Ο Πύρρος Δήμας άνοιξε την καρδιά του στην εφημερίδα “Πελοπόννησος” κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν, εξηγώντας πως ξεκίνησε στο άθλημα, για τις δυσκολίες ως παράγοντας και όχι μόνο.

Η συνέντευξη ξεκίνησε με την ερώτηση για το μετάλλιο της Βαρκελώνης, το 1992 κι αν ήταν όντως το πιο σημαντικό: «Κανένα από τα μετάλλιά μου δεν μπορώ να ξεχωρίσω, είναι σαν τα παιδιά μου, όμως η  αλήθεια είναι ότι το μετάλλιο της Βαρκελώνης είναι σαν τον πρώτο μου ερωτά. Εκείνη την μέρα ξεκίνησαν όλα. Πάντως, ως σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα μου, βάζω το χειροκρότημα του κόσμου για 13 λεπτά, το 2004, στο κλειστό της Νίκαιας στην τελευταία μου εμφάνιση».

Για το αν περίμενε όλη αυτή τη διαδρομή στο ξεκίνημα της καριέρας του απάντησε: «Κοιτάξτε, όταν ξεκίνησα η αλήθεια είναι ότι έβλεπα ότι ήμουν ταλέντο.  Οι προπονητές, αλλά και οι συναθλητές μου, έλεγαν ότι κάποια μέρα θα γίνω Ολυμπιονίκης. Τότε, ήμασταν η πρώτη γενιά που ξεκινήσαμε κάτω των δέκα ετών την Άρση Βαρών, εγώ, ο Σαμπάνης, ο Μήτρου και άλλοι. Εγώ, ξεκίνησα πρώτη φορά στην Αλβανία σε ηλικία 7,5 ετών. Από μικρός είχαν φανεί πράγματά, όταν αγωνιζόμουν στην κατηγορία Παίδων, έκανα ρεκόρ Εφήβων, όταν αγωνιζόμουν στους Εφήβους, έκανα ρεκόρ Ανδρών. Βεβαία δεν φτάνει μόνο να σου το λένε, αλλά πρέπει να συνεχίσει να δουλεύεις. Μεγάλωνα και είδα ότι μπορώ να κάνω σπουδαία πράγματα, όμως δούλευα καθημερινά. Το 1989 αγωνίζομαι στην Γλυφάδα, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και βγαίνω 8ος στην Ευρώπη και 12ος στο κόσμο, σε ηλικία 18 ετών. Το 1990 ήμουν 4ος στην Ευρώπη και το  1991 έρχομαι στην Ελλάδα όπου συνεχίζω να δουλεύω καθημερινά. Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1992 βγαίνω 3ος και τότε λέω στον εαυτό μου ότι εδώ είμαστε, πάμε για μετάλλιο στους Ολυμπιακούς.  Επαναλαμβάνω, δεν σταμάτησα να δουλεύω ούτε μία μέρα. Η Άρση Βαρών είναι ένα άθλημα που αν το αφήσεις μία μέρα, τότε σε αφήνει ένα μήνα, αν το αφήσεις ένα μήνα, σε αφήνει ένα χρόνο. Ακόμα και τραυματίας να είσαι, δουλεύεις σε κομμάτι που δεν επηρεάζει τον τραυματισμό σου».

Για τον αν υπάρχει κάτι που δεν πέτυχε στην πορεία του, είπε: «Όχι, έφυγα πολύ χορτάτος. Ορισμένοι μου λένε ότι θα μπορούσα να είχα πάρει χρυσό και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, όμως δεν έχει κανένα νόημα για μένα. Είτε το χάλκινο, είτε το χρυσό, το χειροκρότημα που πήρα από το κοινό το 2004, ήταν σαν να μου έδωσε το χρυσό μετάλλιο».

Για την επίσκεψή του στην Χιμάρα με τον κ. Μητσοτάκη, τόνισε: «Η επίσκεψη του Κυριακού Μητσοτάκη ήταν ιστορική. Στην Χιμάρα, επί Χότζα,  τους Έλληνες τους  φυλάκισαν και τους έριξαν ξύλο, σε μία νύχτα μας άλλαξαν ταυτότητα, μας σταμάτησαν το σχολείο και στη πορεία συνέχισε όλο αυτό το διάστημα να φοβόμαστε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Ακόμα και μετά το 1991, οι Αλβανοί δεν δέχτηκαν ότι είμαστε ελληνική μειονότητα. Ότι ήρθε ο Μητσοτάκης στην Χίμάρα, σημαίνει πολλά, είναι σαν αναγνώριση από το ελληνικό κράτος, ακόμα και από τους Αλβανούς. Ο κόσμος είχε τον πόνο όλων αυτών των ετών, έκλαιγε από χαρά και μάλιστα και ο πρωθυπουργός συγκινήθηκε, δεν περίμενε τέτοια υποδοχή».

Για τον αν υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ως Ελλάδα για την μειονότητα, ανέφερε: «Είναι πολλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε, αλλά πιστεύω ότι με την ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα γίνουν βήματα. Είναι πολλά τα προβλήματα με την γη, τα δικαιώματα, και άλλα, όμως από την στιγμή που η Αλβανία έχει καταθέσει τα χαρτιά της για την ένταξη στην ΕΕ θα ακολουθήσει τις νόμιμες οδούς και θα γίνουν πράγματα».

Όταν ερωτήθηκε αν σκέφτεται να κατέβει ξανά στο πολιτικό στίβο, απάντησε: «Δεν μου αρέσει να μιλάω υποθετικά. Αυτή την στιγμή δεν έχω δεχτεί καμία κρούση και έτσι δεν μπορώ να απαντήσω. Αν υπάρξει κάτι στο μέλλον, θα το δούμε τότε. Άλλωστε, σε οποιαδήποτε περίπτωση μου έχει ζητηθεί να βοηθήσω, το έχω κάνει».

Για τα δύο πράγματα πού θα έφτιαχνε πρώτα, αν ήταν υφυπουργός αθλητισμού, είπε: «Πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα και δεν γίνεται σε μία μέρα. Η αλήθεια είναι ότι γίνονται θετικές κινήσεις από τον υφυπουργό κ. Αυγενάκη τα τελευταία χρόνια. Για μένα, θα πρέπει η πολιτεία να δώσει μεγαλύτερη σημασία στον υψηλό αθλητισμό. Αυτοί είναι οι οποίοι φέρνουν τα παιδιά στα γήπεδα και όχι στα κάγκελα για να τα σπάνε. Η Άρση βαρών με εμάς μεγάλωσε και στη συνέχεια είχαμε χιλιάδες παιδιά στο άθλημα. Βλέπουμε τι γίνεται στο τένις που παίζει όλη η Ελλάδα με τις επιτυχίες του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη. Χωρίς την μαγιά του υψηλού αθλητισμού, δεν υπάρχει από κάτω η βάση».

Στη συνέχεια, ρωτήθηκε γιατί έχει εμπλακεί ως πρόεδρος και τώρα γραμματέας στο άθλημα και όχι ως προπονητής: «Πριν από αρκετά χρόνια, η Ομοσπονδία με είχε ανάγκη σε αυτή την θέση. Το 2008, ο κ. Ιωαννίδης εκτός ότι μας τιμώρησε, δεν μας επέτρεπε από τα λεφτά της ομοσπονδίας να πληρώσουμε το πρόστιμο που είχε επιβληθεί. Τότε, θεώρησαν  φίλοι και γνωστοί να βάλουν εμένα μπροστά ως πρόεδρο για να βοηθήσω να αλλάξουν τα πράγματα. Πράγματι, μπήκα μπροστά και η ομοσπονδία όχι μόνο πλήρωσε το πρόστιμο, αλλά ξεχρέωσε και 1,5 εκατομμύριο ευρώ οφειλές προς τρίτους με διακανονισμούς. Τότε, η πολιτεία δεν επέτρεπε να μπουν παραπάνω χρήματα σε διάφορες διαδικασίες, αν δεν ήταν στον προϋπολογισμό.  Βέβαιά, αυτό ήταν καλό γιατί νοικοκυρεύτηκε το κομμάτι του αθλητισμού. Μόλις ξεχρεώσαμε το 2015, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, μας έδωσε μόνο το 55% του προϋπολογισμού και μάς άφησε μόνο με τα λειτουργικά έξοδα με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κάνουμε πράγματα. Εκείνη την εποχή έβαλα μπροστά τις γνωριμίες μου για να στέλνουμε αθλητές στο εξωτερικό. Πήγαν αθλητές στην Ντόχα, στην Αμερική και στην Γεωργία για  να πάρουν εμπειρίες. Όλα αυτά μέχρι το 2019 μέχρι που ήρθε ο Αυγενάκης και πήραμε πάλι μπροστά. Μάλιστα, κάναμε πέρσι Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Ηράκλειο το οποίο  πήγε πολύ καλά».

Για την συμβουλή που θα έδινε στους γονείς που έχουν μικρά παιδιά, ανέφερε: «Να αφήσουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και να μην το πιέζουν για το άθλημα που θα διαλέξουν. Να δοκιμάσουν αθλήματα και αυτά θα επιλέξουν. Ο γιος μου έπαιζε ποδόσφαιρο, αλλά δεν του άρεσε,  στη συνέχεια όμως του άρεσε το μπάσκετ. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι για να γίνουμε ολυμπιονίκες. Το βασικό είναι τα παιδιά να είναι στον αθλητισμό και από εκεί και πέρα αν είναι να γίνει πρωταθλητισμός, τότε θα τον βρει μόνος του το κάθε αθλητή».

Για το τι θα έκανε διαφορετικά αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω, τόνισε: «Ούτε ο θεός είμαι για να μπορώ να τα αλλάξω και τώρα που το σκέφτομαι δεν θέλω να αλλάξω κάτι. Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Ό,τι μου άρεσε αυτό έκανα και στην πορεία μου ως αθλητής, αλλά και στη προσωπική μου ζωή».

Για το τι σημαίνουν τα χρήματα και τι ο θεός για εκείνον: «Τα χρήματα είναι μέσο για να διευκολύνει ώστε να γίνεται η ζωή μας ευκολότερη. Αυτό που κάναμε με την συγχωρεμένη σύζυγο μου, ήταν να χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα για τον αθλητισμό, για τις σπουδές, αλλά και για ταξίδια ώστε να προσφέρουμε εμπειρίες στα παιδιά μας.  Είναι καλά τα χρήματα, αλλά όχι να γίνεσαι δούλος τους. Σε ότι αφορά τον Θεό, θεωρώ ότι είναι πάντα το καλό στην ζωή. Πάντα πίστευα, και πάντα θα πιστεύω. Είχα μία γιαγιά που μεγάλωσα μαζί της, στην Αλβανία του Χότζα που απαγορευόταν η θρησκεία, η γιαγιά μου είχε βρει τρόπο και είχε πάντα αναμμένο το καντηλάκι. Πιστεύω ότι η θρησκεία είναι μέσα σου για την ψυχή σου και τον εαυτό σου».

Τέλος στην ερώτηση, πόσο επηρέασε ο covid-19 την Άρση Βαρών, είπε: «Στην Αμερική καθόλου, αλλά στην Ελλάδα πολύ. Στην Αμερική τα περισσότερα σπίτια είναι επίπεδα και έχουν χώρους για γκαράζ αυτοκίνητών. Μόλις επιβλήθηκε η καραντίνα από τις αρχές, επικοινώνησα με εταιρίες και έστειλα σε όλους τους αθλητές της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, ειδικά ταπί για τις μπάρες, τοποθετήθηκαν κάμερες και ο καθένας έκανε την προπόνηση του κανονικά. Αυτό, δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει γιατί δεν υπάρχουν οι χώροι και ούτε γκαράζ μεγάλα για να γίνουν οι προπονήσεις. Πήγαμε πίσω αλλά πλέον βρίσκουμε πάλι ρυθμό».