Η Εθνική Νεανίδων δεν κατάφερε να παραμείνει στην Α’ Κατηγορία, γνωρίζοντας την πικρή ήττα από το Ισραήλ (72-55) και υποβιβάστηκε στην Β’ Κατηγορία. Το πρόβλημα δεν είναι ο υποβιβασμός, αλλά η τρομερή διαφορά επιπέδου. Σχολιάζει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος.

Εδώ και αρκετά χρόνια, οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις για συγκεκριμένα αναπτυξιακά τμήματα, είναι απλώς μια ρουτίνα και μια… δοκιμασία για την αποφυγή του υποβιβασμού. Παρόλα αυτά καλύτερα να μη σταθούμε στο θέμα της κατηγορίας, αλλά στο κύριο πρόβλημα που υπάρχει στο ελληνικό μπάσκετ.

Η Εθνική Νεανίδων δεν κατάφερε να σώσει την κατηγορία, γνωρίζοντας τον υποβιβασμό στην Β’. Η Β’ είναι μια κατηγορία που δυστυχώς την ξέρουμε καλά. Κριτική σε εθνικές ομάδες και δει αναπτυξιακές, είναι άσκοπο να γίνει. Για να «κριτικάρουμε» (έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρουμε), θα πρέπει να δούμε μια ομάδα πλήρης. Η Εθνική Νεανίδων είχε πολλά προβλήματα, ενώ έχασε και τη Μαρκέλλα Σταμούλου η οποία υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού.

Όσον αφορά την επιλογή ή όχι συγκεκριμένων αθλητριών, δεν έχει κανένα νόημα να ειπωθεί. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε μια καλοπροαίρετη γνώμη σχετικά με το παιχνίδι που ακολουθήσαμε.

Παρακολουθήσαμε μια Εθνική Ομάδα με χτυπητές αδυναμίες, η οποία έγινε έρμαιο απέναντι σε πολύ καλύτερα σύνολα. Δύο βασικές αδυναμίες που παρακολουθήσαμε είναι το πονεμένο στην Ελλάδα «ένας εναντίον ενός». Σχεδόν καμία αθλήτρια δεν είχε πλουραλισμό στις κινήσεις και μετά από ένα σημείο, οποιαδήποτε ενέργεια – αντίδραση ήταν προβλέψιμη από την αντίπαλο.

Η δεύτερη αδυναμία μας ήταν η προσωπική άμυνα. Ελάχιστες αθλήτριες μπορούσαν να αμυνθούν – να δυσκολέψουν την αντίπαλη της. Η έλλειψη αθλητικότητας που απαιτείται σε ένα Eurobasket ήταν εμφανής, ενώ η τοποθέτηση των χεριών πάνω στη μπάλα (το λεγόμενο deflection που έγινε… της μόδας – η ορολογία – επί Πιτίνο στην Ελλάδα) ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.

Βεβαίως και υπήρξαν καλές στιγμές. Τα κορίτσια έχουν ταλέντο, αλλά σωματοδομικά και από άποψη αγωνιστικής ετοιμότητας, υπήρξε σοβαρό πρόβλημα. Τα περισσότερα κορίτσια δεν έχουν εμπειρία και αυτό φάνηκε σε καταστάσεις που το παιχνίδι ήθελε ηρεμία, ή αντίθετα όταν ο ρυθμός θα έπρεπε να ανέβει κατακόρυφα ή να διαβάσουν την αντίπαλη άμυνα. Ελάχιστα κορίτσια είχαν ουσιαστικό ρόλο στις ομάδες τους και δυστυχώς αυτό κόστισε.

Το… παραμύθι του Πανελληνίου

Η ανάπτυξη της μπασκετικής ικανότητας δεν είναι εύκολη, αλλά αν ακολουθηθεί ένα πρόγραμμα με πολλές εργατοώρες, μπορεί να βελτιωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό όμως που λείπει από αθλητές και αθλήτριες, είναι η σωστή εκμάθηση των βασικών του αθλήματος.

Πάσα-ντρίπλα-σουτ-λέι απ-footwork. Είναι πέντε βασικά πράγματα που τα μαθαίνει ένας αθλητής / αθλήτρια και τα αναπτύσσει με την πάροδο του χρόνου. Σε μια ηλικία 13-14^ων ετών, ένα παιδί δουλεμένο φαίνεται, χωρίς φυσικά να προδικάζεται η μελλοντική του ικανότητα.

Έτσι έρχονται ομάδες που με δέλεαρ το Πανελλήνιο παίρνουν παιδιά και ουσιαστικά την κατάληξη την ξέρουμε. Σαν να λέμε πως η συμμετοχή σε πανελλήνιο πρωτάθλημα σε κάνει… γνωστό ή γνωστή ή σου δίνει το εισιτήριο για τη μελλοντική σου πορεία στο άθλημα.

Τα παιδιά πρέπει να παίζουν

Προφανώς ένα παιδί πρέπει να τον νοιάζει να βρίσκεται σε μια ομάδα που θα έχει ρόλο. Δεν είναι απαραίτητο αυτή η ομάδα να είναι στην κορυφή. Λίγο – πολύ έχουμε δει ομάδες που ήταν στην κορυφή, ποιες παίκτριες είχαν και από που αναδείχτηκαν. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις που σύλλογοι είχαν ξεκάθαρο πρόγραμμα και με εκείνα τα παιδιά έφτασαν σε ένα πανελλήνιο. Αλλά να σημειωθεί πως κυρίως ομάδες της επαρχίας κατάφερναν κάτι τέτοιο.

Φυσικά τα παιδιά σε μια πρόταση από μια μεγάλη ομάδα, χάνουν το μυαλό τους και είναι λογικό. Εκεί μπαίνει ο ρόλος του mentoring που στην Ελλάδα δεν το έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη και φυσικά δεν εννοώ τους μάνατζερ σε αυτές τις ηλικίες.

Ο μέντορας των παιδιών είναι ο γονέας. Αν οι γονείς δεν είναι λίγο παραπάνω «ψαγμένοι», τότε υποκύπτουν σε λάθη που αργότερα το ίδιο το παιδί βγαίνει εκτεθειμένο.

Δεν είμαι κατά των μεταγραφών, αλλά όταν αυτές οι μεταγραφές γίνονται σωρηδόν με μοναδικό στόχο να «γεμίσουμε» για ένα πανελλήνιο, τότε τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά.

Τα παιδιά πρέπει στην ομάδα τους να έχουν ρόλο και ελευθερία κινήσεων. Η επιστροφή στα ανοικτά με παρέες, η διεξαγωγή περισσότερων 3on3, ίσως να είναι μια σημαντική λύση. Τα παιδιά δεν πρέπει να φοβόνται να εκτελέσουν και ας κάνουν και μια λιγότερη πάσα. Σαν γενιά έχουμε χάσει το ένστικτο των παλαιότερων γιατί έχουμε θεοποιήσει συγκεκριμένα στοιχεία του παιχνιδιού. Το μπάσκετ είναι άθλημα κανόνων αλλά και ελευθερίας, πρέπει να το καταλάβουμε.