαίας απόστασης». Οι «παραστάσεις» του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Αθήνα μας έδωσαν την ευκαιρία να αντιληφθούμε την μοναδική για παίκτη του ύψος του αρτιότητα σε κινήσεις.

Του Ρήγα Δάρδαλη

Είναι διαφορετικό να τον παρακολουθεί κανείς στο μεγαλύτερο γήπεδο του ΝΒΑ, σε σχέση με αυτό της FIBA. Συνάμα είναι και καλύτερο, γιατί διαπιστώνει το μέγεθος του μπασκετικού του μεγαλείου. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στις τρεις «παραστάσεις» που έδωσε επί Αττικού εδάφους, δεν έδειξε απλά ότι είναι ένας καταπληκτικός αθλητής, μα πιστοποίησε πως πρόκειται για ένα μπασκετικό «θαύμα». Πολύ απλά γιατί η αρτιότητα στις κινήσεις του είναι πρωτόγνωρη για το μέγεθος του στην ιστορία του Παγκόσμιου μπάσκετ.

Ο «Greek Freak» κάνει το μπασκετ να φαίνεται απλό και επειδή είναι ένα παιδί το οποίο το 99% των Ελλήνων αισθάνεται δικό του. Ως εκ τούτου, οι ικανότητες του εντός των τεσσάρων γραμμών θεωρούνται λογικές, ή σε πολλές περιπτώσεις «δεδομένες». Αυτή, όμως, είναι μια υπεραπλουστευμένη και λανθασμένη προσέγγιση.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν μπασκετμπολίστα με «καθαρό» ύψος 211 εκατοστών, ο οποίος μπορεί με την ίδια ευχέρεια να παίξει με την μπάλα στα χέρια, αλλά και χωρίς, με πρόσωπο στο καλάθι, όπως επίσης και με πλάτη.

Μοναδικός στον χειρισμό

Το στοιχείο που ξεκάθαρα τον διαφοροποιεί από οποιονδήποτε άλλον παίκτη του πλανήτη, είναι η ικανότητα του στην τρίπλα. Από την μια είναι άριστος χειριστής της μπάλας και από την άλλη «χαμηλώνει» το κορμί του σαν να είναι περιφερειακός. Οι περισσότεροι παίκτες με το μέγεθος του Γιάννη, είτε τριπλάρουν ψηλά, είτε λόγω υψηλού κέντρου βάρους αν πιεστούν, θα υποπέσουν σε λάθος. Στα παιχνίδια που παρακολουθήσαμε στο ΟΑΚΑ, δεν είδαμε κανέναν αντίπαλο να οδηγεί τον Γιάννη σε σφάλμα μετά από πίεση πάνω στην μπάλα. Τα μοναδικά του λάθη με τρίπλα ήταν τα βήματα που κάνει, καθώς είναι εξοικειωμένος με τον κανονισμό του ΝΒΑ που είναι τελείως διαφορετικός και του επιτρέπει να χρησιμοποιεί έναν βήμα πριν βάλει την μπάλα στο παρκέ.

Θα αντιτείνει κανείς πως ο Κέβιν Ντουραντ με ανάλογο μπόι, είναι καλύτερος χειριστής. Σωστό… Πλην όμως ο KD είναι δύο πόντους πιο κοντός και δεύτερον έχει τελείως διαφορετικό μυοσκελετικό σύστημα σε σχέση με αυτό του τρεις φορές MVP του ΝΒΑ (2 στη regular season και 1 στους τελικούς). Έχει πολύ μικρότερο όγκο, ενώ ακόμα και η καμπούρα του, τον «βοηθάει» ώστε να χαμηλώνει και να έχει έναν άψογο συνδυασμό ελέγχου μπάλας και σωματικής ισορροπίας. Ο μόνος ψηλός στην ιστορία του μπάσκετ με καλύτερο χειρισμό ήταν ο ανυπέρβλητος Μάτζικ, ο οποίος φυσικά ήταν πολύ πιο κοντός (2,06) και ήταν ένας «καθαρός» πλέι-μέικερ.

«Δυνατός» και από τις δύο πλευρές

Ακόμα ένα εντυπωσιακό στοιχείο στην ικανότητα του Γιάννη με τρίπλα, είναι πως δεν μειονεκτεί με το αριστερό. Το «δυνατό χέρι» είναι αγαπημένη τακτική του Ηλία Ζούρου και αρκετών άλλων προπονητών, οι οποίοι προσπαθούν να οδηγούν τους αντιπάλους τους στο να τριπλάρουν με το «κακό» τους χέρι και αυτόματα να περιορίζουν τις επιθετικές τους επιλογές. Απέναντι στον Αντετοκούνμπο είναι άχρηστη, διότι είναι εξίσου ικανός χειριστής με το αριστερό, αλλά και «driver» από την αριστερή πλευρά. Αρκετοί παίκτες μπορούν να τριπλάρουν με το αριστερό, αλλά προτιμούν να αλλάξουν κατεύθυνση και να τελειώσουν από την δεξιά πλευρά όπου αισθάνονται πιο άνετοι και «ασφαλείς».

Ο Γιάννης δεν έχει κανένα τέτοιο πρόβλημα. Μια φάση απέναντι στο Βέλγιο ήταν χαρακτηριστική. Στην τρίτη περίοδο είχε μπροστά του τον Ντε Ζέ, τον οποίο απέφυγε γυρνώντας με χαρακτηριστική ευκολία τον δεξί του ώμο. Αμέσως μετά ξεκίνησε το αριστερό μπάσιμο και κέρδισε το φάουλ.

Για έναν περιφερειακό παίκτη αυτή είναι μια απλή φάση, αλλά για έναν με το ύψος του αστέρα των Μπακς, είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Ακόμα ένα στοιχείο που έχει βελτιώσει και το είδαμε στα παιχνίδια της Εθνικής είναι η ικανότητα του στο Pick N Roll. Με έναν άριστο χειριστή της μπάλας δίπλα του όπως ο Νικ Καλάθης, σκρινάρει και ρολάρει με χαρακτηριστική άνεση και φυσικά λόγω της ευχέρειας του με τα δύο χέρια, μπορεί να τελειώσει με όποιον τρόπο θέλει.

Ασυναγώνιστος με πλάτη…

Εκεί φυσικά που είναι η «μέρα με τη νύχτα» σε σχέση με τα όσα είχαμε δει στον Φιλαθλητικό πριν από μια δεκαετία είναι στο παιχνίδι με πλάτη. Ο λιπόσαρκος Γιάννης του 2012 δεν είχε καμία επίδραση όταν προσπαθούσε να «ποστάρει», στο ταπεινό επίπεδο του εφηβικού πρωταθλήματος της ΕΣΚΑ. Υπήρχε, όμως, μια λεπτομέρεια που έδινε ελπίδα ότι μπορεί να γίνει καλός όταν θα «έφτιαχνε» το κορμί του: Αν και ήταν αδύναμος σωματικά, δεν απέφευγε ποτέ την επαφή, ούτε διαμαρτυρόταν στο «ξύλο» των αντιπάλων. Πλέον με την καταπληκτική σωματοδομή του, όταν πάρει την μπάλα στο αριστερό ή στο δεξί «block», είναι ασταμάτητος. Διαθέτει τρομερό «footwork», πράγμα πολύ δύσκολο για έναν μπασκετμπολίστα 211 εκατοστών. Είτε μπορεί να κάνει την «spin move» πάνω στο κορμί του αντιπάλου του, είτε σαν κλασικός σέντερ να χρησιμοποιήσει δεξί-αριστερό ώμο και να τελειώσει με χουκ.

… βελτιωμένος με «πρόσωπο»

Οι λίγοι «αρνητές» του μπασκετικού του μεγαλείου, θα προτάξουν την αδυναμία του στο περιφερειακό σουτ. Πράγματι ο Γιάννης δεν είναι αξιόπιστος σουτέρ τριών πόντων. Συνολικά, ωστόσο, στο παιχνίδι με πρόσωπο έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Από μέση απόσταση, πλέον, είναι πολύ επικίνδυνος. Είτε από το ύψος των βολών, είτε από τους δύο «αγκώνες», μετά από μια ή δυο τρίπλες το «pull up jumper» (σουτ μετά από απότομο σταμάτημα) έχει μεγάλη αποτελεσματικότητα.

Είναι χαρακτηριστικό πως τη σεζόν ‘21-’22 ο Γιάννης σούταρε με 43,1% στα «long twos» (στα δίποντα, δηλαδή, που εκτελούνται μεταξύ πέντε μέτρων και τριπόντου), επίδοση που είναι μακράν η καλύτερη της καριέρας του. Είχε 41% τη σεζόν ‘18-19 (αλλά με αισθητά λιγότερες συνολικές προσπάθειες) από τη συγκεκριμένη ζώνη.

Με την εντυπωσιακή περσινή του επίδοση, ο σούπερ σταρ των Μπακς και της Εθνικής ανέβασε για πρώτη φορά το ποσοστό καριέρας του στα «long twos» πάνω από το 36% (36,2%). Τη σεζόν ‘20-’21 είχε σουτάρει με το αποκαρδιωτικό 32,4%.

Πίσω από τα 7,25μ. του αρέσει να τριπλάρει με το κεφάλι χαμηλωμένο, ψάχνοντας το σημείο στο «φτερό» που θα τοποθετήσει σωστά τα πόδια του και όταν φτάσει σε αυτό, σηκώνεται απότομα για τρεις, «ξαφνιάζοντας» τον αμυντικό του. Είναι ένα σουτ στο οποίο έχει γίνει συνεπής, ενώ από τα 6,75μ υποχρεώνει πλέον τους αντιπάλους να τον ακολουθούν, ή όπως λένε στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού «he keeps the defense honest».

Όλα αυτά είναι απλά η «κορυφή του παγόβουνου». Υπάρχουν ακόμα δεκάδες μικρές λεπτομέρειες στις οποίες δουλεύει επί καθημερινής βάσης και τις οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν προπονητές ατομικής βελτίωσης για να δείχνουν στους «μαθητές» τους.

Ο Γιάννης δεν είναι απλά ένας καταπληκτικός παίκτης λόγω μεγέθους και ταλέντου. Είναι πρότυπο γιατί έχει «σπουδάσει» τα αντικείμενο του μπάσκετ, έχει περάσει με «άριστα» σε όλες τις εξετάσεις και δεν σταματάει ποτέ να «μαθαίνει»…