Ο Γιώργος Συρίγος εξηγεί μέσω του apexsports.gr γιατί το ματς με τη Σερβία πρέπει να είναι οδηγός αλλά και για ποιον λόγο άπαντες γύρω από την εθνική ομάδα οφείλουν να είναι συγκρατημένοι, κρατώντας την μπάλα… χαμηλά.

Η κυρίαρχη άποψη, που αιωρείται στην ατμόσφαιρα από τα πρώτα παιχνίδια του Αυγούστου στο δρόμο για το Ευρωμπάσκετ, έχει περίπου ως εξής:

Η Εθνική ομάδα, με τον Γιάννη στα ντουζένια του, με προπονητή τον Δημήτρη Ιτούδη, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους 2-3 πιο επιτυχημένους την τελευταία δεκαετία στην Ευρωλίγκα και με ισχυρότατο και μπαρουτοκαπνισμένο “supporting cast”, πρέπει να θεωρείται αυτόματα εκ των φαβορί για το βάθρο.

Για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, το ρεύμα αυτό δεν δημιουργήθηκε μονάχα επειδή ο μέσος Έλληνας φίλαθλος είναι εκ φύσεως παρορμητικός. Συνέβαλαν σημαντικά επ’ αυτού οι εκτιμήσεις των πρωταγωνιστών (προπονητές και παίκτες αντιπάλων ομάδων), αλλά και οι αποδόσεις των bookmakers, που σίγουρα δεν είναι αδαείς, ή αφελείς, για να υποπέσουν σε εξόφθαλμα λάθη, τα οποία μπορούν υπό συνθήκες να χαρίσουν στους παίκτες του στοιχήματος εύκολα λεφτά.

Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, το γεγονός πως τις τελευταίες ημέρες έχουν περιοριστεί αισθητά τα μεγάλα λόγια κι οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις (κάτι που ήρθε κατά κύριο λόγο ως αποτέλεσμα των προβλημάτων τραυματισμού που αντιμετωπίζουν σημαντικότατα μέλη της ομάδας) είναι το καλύτερο που μπορούσε να μας συμβεί. Όχι μόνο γιατί έχει αποδειχθεί ιστορικά πως οι καλύτερες στιγμές της “επίσημης αγαπημένης” ήρθαν όταν βαδίζαμε… σεμνά και ταπεινά, αλλά πάνω απ’ όλα γιατί πίσω από τη λαμπερή μαρκίζα, στην οποία δεσπόζει ένας από τους 2-3 κορυφαίους μπασκετμπολίστες αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, υπάρχει μια καινούργια, αδοκίμαστη σε αυτό το επίπεδο, ομάδα, που θα επιχειρήσει να ενισχύσει τη χημεία της και να βελτιώσει ορισμένα τακτικής φύσεως ζητήματα κατά την διάρκεια του τουρνουά.

Ο πιο ασφαλής τρόπος για να εντοπίσουμε τα κομμάτια του παιχνιδιού στα οποία η Εθνική είτε δεν έχει φτάσει ακόμα στο επιθυμητό επίπεδο, είτε είναι εξ ορισμού ελλειμματική, είναι να εστιάσουμε σε όλα όσα προσπάθησε να κάνει απέναντι της η κορυφαία ομάδα που αντιμετώπισε τον τελευταίο μήνα.

Η Σερβία δηλαδή.

Το παιχνίδι στο Βελιγράδι ήταν ιδανική προσομοίωση μιας νοκ άουτ αναμέτρησης σε μεγάλο τουρνουά. Οι Σέρβοι δεν είχαν μονάχα την απαιτούμενη ποιότητα συνολικά, ούτε απλώς έναν mega star (Γιόκιτς), ικανό να κοιτάξει στα μάτια τον Αντετοκούνμπο. Έπαιζαν τα ρέστα τους για την πρόκριση στο Παγκόσμιο, με 20.000 ανθρώπους στο πλευρό τους. Επιπροσθέτως, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι ομάδες που μπορούν να συγκριθούν μαζί τους στο συντελεστή “τακτική επάρκεια κι ευελιξία-σκληράδα-πονηριά”.

Τι προσπάθησαν να κάνουν ο Πέσιτς και οι παίκτες του;

• Να χαμηλώσουν το τέμπο του αγώνα, περιορίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το transition παιχνίδι μας, αλλά και τις δεύτερες ευκαιρίες που προσφέρουν τα επιθετικά ριμπάουντ. Δεν είναι μονάχα πως ο Γιάννης παίζει… άνευ αντιπάλου (με ή χωρίς τη μπάλα στα χέρια) στα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα της επίθεσης, όταν δηλαδή στις περισσότερες περιπτώσεις η άμυνα δεν έχει ακόμα προλάβει να στηθεί. Το μακρινό σουτ παραμένει η βασική αδυναμία τόσο του ιδίου, όσο και της Εθνικής συνολικά.

• Να φθείρουν τα γκαρντ μας. Ακόμα κι αν ο Κώστας Σλούκας ήταν απολύτως υγιής, με μόλις τρεις κοντούς κλάσης (Καλάθης και Ντόρσι οι άλλοι δύο) θα υπήρχε εξ ορισμού προβληματισμός. Οι πάντα οξυδερκείς Σέρβοι έκαναν λοιπόν με συνέπεια το εξής: χτυπούσαν ασταμάτητα τον κοντό που μάρκαρε τη μπάλα με διαδοχικά screen-rescreen προκειμένου να βρουν το ιδανικό timing για να επιτεθούν και ταυτόχρονα να τον εξαντλήσουν. Την ίδια στιγμή υποχρέωναν τον έτερο γκαρντ της εκάστοτε 5αδας μας, ο οποίος μάρκαρε μακριά από τη μπάλα, να διανύει μεγάλες αποστάσεις στο παρκέ με στόχο να “τρώει ξύλο”, όπως λέμε στην αργκό του μπάσκετ, σε κάθε του βήμα.
• Να μας υποχρεώσουν να αμυνθούμε σε καταστάσεις “με πλάτη στο καλάθι”, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα του σύγχρονου μπάσκετ, σύμφωνα με το οποίο “μια επίθεση τρέχει μονάχα (ή κυρίως) με πικ & ρολ”. Το post up (τόσο από τα δύο μέτρα, όσο κι από το mid-post) με τον μετρ του είδους, Γιόκιτς, αποτελεί ούτως ή άλλως σημείο αναφοράς στο παιχνίδι τους, ωστόσο δεν αρκέστηκαν σε αυτό. Επιτέθηκαν με πλάτη τόσο με άξονα τον Μιλουτίνοφ (ο οποίος μας έκανε σημαντική ζημιά) όσο και με τους forward, έχοντας διπλό στόχο. Αφενός να εκμεταλλευτούν το έλλειμμα ύψους και γενικότερα μεγέθους, λόγω της απουσίας του Παπαγιάννη, αφετέρου να δοκιμάσουν τα αντανακλαστικά μας στην άμυνα της αδύνατης πλευράς και κατ’ επέκταση τις συνεργασίες και την επικοινωνία των παικτών μας σε μία τέτοια συνθήκη.

Για να μπουν λοιπόν σε μία σειρά όλα αυτά χρειάζεται σίγουρα να μας ευνοήσουν οι συγκυρίες. Φαντάζεστε να εμφανιστούμε στο Ευρωμπάσκετ, με ανέτοιμους για παράδειγμα τον Σλούκα και τον Κώστα Αντετοκούνμπο και χωρίς τον Παπαγιάννη; Θα μιλάμε για μια άλλη ομάδα σε σχέση με όσα είχαμε στο μυαλό μας μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες. Ακόμα όμως κι αν η τύχη μας κλείσει πονηρά το μάτι, η Εθνική είναι επιβεβλημένο να δουλέψει πάνω στις αδυναμίες της κατά τη διάρκεια του τουρνουά.